دانلود کتاب ترانه های شبانه

معرفی کتاب

 " ترانه های شبانه "
کتاب حاضر با عنوان اصلی ( Nocturnes: five stories of music and nightfall )   نوشته ی کازوئو ایشیگورو ( Kazuo Ishiguro ) به ترجمه ی مهدی غبرایی از انتشارات اژدهای طلایی منتشر شده است.
 
در داستان های آوازهای شبانه حول محور موسیقی می چرخد و مضمون اصلی آن عشق و سوء تفاهم است، در کنار مایه های ازلی و ابدی بلندپروازی، سرگردانی، نفع طلبی، آرمان گرایی و ... لحن در عین آنکه خالی از اندوه نیست، شاد است و همراه با رگه های زیرجلدی طنزی ملایم.
علاوه بر این، یکی دیگر از مضامین مکرر این داستان ها ستایش از جوانی یا شاید به نحوی همان جست وجوی زمان از دست رفته یا حتی دم غنیمت شمردن باشد؛ زمان می گذرد و وصال طعم اندوه دارد، زمان می گذرد و فراقْ رد اندوه به جا می گذارد، زمان می گذرد و شکست و موفقیت در عیار آنچه گذشته و دیگر نیست با تراز اندوه سنجیده می شود. تنها چیزی که به جا می ماند موسیقی و ترانه ای است که فقط به قدر چند دقیقه، سیلاب های زمان و جوانی حرام شده را مهار می کند. پس این ها باید در اجرای نثر فارسی درمی آمد تا پوسته ای بی مغز به دست خواننده نرسد. به عبارت دیگر، در اینجا واژگان باید می رقصیدند تا زهر سوء تفاهم و محال بودن عشق گرفته شود و کورسوی امید به جا بماند.
 
کازوئو ایشیگورو در 1954 به دنیا آمده و از پنج سالگی مقیم انگلیس شده است. در 1982 با اولین رمانش، چشم انداز پریده رنگ تپه ها، جایزه ی وینفرد هولتبی را دریافت داشت. سه سال بعد، رمان دومش، هنرمندی از جهان شناور، برنده ی جایزه کتاب سال ویتبرد و در 1989 سومین رمانش، بازمانده ی روز، برنده ی جایزه ی بوکر شد. در 1995 رمان بلند تسلی ناپذیر، در 2000 وقتی یتیم بودیم، در 2005 هرگز ترکم مکن و اکنون، در 2009، پنج داستان پیوسته را که خود می گوید می توان آن را چیزی بین داستان های کوتاه و رمان هم تلقی کرد، نوشته است.
مترجم آخرین رمان او، هرگز ترکم مکن، را نیز به خوانندگان فارسی زبان تقدیم کرده و در مؤخره ی آن به قدر وسع به دغدغه های ایشیگورو پرداخته است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
" صبح روزی که تونی گاردنر را دیدم در میان جهانگردها نشسته بود و بهار در اینجا، در ونیز، تازه داشت از راه می رسید. اولین هفته را تمام وقت در فضای بی سقف پشت کافه برنامه اجرا کرده بودیم. بگذارید بگویم بعد از آن ساعت اجرای فشرده در پشت کافه، سر راه مشتری هایی که از پله ها بالا و پایین می رفتند، نفس راحتی کشیدیم. آن روز صبح نسیم ملایمی می وزید و چادر بزرگ تازه ی ما دورمان فلپ فلپ می کرد، اما همه مان بفهمی نفهمی احساس سرخوشی و طراوت بیش تری می کردیم و گمانم همین در اجرای ما جلوه کرد، اما حالا دارم طوری حرف می زنم که انگار عضو دائمی گروه نوازندگانم. در واقع به قول نوازنده ها من «کولی» ام، یکی از آدم هایی که تو میدان پرسه می زنند و هر کدام از سه تا کافه ای که برای ارکسترشان نوازنده بخواهند کمکشان می کنند. بیش تر وقت ها اینجا، تو کافه لاوِنا، می نوازم، اما در یک بعد از ظهر شلوغ شاید با بروبچه های کوادری همراهی کنم، بعد بروم فلوریان و سرآخر برگردم میدان و بروم تو لاوِنا. با همه شان خوب تا می کنم ــ همین طور با پیشخدمت ها ــ و حالا دیگر تو هر شهر جای خودم را باز کرده ام؛ اما در اینجا که خیلی پابند سنت و گذشته است، همه چیز وارونه است. همه جا نوازنده ی گیتار به میل خودش می زند؛ اما اینجا؟ گیتار! مدیر کافه دل دل می کند. خیلی مدرن است، جهانگردها خوششان نمی آید. پاییز پیش یک گیتار درجه ی یک جاز با یک کاسه ی بیضی خریدم، از همان ها که دیانگو راینهارت با آن می نواخت، بنابراین بهانه ای وجود نداشت که کسی مرا با نوازنده ی راک اندرول اشتباه بگیرد. همین کار را قدری راحت کرد، اما مدیرهای کافه باز از آن خوششان نیامد. حقیقت این است که اگر نوازنده ی گیتار باشی، حتی اگر جو پاس باشی، در این میدان کار ثابتی گیرت نمی آید."