دانلود کتاب سرباز کوی طالقانی

معرفی کتاب

"سرباز کوی طالقانی" / خاطراتی از زندگی شهید محمد حسن زاده
کتاب حاضر اثری از محمود رضا پیر هادی می باشد که توسط انتشارات فاتحان منتشر شده است.
محمد حسن زاده در سال 1338 در خانواده ای محروم و مستضعف، در کوی طالقانی شهرستان دره شهر دیده به جهان گشود. وی در دامن مادری پاک و پدری مهربان و مؤمن تربیت یافت. وی در سن هفت سالگی به مدرسه رفت و با وجود فقر و تنگ دستی، توانست دوره ی ابتدایی را در مدرسه ی قلعه گل در کوی مطهری به اتمام رساند. دوره ی راهنمایی را نیز در مدرسه ی طالقانی با موفقیت به پایان رسانید. سپس به مدت دو سال در دبیرستان 17 شهریور دره شهر تحصیل کرد و وارد دانش سرای مقدماتی ایلام شد و در سال 1359 دیپلم گرفت. سپس تصمیم گرفت از طریق بسیج سپاه پاسداران به جبهه برود. ایشان به پادگان آموزشی ایلام اعزام و مدتی در آن جا آموزش نظامی دید و دوباره به شهرستان بازگشت و در گروه مقاومت کوی طالقانی، عضو شد و مدتی در آن همکاری نمود. پس از این مدت، به خدمت سربازی رفت و دوره ی آموزشی اش را در پادگانی در شهر همدان گذراند و از آن جا همراه لشکر 16 قزوین، به جبهه های حق علیه باطل در جنوب اعزام شد. در ماه های اول خدمت به خاطر رشادت ها و شهامتی که از خود نشان داده بود، به درجه ی گروهبان سومی مفتخر گردید. در تجاوز مورخه 29 / 3/ 1367 نیروهای بعثی عراق، مردانه مقاومت نمود. به گفته ی یکی از همرزمانش داوطلبانه به خط مقدم رفت و سرانجام در مورخه 29/ 1367/4 دعوت حق را لبیک گفت و به درجه ی رفیع شهادت نائل آمد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"توی هر کاری نمونه بود. به همه ی فامیل سَر می زد. خیلی دوست داشت با همه رفت وآمد کند. گاهی کسی از بستگان را به ما معرفی می کرد که ما او را نمی شناختیم. برای همین بین فامیل محبوب شده بود. خودش شاگرد بود، اما درست مثل یک معلم به همکلاسی هایش درس می داد. خیلی تحصیل را دوست داشت. من و پدرش هم تمام سختی ها را تحمل کردیم تا او درسش را ادامه بدهد. توی شهرهای ایلام، اهواز و شیراز درسش را ادامه داد تا این که توانست معلم شود، اما فقط سه ماه تعلیم داد. بعد به خدمت سربازی رفت. خیلی دلسوز بود. با درایتی که از درس خواندن پیدا کرده بود، همه را به سمت خودش جذب می کرد. اگر من یا پدرش کسالتی پیدا می کردیم، برای معالجه ما را تا تهران می برد. این مسافت طولانی را فقط به خاطر ما تحمل می کرد. خانواده یا غریبه، برایش فرقی نداشت. به داد همه ی مردم می رسید. با یکی از پسرعموهایش مریض ها را سریع به بیمارستان می رساندند. تا جایی که به آمبولانس اسدآباد معروف شده بودند."