دانلود کتاب ماه دل انگیز مه

معرفی کتاب

 " ماه دل انگیز مه "
کتاب پیش رو با عنوان (Le joli mois de mai) به نویسندگی جیمز جونز (James Jones) و به ترجمه ی پرویز شهدی از انتشارات نشر نیکا منتشر شده است.
اولین انقلاب فرانسه در سال 1789 و آخرین آن در سال  1968 اتفاق افتاد.  در انقلاب اول رژیم سلطنتی بوربون ها و در انقلاب 1968 رژیم خودکامه دوگل سرنگون شدند. از آن جا که ، رژیم سلطنتی ایران هنگام وقوع انقلاب اخیر آن را بلوا و شورش می خواند و اهمیتش را در تاریخ اجتماعی و سیاسی مردم فرانسه پنهان می کرد، بنابراین آگاه شدن از دلایل و نتایج این انقلاب برای همگان به ویژه جوانان ضروری است.
 جیمز جونز ماجرای این انقلاب را که کاملا مستند است، با داستانی از زندگی خانواده آمریکایی منحطی می آمیزد، که خود آن هم عبرت آموز است.
انقلاب دانشجویی ماه مه 1968 فرانسه، اگرچه برخلاف سایر انقلاب ها اثر عمیقی در کشورهای مجاورش نداشت، در خود فرانسه منشأ تغییر و تحول های بسیاری شد. در زمانی که این واقعه رخ داد، همه گونه نامی به آن دادند: شورش، بلوا، طغیان و غیره، اما این واقعه نه یک حادثه ی زودگذر بود، نه رویدادی سطحی و بی اثر. اگر در آغاز، انقلاب با شکست مواجه شد و از جنبشی که سراسر فرانسه را در خود گرفت و کشور بزرگی را طی هفته ها به کلی فلج کرد، نتیجه ای به دست نیامد، اما پیامدهای آنکه منجر به سقوط رژیم خودکامه ی دوگل و شکست بورژوازی و سرمایه داری شد، مسئله ای نیست که بشود به سادگی از کنار آن گذشت. سرمایه داری فرانسه و حکومت هزار فامیل پیش از این انقلاب در همه جا و همه کار حرف اول را می زد، حقوق اجتماعی ای که فرانسویان اکنون این همه به آن می بالند پیش از آن وجود نداشت و به طور خلاصه جناح راست هرگز اجازه ی شرکت در سرنوشت کشور و اداره ی امور آن را به جناح چپ نمی داد. اما در پی سقوط شگفت آور دوگل پس از یک همه پرسی حساب نشده، درست یک سال پس از این انقلاب، اگرچه نخست وزیرش پمپیدو و پس از او هم ژیسکاردستن راه او را ادامه دادند، اما تفاوت قدرت میان چپ و راست چنان ناچیز شد که سرانجام با حکومت 14 ساله ی میتران، به دوران حکم روایی مطلق سرمایه داری و بورژوازی فرانسه خاتمه داده شد و حالت تعادلی را میان دو نیروی متفاوت جامعه به وجود آورد که هر ملتی برای داشتن توازن به آن نیاز دارد.
جیمز جونز در حوادث ماه مه، در پاریس و در همان جزیره ی سَن لوی که بخشی از حوادث داستان در آن می گذرد سکونت داشت و کم و بیش ناظر همه ی مراحل این رویداد بزرگ تاریخی و اثرات آن در زندگی مردم فرانسه بود. بنابراین توضیحاتش در این قسمت از داستان جنبه ی مستند دارد. ماجرای اصلی کتاب بر دو پایه استوار است: حوادث ماه مه، و جریان زندگی یک خانواده ی امریکایی مقیم پاریس. جونز در این کتاب همچون دیگر نوشته هایش، هم نمی تواند قصه ی تلخ و مرارت بار فساد ریشه دار در جامعه ی امریکا را نادیده بگیرد و نوک تیز قلم انتقادآمیزش را متوجه آن نکند. از آن جا که این فساد و تباهی خود توسط یک امریکایی بیان می شود، بنابراین در صحت آن جای تردیدی باقی نمی ماند. البته این فساد در زیربنای جامعه ی امریکا یعنی در خانواده، منحصر به آن کشور نیست، همه ی کشورهای غربی که موازین اخلاقی و معنوی را زیرپا گذاشته اند، دچار چنین انحطاطی شده اند، اما از آن جا که پیشرفت دانش و تکنولوژی متأسفانه مترادف شده است با گسستن از پیوندهای اخلاقی، در امریکا که این پیشرفت و گسترش عظیم تر است، فساد اخلاقی و اجتماعی نیز ژرف تر و وقیحانه تر است.
جیمز جونز (1977 ـ 1921) را خواننده ی فارسی زبان کمتر می شناسد، اما موقعی که نام « از این جا تا ابدیت » و « بعضی ها دوان دوان آمدند » به میان بیاید قدیمی ترها (نه جوان ها) فوراً به خاطرشان می آید. این دو فیلم، به ویژه، « از این جا تا ابدیت » که در زمان خود از رویدادهای بزرگ و پر آوازه ی تاریخ سینما و آکادمی اسکار به شمار می رفت فراموش نشدنی است.
از دیگر آثارش « تپانچه »، « بزرگترین عشق » و « دریا برای نوشیدن » را می شود نام برد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
" پنجشنبه شب 16 مه، دوست دخترم به من تلفن کرد و به دیدنم آمد. از آمدن او هم خوشحال شدم و هم آسوده خاطر. آن شب نه جایی به شام دعوت داشتم و نه دل و دماغ تنها به رستوران رفتن را. فرانسوی ها به کسانی که تنها برای شام خوردن به رستوران می آیند چپ چپ نگاه می کنند. آن ها بر این عقیده اند که چنین شخصی می تواند آزادی شان را تهدید کند و عدم خشنودی خود را از این بابت پنهان نمی کنند. معمولاً من اهمیتی به این طرز برخورد آن ها نمی دهم و به سهم خود خصمانه براندازشان می کنم، اما آن شب خیالم آسوده نبود و از این بازی لذت نمی بردم. همچنین میل نداشتم خودم شامم را تهیه کنم و به تنهایی بخورم. غمگین و افسرده خاطر بودم، و یکی از آن بحران های افسردگی را که افراد مجرد گهگاه دچار آن می شوند می گذراندم، بحران هایی که طی آن آدم از خودش می پرسد مفهوم زندگی چیست و افکار تیره به او هجوم می آورد. این خلق تنگ وقتی که آدم خانه اش روبه روی رود سن است، در برابر آبی که به کندی در جریان است و پرتو نورافکن ها به طور مبهمی در آن منعکس می شود رقت انگیز است. با این همه می دانستم که به طرز مقاومت ناپذیری به طرف پنجره جلب خواهم شد تا رود تیره و بی اعتنا را که هیچ اهمیتی به مردن من نمی داد تماشا کنم. بنابراین مرگم در یکی از این گونه شب ها پیش خواهد آمد..."