دانلود مجله گاهنامه علمی درفش - شماره سوم - اردیبهشت1398

معرفی کتاب

"گاهنامه علمی درفش" - شماره سوم (اردیبهشت 1398)
گاهنامه علمی درفش مجله ای است  که توسط انجمن علمی تاریخ دانشگاه شهید بهشتی منتشر شده است.
درفش، گاهنامه ای فعال در دانشگاه شهید بهشتی است که در زمینهٔ تاریخ به فعالیت می پردازد. این نشریه به همت دانشجویان و علاقه مندان به حوزهٔ تاریخ از سراسر دانشگاه های کشور، در هر شماره به مباحث تاریخی در زمینه های مختلف می پردازد و سعی دارد تا با دوری جستن از فضای محدود و خشک نشریات تخصصی و با بهره گیری از نویسندگان صاحب ذوق، بخش  هایی از صفحات زندگانی نسل بشر را در قالبی تازه به تصویر بکشد.
در برخی از شماره های نشریه، علاوه بر مقالات متنوع موجود، پرونده های ویژه ای نیز قرار دارد تا به صورت جزئی تر به برخی موضوعات پرداخته شود.
همچنین در برخی شماره ها، شاهد نقد و معرفی کتاب یا فیلم و سبک فعالیت برخی از نام آوران عرصه های مختلف هنری و فرهنگی مرتبط با تاریخ خواهید بود.
محتوای نشریه در هر شماره علاوه بر گوناگونی دوره های تاریخی و مطالعاتی، حوزه های مختلف تاریخ فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، هنری و... را شامل می شود.

در بخشی از گاهنامه می خوانیم:
هر جامعه ای دارای آداب و رسوم و اعتقادات و به طور کلی فرهنگ منحصر به فرد خود می باشد. پوشاک و البسه آیینۀ تمام نمای این فرهنگ است. از نحوۀ پوشش مردم، پارچه های متداول، زیورآلات، تجملات، طرح ها، نقش ها و نوع البسه می توان به نکات مهمی نظیر اعتقادات مذهبی مردم و پایبندی آن ها به مذهب، وضعیت اقتصادی اقشار مختلف جامعه و خرده فرهنگ های گوناگون درون جامعه پی برد. در دورۀ صفویه به خاطر همزمانی با انقلاب فکری در اروپا، پیشرفت علم و پس از آن انقلاب صنعتی، شکل گیری استعمار و تفکر جهان گردی و جهان گشایی، پای اروپایی ها به ایران باز شد. تقابل فرهنگ اروپایی و ایرانی نه تنها در تحول مد و لباس ایرانیان موثر بود، بلکه سفرنامه های بسیار مفید و دقیقی از ایران عصر صفوی به جا گذاشت که امروزه از مهم ترین منابع پزوهشی هستند. در قرن دهم هجری پوشش بانوان ظاهر دیگری به خود می گیرد. تنبان که در قرون پیش وجود خارجی نداشت، معمول می گردد. پیراهن های پر دکمه و بند، بندینک ها را به کار می زنند و از بلندی به کوتاهی می گرایند. چادری سفید و بزرگ به عنوان روپوش، سر تا پای بانوان را می پوشاند؛ روبنده و جوراب به پوشاک اضافه می شود و سرپوش هایی که به صورت مختلف وسیله تزئین و سرپوشی بانوان بود تبدیل به عمامه و دستار شد.