زادگاه : تهران
ملیت : ایرانی
تاریخ تولد : هجدهم خرداد ماه سال 1274
محل زندگی : پاریس و ایران
بیشتر...
تاریخ وفات: 1345
محل دفن: چهار راه مولوی تهران
تعداد فرزندان : 4
سعید نفیسی،شاعر، نویسنده، اندیشمند، دانش پژوه و مترجم ایرانی بود که در روز 18 خرداد ماه سال 1274 در تهران چشم به جهان گشود. نمایش نامه نویسی، داستان نویسی، ترجمه، پژوهش در تاریخ، زبان شناسی و ... از مهم ترین فعالیت هایی است که وی در طول عمر با عزت خود انجام داده است. این دانشمند فرزانه برای چندین سال به عنوان یکی از استادان برجسته ی دانشکده ی تاریخ دانشگاه تهران مشغول به فعالیت بوده است. او آثار زیادی را هم در قالب نثر و هم در قالب نظم منتشر کرده است. ازنمونه ی کتاب های داستانی نوشته ی سعید نفیسی می توان به فرنگیس، ستارگان سیاه، نیمه راه بهشت، آخرین یادگار ناصر شاه و ماه نخشب اشاره کرد. وی علاوه بر نوشتن و ترجمه ی کتاب، به کار نوشتن مقالات مختلف و انتشار مجلات نیز می پرداخت. سعید نفیسی که سال ها از بیماری آسم رنج می برد، در روز 23 آبان سال 1345 در تهران دار فانی را وداع گفت. آرامگاه وی در کنار آرامگاه پدرش و در بقعه ای به نام آرامگاه سر قبر آقا قرار دارد.
سعید نفیسی فرزند میرزا علی اکبر ناظم الاطبا می باشد. ناظم الاطبا کرمانی از پزشکان و ادیبان نامدار ایرانی در عهد قاجار بود. پدربزرگ او نفیس بن عوض کرمانی از اطبای مشهور ایرانی در قرن نهم بوده است. برادرش علی اصغر نفیسی نیز نخستین وزیر بهداری ایران و استاد مدرسه ی طب دارالفنون بوده است که به وی لقب مودب الدوله نیز داده بوده اند.
او دوران ابتدایی اش را در مدرسه ی شرف که پدرش آن را تاسیس کرده بود، گذراند. سپس در مدرسه ی علمیه تحصیلات خود را ادامه داد. در آن زمان این تنها مدرسه ای بود که دوران متوسطه را تدریس می کرد. سعید در 15 سالگی به اروپا رفت و در نوشاتل سوئیس و همچنین در دانشگاه پاریس به تحصیل پرداخت. او پس از اتمام تحصیلاتش در سال 1297 به ایران بازگشت.
نفیسی در مدارس تهران به تدریس زبان فرانسه مشغول شد و بعد در وزارت فواید عامه ی ایران کاری پیدا کرد. او در همان سال جزء نویسندگان مجله ی دانشکده بود و تا یکسال با آن ها همکاری کرد. یکی از همکاران او در این مجله ملک الشعرای بهار بود. او در سال 1308 خورشیدی در وزارت فرهنگ مشغول به کار شد و در کنار آن در مدارس علوم سیاسی، دارالفنون، مدرسه صنعتی و مدرسه عالی تجارت نیز به کار آموزش پرداخت. از دیگر فعالیت های شغلی وی می توان به استادی در دانشکده حقوق و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران اشاره داشت. همچنین برای مدتی در دانشگاه دیگر شهر های فارسی زبان در خارج از ایران نظیر کابل، دهلی، قاهره و بیروت نیز تدریس کرد.
نفیسی در مجلات زیادی به عنوان نویسنده فعالیت داشت.او سردبیری مجله ی ادبی پرتو را در سال 1301 بر عهده گرفت. مدیریت این مجله با شخص میرزا محمد علی خان واله خراسانی بود. نفیسی به علت آن که این مجله به سمت اهداف سیاسی رفت از سردبیری آن کناره گیری کرد. از دیگر مجلاتی نفیسی با آن ها همکاری داشته باید به مجله های شرق، پیام نو، مهر، نامه فرهنگستان، آینده، یادگار، شفق، سالنامه دنیا و نقدم اشاره کرد. همچنین سعید نفیسی در سال 1302 به همراه میرزا آقا خان فریور روزنامه ی "عهد انقلاب" را تاسیس کرد.
همچنین او با رادیو ایران نیز همکاری داشت.
سعید نفیسی در سال 1308 با پری مرز خانم فرزند انتخاب الملک فرزاد ازدواج کرد. حاصل این ازدواج 4 فرزند بوده است. دو فرزند دختر با نام های نوشین دخت و شیرین دخت و همچنین دو پسر با نام های بابک و رامین.
پری مرز نفیسی درباره ی همسر خود این چنین می گوید: "نفیسی واقعاً عاشق کتاب بود. او مصرف مفید و به جای پول را فقط در خریدن کتاب می دانست؛ به طوری که ضروری ترین احتیاجات شخصی خود را در این راه صرف می کرد." او همچنین گفته است که نفیسی مردی بسیار مهربان و خوش طینت بوده است. اگر چیزی می نوشته که موجب رنجش دوستانش بوده تا زمانی که از دلشان در نمی آورده راضی نمی شده است.
پس از درگذشت این استاد عزیز، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به سب فعالیت های فرهنگی این مرد بزرگ روز 24 دی را به نام ایشان نامیده و لوح تقدیری خدمت خانواده ی وی دادند.
نفیسی در سال های زندگی خود درباره ی تاریخ و فرهنگ و ادب ایران تحقیات زیادی کرده بود و آثار و کتاب های مهم زیادی را جمع آوری کرده بود تا در روند تحقیقاتش از آن ها استفاده کند.
صادق رضازاده شفق، پژوهشگر و سیاستمدار ایرانی درباره ی وی گفته است: "من در تمام مدت شناسایی او حیران کار و کوشش او بودم. می توانم بگویم که در همه عمر مردی در کتاب دوستی و مطالعه و فراوان نویسی و کنجکاوی ادبی مانند او ندیدم" او همچنین باور دارد که هیچ کس در تند نویسی و نوشتن مقالات گوناگون به پای سعید نفیسی نمی رسد، چرا که نفیسی آن چنان در نوشتن ماهر بود که وقتی دست به قلم می برده است تا ساعت ها به نوشتن ادامه میداده.
استاد ایرج افشار که خود از نویسندگان و تاریخ نویسان برجسته ی ایرانی است درباره ی سعید نفیسی گفته است که وی خود را وقف کشور و زادگاه خود کرده است. او معتقد است که سعید نفیسی ایران را بسیار دوست می داشته و پس از او آثارش در این کشور جاودان خواهند ماند.
نفیسی در طول عمر مفید خود خدمات زیادی به فرهنگ و ادب فارسی کرده است، از این رو او را معمار نثر جدید معاصر ایران خوانده اند. به پاس این خدمات او افتخارات زیادی کسب کرده است. در سال 1321 در میان استادان دانشگاه تهران رتبه ی 10 را کسب کرد. یکی دیگر از افتخارات این پژوهشگر برجسته بنیان گذاری شیوه ی داستان نویسی تاریخ است. این نوع داستان نویسی روحیه ی مبارزه و شجاعت را در مردمان تقویت می کند و آن ها را تشویق به حفظ و نگه داری از میهن می کند.
او برای ترجمه ی کتاب آرزو های بر باد رفته جایزه ی سلطنتی را از آن خود کرد. همچنین نشان لژیون دونور را برای فرهنگ فرانسه فارسی که نوشته بود دریافت کرد. از دیگر جوایز مهم او اشاره می کنیم به نشان پالم آکادمیک، فرمان و نشان مخصوص نماینده ی واتیکان که برای کتاب تاریخ مسیحیت در ایران تا صدر اسلام، به وی داده شد. همچنین او به عضویت در فرهنگستان فرانسه در آمد که خود یکی از افتخارات ویژه ی او محسوب می شود.
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%B3%D8%B9%DB%8C%D8%AF_%D9%86%D9%81%DB%8C%D8%B3%DB%8C
لینک کوتاه
http://ketabch.in/a/4305
