دانلود کتاب رویا در رویا

معرفی کتاب

" رویا در رویا "
کتاب پیش رو با عنوان ( Traume von Traumen) اثر آنتونیو تابوکی ( Antonio Tabucchi ) به ترجمه ی  علی عبداللهی و علیرضا زارعی از انتشارات نشر نیکا منتشر شده است.
رؤیاهایی درباره ی رؤیا دیدن یا رؤیای رؤیاها، کتابی است از آنتونیو تابوکی نویسنده ی معاصر ایتالیایی متولد 23 سپتامبر1943 در حوالی پیزا. این نویسنده ، ادبیات مدرن را در زادگاهش خواند و مسئول گروه زبان و ادبیات پرتغالی دانشگاه جنووا شد. بعدها به ریاست مؤسسه ی فرهنگی ایتالیا در لیسبون منصوب شد و به خاطر آثارش جوایز زیادی از آن خود کرد و کتاب هایش به زبان های مختلف از جمله فارسی ترجمه شده اند. این کتاب به پیروی از شعار « به هر کس رؤیای خودش » شکل گرفته و مجموعه ی بیست رؤیاست از بیست دانشمند ، نویسنده، متفکر، نقاش، تاریخدان ، شاعر، موسیقی دان و روانکاو. بیست شخصیتی که تابوکی به آن ها ارادت می ورزیده یا در تاریخ بشری و در خاطرش جایگاه ویژه ای داشته اند.
یکی از مهم ترینشان فرناندو پسووآست که نویسنده ی کتاب ، بی اندازه به او علاقه مند است. علاقه اش به این شاعر پرتغالی تا بدانجاست که او را واداشته، زبان و ادبیات پرتغالی بیاموزد ، آن هم در حدی که اکنون استاد دانشگاه لیسبون و یکی از پسووآشناسان مشهور معاصر و از مترجمان پسووآ به زبان ایتالیایی است. یکی از ترجمه های تابوکی ، گزیده ای است از کتاب بیقراری  فرناندو پسووآ با نام « شاعر یک وانمودگر (متظاهر) است »  که به فارسی هم درآمده است.
یکی دیگر از رؤیابینان کتاب ، فدریکو گارسیا لورکا ، شاعر معاصر اسپانیایی ضد فاشیست است که به طرز مرموزی به دست فاشیست ها کشته شد. اوخوشبختانه در ایران چهره ای کاملاً شناخته شده است و آثارش به قلم مترجمان مختلف در دسترس ماست. در رؤیای لورکا کم و بیش خصلت های روحی و دلمشغولی های کاری شاعر و مرگ مرموزش را به وضوح می بینیم.
نخستین رؤیای این کتابچه که شاید بتوان آن را رؤیانامه خواند، از « ددالوس » معمار و هوانورد یا پرنده آغاز می شود ، مردی در فراسوی هزاره ها که چه بسا وجود خودش رؤیای ما باشد. واپسین رؤیا از آن ِدکتر زیگموند فروید، روانکاو و کاشف ناخودآگاه آدمی است ، همان کسی که خود رؤیای دیگران را تعبیر می کرد.
همه ی فصل های نه چندان بلند کتاب، مستقل اند و هر کدام با توجه به دل مشغولی ها و جایگاه رؤیابین تنظیم شده اند و نشان از تیزهوشی نویسنده دارند. می شود هر کدام از آن ها را به صورت جداگانه خواند و در خلال این رؤیاهای مینیاتوری، شیرین، تلخ یا نقیضه وار، سرخوشانه و اندوه زا، از هر رؤیابین آشنایی مختصری به دست آورد. آشنایی ای فراتر از دانسته های خشک و ملال آور زندگی نامه های ادبی. مثلاً تولوز لوترک را می بینیم که خواب می بیند پاهای بلندی دارد، و با جین آوریل ، کان ـ کان می رقصد. استیونسون پانزده ساله را در جزیره ای در دریای جنوب می نگریم که کتاب جزیره گنج را پیدا می کند، یا گویای نقاش را که می کوشد در رؤیا، تصاویر هراسناک سال های آخر عمرش را یکجا با قلم مو بزداید و ... رؤیاها در عین وفاداری به زندگی و اندیشه های رؤیابین، ما را با رؤیابین و نویسنده ی کتاب هم آوا می کنند ، چنان که در فرازهایی از اثر با آن شخصیت همذات پنداری می کنیم و طرح محوی از او به ناگاه در ما زنده می شود. اطلاعات زندگی نامه ای رؤیابینان نیز چنان ماهرانه در دل رؤیاها تعبیه شده است که در نهایت کتابی آفرینشی ـ پژوهشی از این اثر به وجود می آورد. گویی تابوکی مانند احضارگری ماهر ، هر بار روح یکی از بزرگان را از فراز سده ها احضار کرده و با همفکری ارواح بیست گانه ، این بیست رؤیا را تدوین کرده است.
در بخشی از کتاب می خوانیم :
" در یکی از شب های ماه اکتبر سال 165 بعد از میلاد مسیح ، در شهر قسطنطنیه لوچو آپوله یو، نویسنده و جادوگر، رؤیایی دید.
خواب دید در شهرکی در حوالی نومیدیا ، به سر می برد. شبی گرم و شرجی از آن شب های همیشگی افریقا بود و او در نزدیکی دروازه ی بزرگ شهر قدم می زد که صدای قهقهه و جار و جنجال چند نفر توجهش را به خود جلب کرد. از دروازه گذشت و دید که در نزدیکی یک دیوار گلی اخرایی رنگ ، گروهی از سربازان نمایشی را اجرا می کنند. بند بازی نیمه عریان که به بدنش رنگ سفید زده بود ، روی ریسمانی راه می رفت و تظاهر می کرد که هر لحظه از آن بالا در حال افتادن است.
تماشاگران می خندیدند و می هراسیدند، و سگ ها می لاییدند. در یک آن ، بندباز تعادلش را از دست داد ، اما توانست با یک دست طناب را بگیرد و در فضا معلق ماند. جمعیت هراسان نعره ای کشید ، ولی بعد از خوشحالی برایش کلی کف زدند. بندبازان همکارش قرقره ای که ریسمان را کشیده نگه می داشت چرخاندند و بندباز با هزار غرولند به زمین فرد آمد. نی نوازی روی خاک لگدشده و کوبیده که با نور مشعل های آتش روشن می شد ، به جلو رفت و بنا کرد به نواختن آهنگی شرقی وار. در آن لحظه بود که زنی با سینه های بزرگ ، پوشیده با تورهای مختلف ، از یک گردونه پیاده شد ، تازیانه به دست جلو رفت، مدتی هوا را تازیانه زد ، و خلاصه بعد تازیانه را دور خودش پیچید. زنی موخرمایی ، با خطوطی تند زیرچشم ها و سرخابی بر گونه که با عرق هایش پایین می چکیدند. "