کتاب رویای بیداری

"رویای بیداری" / تاریخ شفاهی زنان قهرمان(مدافعان حریم1)
کتاب حاضر اثری از نسرین پرک می باشد که توسط انتشارات ستاره ها منتشر شده است.
کتاب پیش رو شامل خاطرات شفاهی خانم زینب عارفی همسر شهید مدافع حرم مصطفی عارفی می باشد. همسر یک شهید بودن و شدن دور از دسترس نیست. مخاطب هدف این سلسله کتاب ها دختران و بانوان ایرانی اند که یا در همین مسیراند یا در ابتدای این مسیر و یا میتوانند این مسیر را انتخاب نمایند. خروجی این زندگی ها نسل توانمند دختران و پسرانی است که آینده ایران اسلامی را می سازند. در این پروژه  خاطرات شفاهی زنان قهرمان / مدافعان حریم به روایت ناب از شهید خواهید رسید. محور خاطرات همسر شهید است. به این ترتیب که همیشه شهید وجود ندارد اما زمانی که در خاطرات همسران به شهید می رسیم کاملا غیر شعاری، واقعی و زیبا است. روایتی که می تواند شروع فصلی متمایز در گونه ادبی تاریخ شفاهی قرار گیرد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
" رفتیم ترمینال. آقامصطفی بلیت گرفت و منتظر شدیم تا اتوبوس پُر شود. لحظه هایی که بهسرعت از زیر دستمان در میرفت مثل پولهای درشتی بود که گاهی مردم از سر ناچاری توی دریا میریزند. صبح باران باریده بود و حالا زمین مرطوب و هوا شسته و لطیف بود. جان میداد برای قدمزدن. شانه به شانه هم اطراف ترمینال قدم میزدیم. آقامصطفی از برنامه هایی میگفت که در پیش رو داشت و به من توصیه میکرد فعالیتم را در بسیج بیشتر کنم. هر چه زمان تنگتر میشد، قلبم با شدت بیشتری میتپید. هنگام حرکت اتوبوس گفتم: «رسیدی زنگ بزن.»
سرش را از شیشه بیرون آورد و برایم دست تکان داد. هر چه اتوبوس دورتر میشد، بغضی که گلویم را میفشرد بزرگتر میشد. گرمای چهره ام را حس میکردم و میدانستم که گونه هایم سرخ و تبدار شده اند. چادرم را تنگتر گرفتم و بیآنکه به برادرم نگاه کنم که به ماشینش تکیه داده بود، در ماشین را باز کردم و نشستم. بین راه سکوت کردم. وقتی رسیدیم، برادرزاده هایم، حکیمه و ابوالفضل، با شور و شوق به استقبالم آمدند. دوتایی تا داخل اتاق اسکورتم کردند. آنقدر حرف برای گفتن داشتند که تا هنگام خواب اجازه ندادند دلتنگی بر من غلبه کند، اما شب که تنها شدم، بغضم شکست و اشکم جاری شد.
صبح دیرتر از روزهای قبل بیدار شدم. کسل بودم. دلم میخواست تا صبح قیامت بخوابم. دوباره چشمهایم را بستم. صدای آقامصطفی توی گوشم پیچید: «زینب جون درسهات رو خوب بخون، مبادا اُفت کنی!» به سرعت بلند شدم. پرده را کنار زدم. پنجره را باز کردم. باد خنک صبحگاهی صورت تبدارم را نوازش کرد و کمی از آشفتگی درونم کاست. خانم برادرم که داشت گلهای داخل باغچه را آب میداد گفت:« بیا پایین، صبحونه حاضره!» بعد از صرف صبحانه برادرم مرا به مدرسه رساند. زنگ آخر همه اش به ساعتم نگاه میکردم. معلممان پرسید: «عارفی چیزی شده؟ منتظر کسی هستی؟ امروز خیلی ناآرومی!»
با صدای زنگ نفهمیدم چهطور خودم را به خانه رساندم. یک کفشم را درآوردم و لیلیکنان رفتم داخل آشپزخانه. با دیدن مادرم پرسیدم: «مامان آقامصطفی زنگ نزد؟»"