کتاب حماسه کاوه

"حماسه کاوه" / خاطرات و زندگینامه سردار شهید محمود کاوه
این کتاب روایتی از زندگی و خاطرات سردار شهید محمود کاوه از فرماندهان دلیر سپاه پاسداران می باشد که توسط حمیدرضا صدوقی تألیف شده و نشر ستاره ها آن را منتشر نموده است .
 پس از آغاز جنگ تحمیلی محمود کاوه خود را به نیروهای خراسان رساند و به عنوان مربی در یکی از پادگانها مشغول به خدمت شد. شور و اشتیاق محمود برای حضور در خط مقدم موجب شد تا فرماندهان وی را به منطقه آشوب زده کردستان منتقل کنند که نخستین ماموریت شهید کاوه در این منطقه آزادی بوکان بود. تواناییها و پشتکار محمود موجب شد تا پس از مدتی به عنوان فرمانده سپاه سقز منصوب شود.شهید کاوه که همیشه عملیاتها و اقداماتش موجب تحیر فرماندهان بود توانست با کمترین نیروی عملیاتی منطقه اشغال شده بسطام را در مدت 24 ساعت از دست عناصر ضد انقلاب آزاد کند.این اقدام شهید کاوه و تیم عملیاتی اش موجب شد تا گروهکهای ضد انقلاب مستقر در مرزهای ایران برای زنده و یا مرده محمود جایزه بزرگی تعیین کنند. ولی کاوه آرام ننشست و به عنوان فرمانده عملیات تیپ شهدا به فرماندهی شهید ناصر کاظمی به قلب دشمن یورش برد. آوازه حضور محمود کاوه در نوک پیکان تیپ شهدا وحشت در دل منافقان به وجود آورد تا جائیکه این تیپ توانست سد بوکان، صائین دژ، کیله، آشنوزنگ و محور استراتژیک پیرانشهر به سردشت را آزاد کنند...
این کتاب شما را با شهید کاوه آشنا می کند .
دربخشی از این کتاب می خوانیم:
"سلیم محمدی بلدچی ما بود. كاوه پشت سرش می رفت و من و یك گروهان نیرو هم دنبال شان . هدف ، روستای كلای نوكان بود. طبق اخباری كه دست ما رسیده بود، صد نفر از نیروهای زبده ضد انقلاب جمع شده بودند آنجا و آماده  یك عملیات همه جانبه بودند. كاوه چند نفر را فرستاد تا آنها را دور بزنند و از پشت، راه شان را ببندند.
بنا شد ما هم از روبه رو بزنیم به آنها . نرسیده به روستا، از دره قاسم گرانی كشیدیم بالا. هنوز تو سینه كش كوه بودیم كه با صدای بلند به ما ایست دادند. به كاوه گفتم : «كمین !»
بلافاصله ما را گرفتند به رگبار. فوراً كشیدیم بالا و روی تپه درازكش شدیم . هر چه دور و برم را نگاه می كردم ، اثری از ضد انقلاب نبود. لابه لای درخت ها و پشت صخره ها مخفی شده بودند. به سختی می شد تشخیص داد كجا موضع گرفته اند. ما فقط صدای تیراندازی های شان را می شنیدیم و فحش ها و ناسزاهایی كه به ما می دادند. نه می شد جلو رفت و نه می شد عقب كشید، در هر دو صورت خطرناك بود و تلفات می دادیم .
آن تپه ، تپه صافی بود. نه درختی داشت و نه صخره ای كه بشود در پناه آن سنگر گرفت . به هر كس نگاه می كردی ، نگرانی تو نگاهش موج می زد، ولی كاوه خونسرد بود. او بدون توجه به نگرانی بچه ها فقط می گفت : «هیچ كس حق نداره تیراندازی كنه !»
تیراندازی نكردن ما خیلی برایش مهم بود، چون مدام روی آن تأكید می كرد. بالاخره دستور داد كه هر كس برای خودش سنگری درست كند. همان جا با سنگ و كلوخی كه از اطراف جمع كردیم ، سنگری ساختیم .
همه چیز به نفع ضد انقلاب بود. تنها امتیازی كه ما داشتیم ، این بود كه كاوه با ما بود و همه از او حرف شنوی داشتند. فكرم را به كاوه گفتم: «این شاید تاكتیك است كه با تیراندازی های بی هدف سرمان را گرم كنند تا یك گروه از پشت به ما حمله كنند.»
گفت : «ضد انقلاب فكرش به این چیزها نمی رسه. »
یواش یواش شك افتاد تو دلم. با خود گفتم : «این چه وضعیه ؟ چرا كاوه همه  ما را زیر این همه تیر و گلوله نشانده ؟»
سلیم را صدا كردم و با ناراحتی گفتم : «من كه سر درنمی آرم سلیم. دارن ما رو می زنند، آن وقت كاوه می گه دست نگه دارید !»
سلیم نگاه معنی داری به من كرد و خاطر جمع گفت : «كاوه می دونه داره چه كار می كنه. »"