کتاب دوازده مرد خشمگین

داوران خشمگین:

داستان دوازده مرد خشگین در مورد سرنوشت پسری شانزده ساله است که به خاطر قتل پدرش در دادگاه است. با شروع بحث، اختلافات زیادی میان دوازده داور هیئت منصفه سر می گیرد که تجربیات مختلف این داوران در زندگی  وهمچنین روایت های متفاوتی که از زندگی دارند، موجب افزایش این تنش ها می شد. نویسنده همچنین دوره ای از مهاجرت ها و تفکیک های نژادی ایالات متحده پس از جنگ را به تصویر می کشد.

در این داستان با دو دیدگاه متضاد نسبت به عدالت روبه رو می شویم. داور هشتم (کسی است که در رأی اولش به گناه کار نبودن پسرک رأی می دهد، او از شیوه ی پیش روی دادگاهی ناراضی است و می خواهد که شواهد دقیق تر مورد بحث قرار گیرند) که دیدگاهش نسبت به عدالت در راستای کمک به متهم قرار دارد و می خواهدکه شرایطی فراهم شود تا قضاوت عادلانه ای صورت گیرد.

جنبه دیگری از عدالت از سوی دیگر اعضای هیئت منصفه به این گونه است که آن ها احساس می کنند گناه کار بودن متهم مورد نظر واضح و روشن بوده و هر چیزی جز محکومیت و اعدام، قصور در عدالت است.این نوع عدالت بر پایه ی مجازات و انتقام استوار است.

 رز با به تصویر کشیدن هر دو جنبه ی( سرشت و طبیعت) عدالت، تفاوت و اختلاف شخصیت ها را نشان می دهد. هر یک از شخصیت ها به دنبال عدالت هستند، اما عدالتی که مبهم است و در طول داستان جریان دارد.

در این داستان تعصب در چندین مرحله مختلف مشاهده می شود. که واضح ترین حالت آن، تعصبات نژادی می باشد. با اینکه ظاهراً و به صورت مستقیم نژاد متهم هیچ گاه مشخص نمی شود، ولی متوجه می شویم که او متعلق به اقلیتی نژادی است.

نمونه آن :داور سوم،  که پیش داوری اش نسبت به متهم، به خاطر سن و سالش می باشد که انگار او را به یاد یک پسر می اندازدو هم چنین داور هشتم که در آغاز نسبت به متهم حسی دلسوزی دارد. این حسش نه به خاطر شواهد بلکه به خاطر تربیت فقیرانه و نامناسبی است که داشته است.

داستان بخش اعظمی از زندگی آمریکایی را نمایش می دهد. شخصیت هایی از تمامی سطوح اجتماعی حضور دارند؛مثلا  یک دلال سهام ثروتمند (داور چهارم)، کسی که اعتراف می کند تمام عمرش را در محله های زاغه نشین زندگی کرده است.افرادی از هر سطح شغلی و اجتماعی در داستان دیده می شوند

درآغاز داستان داور هشتم رأی «گناه کار نیست» را  در مقابل یازده رأی «گناه کار است» دیگر داوران اعلام میکند. این مساله ضدقهرمانانی دیگر داوران را می سازد  که وظیفه و کار قهرمان داستانمان این است که این یازده داور را متقاعد کند و این کار را با آهستگی و البته همراه با یقین انجام می دهد. او برای انجام  این کار، در مقابل جمع می ایستد که اقدامی شجاعانه است.

در پایان نمایشنامه نظر داوران معکوس می شود، تمامی داوران رأی شان را به «گناه کار نیست» تغییر می دهند، به جز داور سوم !که نویسنده  این لحظه شخصی یک دنده و سمج را به تصویر می کشد  که آمدن به جناح دلیل و خرد را رد می کند. رز در این لحظات تضاد ایجاد می کند تا زاویه دید گسترده ای برای داستان ایجاد کند و همچنین شخصیت پردازی قوی برای هر دو نوع داورها ارائه دهد.

به قلم: نفیسه علیزاده