کتاب دیوان اشعارمنوچهری

اَبوالنَّجم احمَدبن قوص‌ بن احمد منوچهری دامغانی که به منوچهری معروف است و شاعری ایرانیست که در سده پنجم هجری زندگی میکرد و اهل دامغان بود.

به دلیل اینکه بازتاب عناصر طبیعی مثله رنگ، صوت وعناصر بویایی در آثار منوچهری واضح و روشن است او را شاعر طبیعت خوانده اند.با وجود اینکه منوچهری اولین و آخرین شاعر و سراینده ی ایرانی نیست که از ادبیات و شاعران عرب زبان متاثر شده است ولی هیچ کدام از شعرای قبل و یا معاصر و یا بعد از او به اندازه وی از ادبیات عرب تاثیر نپذیرفته اند.

از دوران کودکی و جوانی منوچهری در دامغان اطلاعات چندانی در دسترس نیست ولی با توجه به وجود چندین حوزه علمیه در دامغان در دوران وی احتمالا او تحصیلات خود را این حوزه ها گذرانده باشد و با ادبیات عرب نیز  در همینجا آشنا شده است.او مدتی در طبرستان بود و سپس به ری و خدمت طاهر دبیر رسید،از همین طریق به دربار سلطان مسعود غزنوی راه یافت و ستایشگر او شد.

منوچهری در سال ۴۳۲ هجری قمری،در حالی که تنها سی و چهار سال عمر داشت چشم از جهان فرو بست.

کتاب حاضر بخشی از دیوان اشعار منوچهری میباشد.

 

در بخشی ازین کتاب میخوانیم:

با رخت ای دلبر عیار یار

نیست مرا نیز به گل کار کار

تا رخ گلنار تو رخشنده گشت

بر دل من ریخته گلنار نار

چشم تو خونخواره و هر جادویی

مانده از آن چشمک خونخوار خوار

بنده وفادار و هواخواه تست

بنده هواخواه و وفادار دار...