کتاب از روزهای نیستی و باران

احتراما قبول کن آرام رویپیشانی ات لبانم را  
سلام حسرت نادلبخواه شوق دو بال   
حتی اگر شبی برسد پا به ماه ماه  
گوش ماهی ها به دریا گوش می دادند  
خسته از آمد و شده ای مکرر در باد  
فکر کن لاابالی و گیجم، فکر کن سایه سایه ولگردم  
از لحظه های ابری شعرم کناررفت   
باشد غریبه باش و خودت را جدا بگیر   
هدیه دادی به من گناهی را  
جان می کند به هیات یک آدم شریف   
به عصر جمعه رسیدی، پیاده رو مملو    
تنهایی عمیق من آکنده است از خاطرات پوچ روان فرسا   
با وهم خو بگیر و به دیوار دل ببند   
عکس هایت همیشه می خندند عکس هایم همیشه غمگینند   
لخ لخ کفش های صبحی زود، عصر های شلوغ دربه دری  
سند به نام کسی که تو را گران بخرد   
شانه هایی تکیده از اندوه، پلک هایی که خیس می بندم  
دریغ می شویاز من شبیه یک گلدان   
بچه از خواب می پرد [مامان!] رعد و برق و تگرگ و خاموشی  
دل خوش نمی کنم به بهاری که هیچ گاه    
یک گرگ در لباسِ  یکی بود یا نبود؟   
هذیان صبح های مه آلوده در تنم   
جام های تهی شده از عشق، باز آغاز پوچیِ امید  
دلم خوش است به ابری که گاه می باری  
فرقی نمی کند که تو هم مثل دیگران
زیبایی ام حرام سر انگشتت، حالا که می روی و نمی مانی   
در آن مثلث کوچک، سه فصل جریان داشت   
من کسی را به جای تو هرگز، تو کسی را به جای من شاید   
اول قرار بود تو من ،من تو ما شدیم
هی سر انداخت شال گردن را ، هی کلاف از دلش زمین افتاد   
مادرم یاکریم غمگینی ست می نشیند غروب در ایوان   
مهر، آبان، غروبِ آذر ریخت در سکوت مداوم تو پرم   
چراغ خانه ای تاریک، چراغ خانه ای روشن   
از هم جدا، شبیه دو تا ریل در به در  
جمعه از اتفاقِ نیفتاده بدتر است   
پشتم به آسمان شما گرم است در ازدحام شوم هیاهو ها   
در سینه ام کاجی ست بی میوه ، با پوستی آزرده و تب دار   
دو چشمِ مشکی آهو ، عروسکی دلخوا ه   
گناه کار منم یا تو؟ اصلا این دیوار   
نفسم را بریز در جیبت، تا تنت داغ و شعله ور بشو د   
زندگی را مچاله کن و مرا بین دستان خونی ات بفشار   
به من نخند! خودش بود، مهربان شده بود   
سطل زباله، حجم وسیعی از آرزو  
داد زد پشت میله های قفس، من نمی خواهم آسمان باشی   
از چشم های تو افتادم هر چند هیچ گمانش را    
خرداد گیج، بوی کسالت، هوای منگ   
برید تیغ، رگش را و چند لحظه ی بعد -  
پلکان های مارپیچ سیاه، پرت شد از حواس تو یک تن   
چوب رختی بدون پیراهن در کمد از خیالتان سنگین   
من درد می کشم که به دنیا بیاورم   
پیش رو کوچه های نامعلوم، پشت سر ازدحام صد دیوار   
با سایه های خسته گلاویزم، از بال های بسته گریزانم   
پشت درهای بسته اتفاقی را حبس کردی که بی خبر باشم
دو قاچِ سیب، سفر و تعارفی کوتاه  
بیزارم از رسیدن فروردین ، از روزهای نیستی و باران