کتاب شیوه های یاری گری در عشایر

"شیوه های یاری گری در عشایر" / (منطقه ایوان کلهر)
کتاب حاضر اثری از محمود ریاحی می باشد که توسط انتشارات آزمون یار پویا منتشر شده است.
ایلات و عشایر ایران بخش مهمی از جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند و نقش اساسی در ساختار اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشور دارند. اگر چه در گذر زمان و در نتیجه تغییرات و تحولات فراوان در همه جنبه‌های زندگی، گونه‌ای گرایش فزاینده به سوی همسان‌گرایی در جامعه دیده می‌شود. اما شتاب این تغییرات در برخی قشرها و جوامع نسبت به دیگری گوناگون است که این خود می‌تواند ناشی از نوع و شیوه زندگی و پاره‌ای دیگر از مسایل باشد. جامعه عشایری و ایلی جامعه‌ای است که در سایه مقتضیات و شرایط زندگی و زیست محیطی و هنجارهای فرهنگی و اجتماعی نسبت به دیگر جوامع شهری و روستایی کمتر دچار تغییرات فرهنگی و کم‌رنگی سنت‌ها شده است. بنابراین بر مردم‌شناسان است که با پژوهش و بررسی همه‌سویه ساختار اجتماعی و فرهنگی ایلات کشور، برگ زرین دیگری بر افتخارات فرهنگی مملکت بیافزایند. پژوهش و بررسی در مردم‌شناسی جایگاه ویژه‌ای دارد. در واقع کار اصلی مردم‌شناسان ژرفانگری در آیین‌های فرهنگ اقوام گوناگون می‌باشد و همواره مورد توجه اندیشمندان علوم اجتماعی به‌ویژه مردم‌شناسان بوده‌اند و این رفتار در مردمان هر سرزمین و هر فرهنگی وجود دارد اما شیوه و روش آن مانند دیگر رسوم تفاوت‌های فراوان دارد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
" خواجه نصیرالدین طوسی: «در میان نظریات خواجه نصیرالدین طوسی، نیز به مطالب مشابهی با آنچه گفته شد برمی‌خوریم که منشأ همکاری در جامعه انسانی را عوامل بیرونی و ضرورت‌های زندگی انسان می‌داند. این فیلسوف بزرگ اسلامی، در این باره معتقد است که، نوع انسان را که اشرف موجودات عالم است به معنت دیگر انواع و معاونت نوع خود حاجت است هم در بقای شخص و هم در بقای نوع، اما بیان آن که به انواع دیگر محتاج است خود ظاهر است و اما بیان آن که به معاونت نوع خود محتاج است آن است که اگر هر شخصی را به ترتیب خوراک و پوشاک و مسکن و سلاح خود مشغول بایستی بود تا اول ادوات درودگری و آهنگری به دست آوردی و بدان ادوات و آلات زراعت و حصاد و طحن و عجن، غزل و نسج و دیگر حِرف و صناعت‌ها مهیا کردی پس، بدین مهمات مشغول شدی بقای او بی‌غذا بدین صورت وفا نکردی و روزگار او اگر بر این اشتغالات موزع کردندی بر ادای حق یکی از این جمله قادر نبودی. اما چون یکدیگر را معاونت کنند و هر یکی به مهمی از این مهمات زیادت از قدر کفاف خود قیام نمایند و به اعطای قدر زیادت و اخذ بَدَل از عمل دیگران قانون عدالت در معامله نگاه دارند اسباب معیشت دست فرا دهد و تعاقب شخص و بقای نوع میسر و منظور گردد چنان که هست و همانا اشارت بدین معنا باشد آن چه در احادیث گویند که آدم علیه‌السلام چون به دنیا آمد و غذا طلب کرد او را هزار کار ببایست کرد تا نان پخته شد و هزارو یکم آن بود که نان سرد کرد آن گه بخورد و در عبارت حکما همین معنا یافته شود بر این وجه که هزار شخص کار کن تا یک شخص لقمه‌ای نان در دهن تواند نهاد»"