کتاب قصاید هاتف اصفهانی

سید احمد حسینی که به هاتف اصفهانی معروف است و تخلصش نیز همین نام میباشد از شاعران نامدار ایران در زمان حکومت افشاریه و زندیه است.

خانواده او در اصل اهل اردوباد آذربایجان بودند که در زمان امرای صفویه از زادگاه و شهرشان به اصفهان کوچ کردند و در این شهر ساکن  شدند. زادروز هاتف در نیمهٔ اول سده دوازدهم رخ داده است.

او در وطنش اصفهان شروع به فراگیری ریاضی و حکمت و طب کرد و استادش را در این علوم میرزا محمد نصیر اصفهانی قرار داد.

 

وی سرودن شعر را از جوانی شروع کرد و در طی زندگی بی تلاطم و آرام خود از ستایش امرا و شاهان خودداری کرد و البته او در این دوران بیشتر به مطالعه وعرفان میپرداخت. 

جالب است بدانید هاتف شاعر و ادیبی بسیار توانا و مسلط به زبان و ادب فارسی بود. سبک شعرهای او برگرفته از شاعران رده اول ایران مانند حافظ و سعدی بود وی سرودن تمامی قالبهای شعری را اعم از غزل، قصیده و رباعی، ترجیع‌ بند و قطعه امتحان کرد. اصلی ترین دلیل شهرت اصفهانی به خاطر شاهکار بزرگ ادبی او ترجیع‌ بند عرفانی است که در آن هم از جنبه حسن ترکیب الفاظ و هم از نظر توصیف معانی داد سخن داده‌ است.او مرثیه ‌های شنیدنی ای هم سرود که این اشعار از ارزش خیلی بالایی برخوردارند.

مهم‌ترین اثری که از هاتف باقی‌ مانده دیوان اشعار او و چند صد بیت شعر به‌ زبان عربی میباشد.

هاتف اصفهانی در سال ۱۱۹۸ دار فانی را وداع گفت.

کتاب حاضر بخشی از قصاید وی میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

نسیم صبح عنبر بیز شد بر توده غبرا

زمین سبز نسرین خیز شد چون گنبد خضرا

ز فیض ابرآزاری زمین مرده شد زنده

ز لطف باد نوروزی جهان پیر شد برنا

صبا پر کرد در گلزار دامان از گل سوری

هوا آکنده در جیب و گریبان عنبر سارا

عبیر آمیخت از گیسوی مشکین سنبل پرچین

گلاب افشاند بر چشم خمارین نرگس شهلا...