کتاب مردی به نام اوه

"مردی به نام اُوه"  
کتاب حاضر با نام اصلی (A Man Called Ove)  نوشته نویسنده معروف سوئدی کارل فردریک بکمن (Carl Fredrik Backman) می باشد که توسط آقای علی اکبر قاری نیت ترجمه و نشر نسل نواندیش آن را منتشر کرده است.
فردریک بکمن که همسری ایرانی دارد، کار خود را با وبلاگ نویسی و مقاله نویسی برای روزنامه ها و مجلات آغاز کرد تا اینکه در سال 2012 کتاب مردی به نام اُوه را نوشت و همین باعث تحولی عظیم در زندگی و نویسندگی او شد.
فردریک بکمن در این کتاب به زیبایی یک خانواده ایرانی را نمایش می دهد. اُوه پیرمرد عبوس و ۵۹ سالهٔ محله است که پس از مرگ همسرش و بازنشستگی، به همسایه‌ها و دیگران روی خوش نشان نمی‌دهد و در فکر خودکشی است. در یکی از روزها، خانواده ای ایرانی سوئدی به خانهٔ روبه‌رویی او نقل مکان می‌کنند.
پروانه که یک خانم ایرانی پرشور،  پرانرژی و وفادار است با رفت و آمدهای خود به خانه اُوه، اصطلاحا وی را نمک گیر می کند.
با رخ دادن اتفاقاتی، این خانواده ایرانی بیشتر به اُوه نزدیک شده و باعث تغییر در روحیات و اخلاقیات وی می شوند.
داستان به زیبایی و شیرینی بسیار که حاصل ترجمه روان آن نیز هست مخاطب را با خود درگیر کرده و حس کنجکاوی وی را برمی انگیزد.
کتاب فوق در مدت کمی بعد از انتشار به شهرت فراوانی دست پیدا کرد و جزو لیست پرفروش های نیویورک تایمز قرار گرفت. همین شهرت کتاب باعث شد، فیلمی با همین نام در سال 2016 ساخته شود. این فیلم که محصول کشور سوئد می باشد، نامزد جایزه اسکار برای بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان نیز بود که رقابت را به فروشنده اصغرفرهادی واگذار کرد.
در ستایش این کتاب سخنان و نقدهای بسیاری نوشته شده است، ولی شاید تنها جمله ای که بتواند بدرستی حق مطلب را ادا کند این سخن یکی از خوانندگان کتاب است: (پروانه تنها سبب تغییر روحیات اُوه نشد، او و خوانواده اش حال همه ما خوانندگان کتاب را عالی کرد)
در بخشی از کتاب می خوانیم:
"دکتر با صدای آرام گفت: «اُوِه مشکل قلبی داره...» بعد یکسری اصطلاحات پزشکی را ردیف کرد که اگر کسی کمتر از ده سال توی رشتۀ پزشکی تحصیل کرده و یا تمام عمر پای برنامه‌های پزشکی تلویزیون ننشسته بود، نمی‌توانست یک کلمه هم از حرف‌هایش بفهمد. پروانه به دکتر طوری نگاه کرد که انگار شبیه یک علامت سؤال یا علامت تعجب بزرگ بود. دکتر دوباره آهی کشید درست مانند اکثر دکترهای جوان عینکی با دمپایی پلاستیکی که آه می‌کشند.
با زبانی ساده‌تر گفت: «قلبش بیش‌از‌حد بزرگ شده.»
پروانه مدت زمان زیادی مات و مبهوت به دکتر نگاه کرد و بعد نگاهی به اُوِه روی تخت انداخت و سپس دوباره طوری به دکتر نگاه کرد که انگار منتظر بود دکتر دستانش را بالا ببرد و با انگشتانش حرکات جازمانند انجام بدهد و بگوید: «شوخی کردم!»..."