دانلود کتاب فرجام فرخنده - پژوهشی در اصالت خاتمیت

معرفی کتاب

"فرجام فرخنده" / پژوهشی دراصالت خاتمیت
کتاب حاضر اثری از مهدی حبیبی می باشد که توسط انتشارات گوی منتشر شده است.
آیین بابی و پس از آن آیین بهائی، کیش هایی اند که کم تر از دو قرن پیش در ایران به وجود آمدند. آورندگان این دو آیین، یعنی میرزا علی محمّد شیرازی (معروف به باب) و میرزا حسین علی نوری (معروف به بهاءالله)، مدّعی بودند که آیین خود را از جانب همان خدایی آورده اند که دین اسلام را فرو فرستاده است. آنان قرآن و عترت پیامبر را تصدیق میکردند؛ در بین فرقه های اسلامی، مذهب تشیّع را حق میدانستند؛ امّا در عین حال، خود را صاحب کیشی جدید معرّفی میکردند.
جدا از محتوای این کیش جدید و برخوردهای گوناگونی که با آن در جامعه ی ایران پدید آمد، طبیعی است که برای مسلمانان و به ویژه شیعیانی که با مؤسسه چنین ادّعایی مواجه میشدند، دو پرسش اساسی به وجود می آمد:
نخست آن که اگر اسلام دینی حق است، طبق آموزه های اسلام، پس از حضرت محمد(ص) هرگز پیامبری مبعوث نخواهد شد؟ (پرسش از خاتمیّت)
دوم آن که سرانجامِ وعده ی ظهور امام دوازدهم شیعیان(ع) و گسترش عدالت در سراسر گیتی چه میشود؟ (پرسش از مهدویّت)
روشن است که این دو باور (خاتمیّت و مهدویّت) راه را بر پذیرش هرگونه ادّعای نبوت جدید میبندد. از این رو  بابیان و به ویژه بهائیان هر یک به نوبه ی خود کوشیدند تا اصالت این دو باور اسلامی را مورد تردید قرار دهند و آن را به فهم ناصحیح مسلمانان از دیانت اسلام نسبت دهند. لذا از آغاز پیداییِ این دو آیین نوپدید تا کنون، گفت وگوهای زیادی در این موضوع میان آن ها و مسلمانان صورت گرفته است.
کتابی که پیش روی شما قرار دارد، نمونه ای از این گفتمان درباره ی پرسش اول است که به بررسی اصالت خاتمیت در میان باورهای اسلامی می پردازد. در نگاهِ نخست، بحثِ غالب در این کتاب درونْدینی به نظر میرسد، با مقدّمه ای که بیان شد، روشن است که اثبات اصالت باور به خاتمیّت و مهدی باوری، کارکردی برونْدینی نیز دارد.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:
"عوفی از قول ابن عباس نقل می کند که در معنای «وَ مُهَیمِناً» گفته است: یعنی قرآن بر تمامی کتاب های آسمانی پیش از خود، حاکم و فرمان رواست و معانی تمامی این اقوال که آوردیم، نزدیک به یک دیگرند، پس همانا اسم «میهمن» دربرگیرنده ی تمامی این معناهاست. بنابراین، قرآن امین، گواه و حاکم بر تمامی کتاب های آسمانی پیش از خودش است. خداوند این کتاب عظیم را که نازل فرموده، آخرین کتاب ها و پایان بخش آن ها قرار داده و چنان است که تعالیم قرآن از تمامی کتاب های آسمانی پیشین، گسترده تر، بزرگ تر و کامل تر است، به گونه ای که تمامی نیکویی های کتاب های پیشین در این قرآن فراهم است و افزون بر آن ها، کمالات بیش تری هم داراست که در دیگر کتاب ها نیست. از همین روست که خداوند قرآن را شاهد و امین و حاکم بر تمامی کتاب های آسمانی قرار داد و خداوند خود حفاظت قرآن را تکفل فرمود و چنین گفت: إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ."