دانلود کتاب چگونه با کودکان صحبت کنیم تا یاد بگیرند

معرفی کتاب

"چگونه با کودکان صحبت کنیم تا یاد بگیرند"
کتاب حاضر با عنوان اصلی (How to Talk So Kids Can Learn ) اثری از ادل فبر (Adele Faber ) و الین مازلیش (Elaine Mazlish) می باشد که با ترجمه ای از فریبا سبزچمنی، توسط انتشارات شادن پژواک منتشر شده است.
پدران و مادران و آموزگاران باید دست به دست هم بدهند و با یکدیگر همکاری کنند. هر دو طرف باید تفاوت میان واژه هایی را بدانند که باعث تضعیف یا تقویت روحیه می شود، واژه هایی که سبب برخورد یا همکاری می شود، واژه هایی که حضور ذهن کودک را مختل می کند و اندیشیدن را برای او ناممکن می سازد، و واژه هایی که علاقه طبیعی او را به یادگیری بر می انگیزد. امید است ایده‌های این کتاب به شما در الهام بخشیدن و قدرت دادن به فرزندان‌تان یاری رساند.مولفین این کتاب زمانیکه تصمیم به نگارش این کتاب گرفتند قرار بود تا شخصیتی را با نام لیز لندر خلق کنند که سخنگوی همه ی والدین و آموزگاران باشد. «لیز لندر» آموزگاری جوان است مانند خود مولفین کتاب که زمانی آموزگار بودند و و شیوه ی مفید مبارزاتی که درباره ی دانش آموزان شرح می دهد بازتاب راه آنهاست. او «منِ» مولفین در این کتاب خواهد بود.

در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"مارک در ساعت ورزش پایش را به زمین می کوبید و فریاد می زد و مشت هایش را در هوا تکان می داد. یک بار دیگر بازی پرهیجان فوتبال او را از خود بی خود کرده بود. مارک با سیلی از اتهامات نزد آموزگار خود رفت و خودم را عصبانی یافتم که بدون اینکه به کلماتم فکر کنم به طور خودکار جواب می‌دهم:
مارک: جیسون تقلب می کند! همه می گویند تقصیر من است، ولی این طور نیست! تقصیر جیسون است! او بود که توپ را به بیرون زمین پرتاپ کرد، نه من! خانم کِنِر مرا مجبور کرد از زمین خارج شوم، ولی من دعوا را شروع نکرده بودم، جیسون این کار را کرد و حالا هم تام اجازه نمی دهد در گروه او بازی کنم. من از این مدرسه متنفرم!
آموزگار: بس کن! خیلی تو را تحمل کرده ام. تعجبی ندارد که هیچ‌کس نمی خواهد با تو بازی کند. برای اینکه تو مثل بچه های لوس و غرغرو رفتار می کنی. بچه ها دوست ندارند با کسی بازی کنند که عقده هایش را سر دیگران خالی می کند.
مارک: اما ...
آموزگار:  حتی حاضر نیستم یک کلمه‌ی دیگر بشنوم. فهمیدی؟ دفعه ی دیگر که ورزش داری سر کلاس کودکستانی‌ها می نشینی چون رفتارت مطابق سن آنهاست.
به محض اینکه حرفهایم تمام شد، پشیمان شدم. می دانستم می‌بایست بیش از این بردبار می بودم، اما قبلاً بارها و بارها با مارک برای حرکات بچگانه اش حرفم شده بود. به نظر نمی رسید صحبت های من کوچکترین اثری در او کرده باشد.
بقیه ی روز از فکر مارک بیرون نمی رفتم. من امیدوار بودم که چه چیزی را در وجود او کامل کنم؟ آیا تنبیه آشفتگی او را از بین برده بود؟ نه، اصلاً این طور نبود. آیا راه ارتباطی‌ای میان ما ایجاد کرده بود؟ اصلاً، آیا به او کمک کرد مشکل خود را حل کند؟ پاسخ منفی بود. مارک حتی اگر با کودکستانی ها روی یک نیمکت می نشست باز هم یاد نمی گرفت چطور باید با همسن و سال‌های خود بازی کند. پس چه چیزی باعث شد من او را به این نحو تنبیه کنم؟
این سؤالی بود که وقتی از پله‌های راهرو پایین می‌رفتیم از جین پرسیدم. در مدتی که او سکوت کرده بود تا سؤال مرا بررسی کند، خودم پاسخ را دادم:
-من آن موقع به قدری عصبانی بودم که نمی دانستم دربارة او چه راهی را باید در پیش بگیرم.
-یک موضوع دیگر هم هست. تنبیه امری آشناست. در مورد تو نمی دانم، اما خودم با این جملات بزرگ شدم: -اگر یک بار دیگر این کار را بکنی وای به حالت، یا حقت بود که این طور بشود، بهتر.
-و این جمله که: من این کار را برای صلاح تو می کنم. "