کتاب داستان کودک گمشده

"داستان کودک گمشده"
کتاب حاضر با عنوان اصلی (Storia della bambina perduta) اثری از النا فرانته (Elena Ferrante) می باشد که با ترجمه ای از سمیه داننده توسط انتشارات ماهابه منتشر شده است.
اِلنا فرانته در ناپل متولد شد.او نویسنده کتابهایی همچون: روزهای رهایی، آزار عشق، دختر گمشده است. سری داستان های ناپلی او شامل: دوست بی نظیر من، داستان نام جدید، آنهایی که رها می شوند و آنهایی که می مانند و کتاب چهارم و نهایی در مجموعه ناپلی: داستان کودک گمشده می باشد.این اثر؛کتاب چهارم از سری داستان های ناپل است که توسط «آن گلدشتاین» از زبان ایتالیایی به زبان انگلیسی ترجمه شده است.دراین اثر به دوران میان سالی و کهنسالی شخصیت های داستان پرداخته شده است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
" دفتر تبلیغات زنگ زد.جنیا گفت: سردبیر مجله پانوراما مقاله شما را خوانده و بسیار علاقمند شده است، گفت که آنها یک عکاس می فرستند. ناگهان دلم برای آپارتمان قشنگ محله ویاتوسو تنگ شد. فکر کردم : دلم نمی خواهد دوباره در ورودی تونل، یا در این آپارتمان یا حتی باغ ها عکس بگیرم، که مملو از سرنگ معتادان بود.من دختر پانزده سال پیش نیستم، این کتاب سوم من است، می خواهم با من درست رفتار شود. اما جنیا اصرار داشت، کتاب باید تبلیغ شود. به او گفتم : "شما تلفن مرا به عکاس بده  حداقل می خواستم با او هماهنگ باشم -  تا اگر شرایط مناسب نبود ملاقات را لغو کنم."  در آن روزها سعی کردم خانه را مرتب نگه دارم، اما هیچکس زنگ نزد. نتیجه گرفتم که قبلاً به اندازه کافی از من عکس گرفته شده است.شاید مجله پانوراما تصمیم گرفته برای مقاله عکس نگیرد. اما یک روز صبح ، وقتی دده و اِلسا مدرسه بودند و من با شلوار جین و بلوز کهنه ،موهای شانه نشده ،روی زمین نشسته بودم و مشغول بازی با ایما و تینا بودم که زنگ در به صدا در آمد. دختر کوچولوها با بلوک هایی که همه جا پخش بودند، قلعه می ساختند و من داشتم به آنها کمک می کردم. طی چند ماه گذشته، به نظرم بین دختر لی لا و دختر من ارتباطی برقرار شده بود: با دقت زیادی برای ساختن همکاری می کردند، و اگر تینا قوه تخیل بالاتری داشت و با لحجه ی کاملاً ایتالیایی سوالاتی از من می پرسید، که همیشه خاص بودند، ایما مصمم تر بود و شاید منظم تر، و تنها مشکل او تکلم ضعیفش بود که اغلب برای درک او از دوستش کمک می گرفتیم. چون درگیر تمام کردن بعضی سوال های تینا بودم، در را دیر باز کردم، دوباره زنگ زده شد. در را باز کردم و با زن ایتالیایی تقریباً سی ساله با موهای بلوند مودار و یک بارانی بلند آبی مواجه شدم.او عکاس بود."