کتاب آیینه سکندری امیرخسرو دهلوی - دیوان اشعار

نام اصلی امیر خسرو دهلوی ، حکیم ابوالحسن یمین‌ الدین بن سیف‌ الدین محمود میباشد،وی شاعر پارسی گوی هندوستانی بود،دو شاعر مهم در اوایل قرن هشتم بودند که که سایر نویسندگان و شاعران پارسی گوی هند را تحت تاثیر خود قرار دادند،یکی از آنها امیرخسرو دهلوی بود،و در دوران  بعد هم نفوذی دامنه ‌دار در میان شعرای ایران و هند داشت.

امیرخسرو به زبان‌ های فارسی، عربی، ترکی و سانسکریت چیرگی داشت و به سعدی هند معروف بود.

او در پتیالی هند بدنیا آمد  و در سال ۷۰۳خورشیدی در دهلی درگذشت،او ترک ‌نژاد و هندی ‌زاد بود و کلمات ترکی و هندی در شعر او بسیار است. 

او دوران کودکی و نوجوانی خود را به یادگرفتن زبان و ادبیات پارسی گذراند،و بعد از مدتی در محضر یکی از بزرگ‌ترین و مشهورترین مشایخ و عارفان زمانش، یعنی شیخ نظام‌ الدین محمد بن احمد دهلوی معروف به نظام الدین اولیا، شاگردی کرد.

امیرخسرو به سبب آشنایی با زبان‌ های فارسی، ترکی، عربی و هندی اطلاعات نسبتاً خوبی داشت و اشعار فراوانی در زمینه ‌های مختلف سروده ‌است. موسیقی هندی و ایرانی را به‌ خوبی می‌ شناخت. شعرش لحن و لطافتی خاص دارد و چون ترک‌ نژاد و هندی‌ زاد بود کلمات ترکی و هندی نیز در شعر او دیده می‌شود.

او مدت زمان کوتاهی بعد از درگذشت استاد خود چشم از جهان گشود و در نزدیکی آرامگاه استادش به خاک سپرده شد.

کتاب حاضر  قسمتی از آیینه سکندری او میباشد.

 

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

پس از روزگاری شود خرمنی

کنون دارم امید کین تخم پاک

بسی خوشه تر برارد ز خاک

نیندیشی اول چو در پیشها

سرانجام پیش آید اندیشها

کند هر کسی پیشه خویشتن

به مقدار اندیشه خویشتن

قلم ران این نامه چون بهشت

چنین کرد دیباچه را سر به نشت...