کتاب ابیات پراکنده مثنویها عنصری

ابوالقاسم حسن بن احمد عنصری بلخی در سال ۳۵۰ هجری به دنیا آمد، او از شاعران بزرگ و پارسی گوی نامدار بلخ می باشد. .

 او در دوران سلطنت سلطان محمود غزنوی به عنوان ملک الشعرا شناخته شد و به وی بهای زیادی داده شد. اشعاری که به وی منتسب است به دوهزار بیت می رسد که شامل قصاید، رباعیات، ترکیب بند، مثنوی و قطعات می باشد. مضمون قصاید او در ستایش سلطان محمود غزنوی و مسعود غزنوی می باشد. در قصیده ‌ها و غزل ‌هایی که عنصری سروده است اصطلاحات حکمت و منطق هم دیده میشود. قصیده‌ های عنصری غالبا بدون مقدمه میباشد واکثرا به توصیف میپردازد. مهم‌ترین مثنوی‌ های او عبارت ‌اند از وامق و عذرا، شادبهر و عین‌ الحیات، و سرخ‌ بت و خنگ ‌بت.

عنصری بلخی در سال ۴۳۱  هجری قمری دار فانی را وداع گفت.

کتاب حاضر قسمتی از ابیات پراکنده مثنویهای وی میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

ز دریا بخشکی برون آمدند

ز بر بر سوی زیفنون آمدند

سلیسون شه فرخ اخترش بود

فلقراط شه را برادرش بود

چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود

نگاری کزو بت نمونه شود

بیارایی او را چگونه شود...