کتاب الفبای ترک - شیوه های ترک

"الفبای ترک - شیوه های ترک" / مجموعه روش های درمان سوء مصرف مواد

کتاب حاضر اثری از سمیه محمدی، طناز مرادشاهی، افسانه مشهدی، بهاره نامیار، فریبا نجمی و جمعی از نویسندگان  می باشد که توسط انتشارات نظری منتشر شده است.

در این کتاب سعی بر آن شد تا برخی از مهم‌ترین روش‌های ترک مطرح و در اختیار درمانگر اعتیاد قرار گیرد تا به وسیله آن و انتخاب صحیح، بیمار را در صحیح‌ترین و سالم‌ترین مسیر درمان قرار دهد. 

هر یک از روش‌های مطرح شده در این کتاب می‌تواند به عنوان، پیش درمان، درمان کنترلی و درمان اعتیاد مثمرثمر افتد. حتی در نگاهی کوتاه به دارو درمانی سعی در طرح درمان اعتیاد از دریچه فارماکولوژی شده است. ناگفته نماند این کتاب بخش کوچکی از تمامی روش‌های ترک اعتیاد است. برخی از روش‌ها به صورت مستقیم به درمان اعتیاد می‌پردازند و برخی غیر مستقیم. 

 

در بخشی از این کتاب می خوانیم:

"الـکل و فرآورده‌هاي حاوي اين ماده را احتمالاً مي‌توان، يكي از قدیمی‌ترین و شایع‌ترین ماده‌های مورد سوء‌مصرف در جهان ناميد. سابقه استفاده از مشروبات الکلی حداقل به دوره نوسنگی در ده‌ها هزار سال قبل بر مي‌گردد كه با هدف ایجاد لذت یا به بهانه بهبود بیماری مصرف مي‌شده است (پاتريك، 1952). 

در ايران در اواخر دوران صفويه، مصرف ترياك و الكل بسيار شايع شد. شراب و عرق كشمش از يك سو و ترياك و مشتقات آن از سوي ديگر، هر يك طرفدان خود را داشتند. در دوران صفويه، با روي كار آمدن شاهان صفويه هر چند وقت يك بار يكي را ممنوع و نوع ديگر را رواج مي‌دادند. گاهي ترياك حرام بود و گاهي الكل. به همين دليل ميل مردم كم كم به سمت توتون و تنباكو بيشتر شد و بيشتر مردم ايران به اين ماده وابستگي پيدا كردند. به نوعي كه در هر مهماني كه برگذار مي‌شد حتماً قليان براي پذيرايي مي‌آوردند. البته بيشتر اين توتون و تنباكو از انگلستان به ايران وارد مي‌شد و قسمتي هم در گيلان كشت مي‌شد. 

شربت كوكنار هم كه از ترياك تهيه مي‌شد، در اين دوران مصرف مي‌شد هر چند كه قوانين مختلفي در دوران صفويه بر آن اعمال مي‌گرديد. 

 مصرف الكل در دوران افشاريه و زنديه بسيار روانق فراواني داشت و بسياري از سربازان و فرماندهان به تبعيت از بزرگان و سياست¬مداران، به خصوص شاهان كه الكل مي‌نوشيدند، به نوشيدن الكل مي‌پرداختند. با احياي مجدد روحانيت، كه با روي كار آمدن سلسله قاجاريه همراه بود، شيعه بر امور اجتماعي جامعه ايراني ورود بيشتري پيدا كرد، تحريم مصرف الكل روز به روز شدت بيشتري يافت و شراب‌خواران به انگلي اجتماعي مبدل شدند و پس از تحريم الكل، مصرف توتون و ترياك بيشتر از پيش رونق يافت."