کتاب تربیت دینی مدرسه بر پایه ترویج فرهنگ نماز

"تربیت دینی مدرسه بر پایه ترویج فرهنگ نماز"
کتاب حاضر اثری از علی سبزی پور و مصطفی پورنجفی هریس می باشد که توسط انتشارات جالیز منتشر شده است.
آنگاه که خداوند متعال انسان را آفرید و با دمیدن روح او را ملکوتی کرد و انسان را بر تمام مخلوقات عالم حتّی فرشتگان برتری داد، برای انسان فطرتی پاک و خدایی قرار داد که همواره در اعماق وجود خود دریچه ای به جهان بالاتر و ماورای مادی حس کند. حضرت حق درون انسان فطرتی قرار داد که منشأ تمام خوبیها و نیکی ها و کمال و سعادت باشد و عامل تمایز انسان با سایر موجودات باشد. فطرت خدایی که با واژه های «دل» ، «سرشت» ، «اصل» ، «نهاد» و «ایمان»  بیان می شود همانا برترین خصیصه ی آدمی می باشد. «ای برادر تو همه ی اندیشه ای مابقی خود استخوان و ریشه ای» فطرت آدمی دارای گرایش های عالی است. «حس زیبایی، حس عدالت خواهی و حس خداجویی خمیرمایه هایی است که درون فطرت آدمی و برای رسیدن به سعادت و کمال نهایی قرار داده شده است. یکی از گرایش های فطرت پاک خدایی، گرایش به خالق، آفریدگار هستی بخش و ارتباط درونی با خدا می باشد، حتی منکرین خداوند نیز گرایش و میل به خالق هستی را نمیتوانند پنهان کنند. نخستین بار پروردگار بزرگ عالم نظام تعلیم و تربیت را به منظور پرورش و تکامل آدمیان پایه گذاری کرده است و به این منظور مربیان خود را یکی پس از دیگری به میان مردم فرستاده است این فعالیت ارزشمند پس از انبیاء به وسیله ی جانشینان آنان پیگیری شده است و در نهایت به دست پیروان آنان توسعه یافته است و گستره ی زندگی کودکان و نوجوانان را فراگرفته است. هدف تعلیم و تربیت در آغاز، پرورش خصلت های انسانی و تنظیم روابط عادلانه به همنوعان و پرستش پروردگار مهربان بوده است و اهدافی همچون معرفت، هنر، اقتصاد و توسعه ی صنعت و حرفه و فن زمینه ساز هدفی آرمانی بود، ولی در طول تاریخ براثر عوامل و علل مختلف نظام تعلیم و تربیّت در میان بشر گرفتار انحراف های گوناگون گردید.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
"انسان به مقتضای فطرت از نام زیبا و خوش معنا لذت میبرد وقتی مورد خطاب قرار میگیرد، احساس شخصیت و سربلندی میکند ولی اگر نام زشت و بد معنایی داشته باشد موجب آزار روانی او شده و هرگاه مورد خطاب قرار گیرد، احساس شکست و سرشکستگی خواهد کرد. او یک عمر با نام خود در اجتماع زندگی میکند و همه جا با آن مورد خطاب قرار میگیرد، از این رو لازم است نام انسان محبوب، زیبا، پرمعنا و شایسته باشد. معصومین بر همه فرزندان خود نامهایی با معانی عالی می نهادند و همواره سعی میکردند جامعه و محیط از نامهای نیکو با معنا بهره مند و از نامهای بی معنا و زشت خالی باشد."