کتاب تولدی دیگر فروغ فرخزاد

"تولدی دیگر" از" فروغ فرخزاد"

در شعر او زن موجودی است که برخلاف گذشته و با جسارت از عشق سخن می گوید.و نا مطمئن است مانند«در سایه بی اعتبار عشق» معشوق هایش را به چالش می کشد وبین معشوق ها و مرد ها تفاوتی نمی بیند و آنان را به باد انتقاد می گیرد. او آزارده می شود از این که به عنوان یک ابزار به او بنگرند و معتقد است که مردان سنتی جهان او به دنبال ارضای نیازهای خویش اند.زن شعر او به دنبال لذت جنسی و خواهان خودآگاهی جنسیتی است و از کارکردهای سنتی که برای زن قائل هستند فرار می کند. او دیگر خشنودی زن مدرن را در کارکرد های زیستی ( ازدواج، باروری، پرورش فرزند و مادری) نمی داند.( درویش پور/ زن ایرانی......) نگاهش به عشق،نامطمئن،بی اعتماد و بی ثبات است.

فروغ در شعر«معشوق من» در کتاب تولدی دیگر ، دست به وصف معشوق خود می زند.آن معشوق سنتی و ماندگار را پس می زند ان جا که می گوید«مردی است از قرون گذشته/ یادآور اصالت زیبایی/ او مثل یک سرود خوش عامیانه/سرشار از خشونت عریانی». معشوقش را انسانی ساده و امروزی توصیف میکند گر چه زمینه هایی از اصالت یک شاهزاده را به همراه دارد

 گام نهادن بر زمین خاکی:                                   .                     

نگاه فروغ نگاهی زمینی است و خود را متعلق به دنیا می داند و اظهار می کند که روی خاک می زید. او از تقدس می گریزد و با رها کردن تار و پودهای الوهیت همه چیز را زمینی وعقلانی جلوه می دهد

مرگ اسطوره:

فروغ در شعر« کسی که مثل هیچ کس نیست» سخن از قهرمانی به میان می اورد که مافوق آن قهرمانی است که همه منتظر او هستند.بدین صورت یک قهرمان می شکند و قهرمانی دیگر می سازد، که با این که همه منتظر او هستند اما او نمی آید.در واقع او قهرمان پروری را بی اعتبار می کند و با این کار متعالی بودن و جبر قانون را بی اعتبار می کند.

فروغ در شعر خود از واژه رسولان و پیغمبران بسیار استفاده می کند.اما به هیچ کدام ایمان ندارد و آسمان را هم پر از دروغ می بیند.

سرگشتگی برای یافتن هویتی جدید:

فروغ در شعر خودی را نشان می دهد که در پی هویتی فردی است.همین فردگرایی در انسان مدرن است که او را از سنت و هر چیز قدسی که جمع گراست گریزان می کنداو همانند انسان مدرن تنهاست و این تنهایی را در شعر خود فریاد می زند.

صورت و محتوای نو:

آن چه شعر او را جذاب می کند استفاده از واژگان امروز مثل رادیو، شناسنامه، کارخانجات عظیم پلاسکو،روزنامه، فسفر، ایستگاه و.... است.این واژه هارا بسیار زیبا در پیوند با کلمات دیگر می آورد و باعث می شود زبان شعری او زبانی راحت و در عین حال دشوار جلوه کند. زبان شعر او زبان محاوره است و این سبب می شود مخاطب شاعر را جزیی از خود بیند و بخواهد که بااو همراه شود.

از آنجایی که هم مضمون و هم فرم شعر او مدرن است ما در محتوا شاهد آن هستیم که بحران انسان امروز به تصویر کشیده می شود. بحران هویتی، فرهنگی، اجتماعی،ایدئولوژیک، حقوقی و..... همین مسئله شعر او را شعری اجتماعی کرده است

به قلم : نفیسه علیزاده