کتاب خوردن حیوانات

"خوردن حیوانات"
کتاب حاضر اثری از جاناتان سفران فوئر (Jonathan Safran Foer) با ترجمه ای از گروه مترجمین می باشد.
نویسنده کتاب، جاناتان سفران فوئر، دانش آموخته فلسفه و یک نویسنده شناخته شده آمریکایی است که هم اکنون در دانشگاه نیویورک نویسندگی خلاقانه تدریس می کند. او بیشتر دوره نوجوانی و دانشجویی اش را بین گیاهخواری و گوشتخواری در نوسان بود. وقتی که پدر شد تصمیم گرفت تا درباره این پرسش های کلیدی تحقیق کند: چرا ما حیوانات را می خوریم؟ گوشت حیوانات چطور به بشقاب ما می رسد؟ الزامهت و پیامدهای خوردن حیوانات چیستند؟
کتاب حاضر روایت شخصی نویسنده را با سه سال ژورنالیسم تحقیقی وی برای بررسی وجوه مختلف این پرسش ها در هم می آمیزد. مضمون اصلی این کتاب دفاع از گیاهخواری نیست بلکه تأمل و آگاهی بخشی درباره جنبه های مختلف استفاده از حیوانات برای غذا است: نقش گوشت در فرهنگ عامه و سنت های غذایی، تاریخ شکل گیری و رشد صنعت دامداری، وضعیت حیوانات در دامداری ها و کشتارگاه های صنعتی، اثرات صید صنعتی بر اکوسیستم دریایی، نقش دامداری های صنعتی در ایجاد بیماری های همه گیر، زوال دامپروری سنتی و روش های آلترناتیو دامداری در جهان امروز از حیطه هایی هستند که در این کتاب طرح می شوند. خواندن این کتاب می تواند برای هر کسی که درباره گوشت درون بشقابش کنجکاو است بسیار آموزنده باشد و بی شک بر حیطه عمدتا ناشناخته خوردن حیوانات پرتویی خواهد افکند.

در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"شاید اولین انگیزه پسر من در زندگی، خوردن بود. چند ثانیه پس از تولد، او از سینه مادرش تغذیه می کرد. من با شگفتی بی سابقه ای فقط نظاره می کردم. او بدون هیچ تجربه قابلی می دانست که چگونه باید از سینه مادر شیر بخورد. میلیون ها سال تکامل این دانش را در وجود او به ودیعه نهاده بود. البته تنها غذا خوردن او غیر ارادی نبود بلکه ضربان قلب او و همچنین تنفسش هم غیر ارادی و بدون آموزش قابلی انجام می شد. شگفت زدگی من بی سابقه بود اما مرا با پیشینیانم پیوند می داد. ناخودآگاه یاد درخت خانواده خود افتادم. همانگونه که من شیر خوردن بچه ام را تماشا می کردم، والدینم نیز شیر خوردن من، مادر بزرگم شیر خوردن مادرم و مادر مادر بزرگم، شیر خوردن مادر بزرگم را تماشا کرده بودند. در واقع همه نوزادان حتی نوزادان انسان های غارنشین اولیه هم شیر مادرشان را می خوردند. همزمان با تولد فرزندم، من هم نوشتن این کتاب را شروع کردم. به نظر می رسید که تمام زندگی او حول محور خوردن می چرخد. او یا شیر می خورد، یا پس از خوردن شیر می خوابید، دوباره برای خوردن شیر گریه می کرد و پس از خوردن شیر خودش را خیس می کرد. زمانی که این کتاب را تمام کنم او قادر خواهد بود که حرف بزند و غذایش را بهتر هضم کند. غذا دادن به فرزندم مانند غذا خوردن خودم نیست بلکه اهمیت بیشتری برایم دارد. چون غذا خوردن او ارتباط مستقیم با سلامت جسمانی اش دارد. همچنین ماجراهایی که با غذا درارتباط است برایم اهمیت دارد. همین ماجراهاست که خانواده ما را متحد نگاه می دارد. من در سنت یهودی خانواده خود آموختم که غذا دو هدف را به موازات هم دنبال می کند: تغذیه و یادآوری. خوردن و داستان گویی دو مولفه جدانشدنی از یکدیگر هستند، درست مثل آب نمک که اشک هم هست و عسل که نه فقط شیرین است بلکه شیرینی را به یاد ما می آورد."