کتاب دیوان اشعار انوری - مجموعه آثار

اوحدالدّین محمّدبن محمّد انوری که معروف است به انوری ابیوردی از جملهٔ شاعران و دانشمندان ایرانی است که در سده ۶ قمری در دوران سلجوقیان میزیست.

انوری استاد قصیده سرای شعر پارسی است و همچنین دستی بر هنرهای خوش‌نویسی و موسیقی داشته است.او دانش هایی مانند ریاضیات، فلسفه و موسیقی را بلد و از آنها بهره مند و در اخترشناسی استاد بوده ‌است. 

وجود گواه‌ ها و نشانه‌ هایی در شعر انوری سخن از آگاهی او از موسیقی دارد و مشخص است که او در موسیقی دستی بر آتش داشته و همین امر برخی از محققان را وادار کرده تا او را موسیقی ‌دانی تحصیل کرده بدانند.

انوری از مردم روستای بازنه ابیورد بود و پدرش مردی متمول و درباری بود که برای او میراث فراوانی به جا گذاشت اما وی همه این میراث و ثروت را صرف خوش گذرانی و عیاشی کرد و بعد از مدتی از فشار تنگ دستی و بی پولی ناچار و مجبور به شعر سرودن در دربار پادشاهی شد.

انوری در شعرهایش اشاره به علاقه اش به ابوعلی سینا کرده است،وی سفرهای زیادی به بلخ و موصل و بغداد و... کرده است ولی دوران اوج شاعری اش را در مرو اقامت داشته است.

وی در گفتن مطالب مهم و سخت به بیانی ساده و قابل فهم شهرت داشته و چیره دستی و مهارتش در قصیده و غزل سرایی اثبات شده است.

سال ۵۸۳ را سال درگذشت او می ‌دانند و البته روایت میشود آرامگاه وی در بلخ است،همچنین مقبره الشعرای تبریز و نیشابور را نیز به عنوان مدفن وی معرفی کرده ‌اند.

کتاب حاضر بخشی از دیوان اشعار انوری میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

ز عشق تو نهانم آشکارست

ز وصل تو نصیبم انتظارست

ز باغ وصل تو گل کی توان چید

که آنجا گفتگوی از بهر خارست

ولی در پای تو گشتم بدان بوی

که عهدت همچو عشقم پایدار است

دلم رفت و زتو کاری نیامد

مرا با این فضولی خود چه کارست...