"دیوان اشعار سعدی" کتاب حاضر اثری از سعدی می باشد. ابومحمّد مُشرفالدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، که به سعدی تخلص داشت از شاعران بزرگ و نامدار ایرانی است. سعدی در نظامیه بغداد که مهم ترین مرکز جهان اسلام است تحصیل کرد و پس از آن به عنوان خطیب به مناطق مختلف از جمله شام و حجاز رفت. پس از آن به زادگاه خود شیراز برگشت و تا آخر عمر در همان شهر اقامت داشت. آرامگاه سعدی در شیراز واقع شده است و به سعدیه معروف است. بیشتر آثار سعدی جمع آوری شده در مجموعه ای به نام کلیات سعدی می باشد که در بین تمامی آثار وی بوستان و گلستان دو کتاب مجزا هستند. گلستان سعدی به نظم و بوستان به نثر می باشد. همچنین غزلیات و هزلیات او نیز به صورت مجزا به چاپ رسیده است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم : "جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت مویی نفروشم به همه ملک جهانت شیرینتر از این لب نشیندم که سخن گفت تو خود شکری یا عسلست آب دهانت یک روز عنایت کن و تیری به من انداز باشد که تفرج بکنم دست و کمانت گر راه بگردانی و گر روی بپوشی من مینگرم گوشه چشم نگرانت بر سرو نباشد رخ چون ماه منیرت بر ماه نباشد قد چون سرو روانت"
برداشت شما از محتوای کتاب چیست؟ مطالعه کتاب را به دیگران توصیه میکنید؟ چرا و به چه کسانی؟ کدام بخش از کتاب نظر شما را جلب کرد؟ مانند یک کارشناس نظر دهید.