دانلود کتاب شاهنامه فردوسی

معرفی کتاب

"شاهنامه فردوسی"

ابوالقاسم فردوسی طوسی که در سال ۳۲۹ هجری قمری در روستای پاژ در طوس که از توابع خراسان بود،چشم به جهان گشود، شاعر حماسه‌ سرای ایرانی تبار و کسی است که شاهنامه را سروده است. بعضی از محققان و تاریخ نویسان وی را بزرگ‌ ترین و محبوب ترین سرایندهٔ پارسی ‌گو میدانند که از شهرت جهانی برخوردار است. مورخان او را حکیم سخن و حکیم طوس نام نهاده اند.

شاهنامه مشهورترین و زیباترین شعری است که فردوسی سروده است و یکی از بزرگ ‌ترین نوشته‌ های ادبیات قدیم فارسی زبان است. ابوالقاسم شاهنامه را در سال ۳۸۴ هجری قمری درست سه سال قبل از فرمان روایی محمود، تمام کرد و در ۲۵ اسفند سال ۴۰۰ ه‍جری قمری،زمانی که هفتاد و یک سالگ داشت، تحریر دوم را به پایان داد. اشعار دیگری نیز به فردوسی نسبت داده شده‌ اند، که بیشترشان بی‌ پایه و اساس هستند. که معروف ترینشان مثنوی ای به نام یوسف و زلیخا است. سرودهٔ دیگری که به او نسبت داده شده، هجونامه ‌ای در سرزنش سلطان محمود غزنوی میباشد.

جالب است بدانید فردوسی دهقان زاده بود و در زندگی نیز دهقانی پیشه کرد.فرزندان دهقان ها با آداب و رسوم ایرانی رشد و نمو می‌ی کردند و نگهبانان سنت ‌ها و فرهنگ ملی ایرانی بودند.فردوسی از ازدواجش یک پسر داشت که ظاهرا در ۳۷ سالگی و زمانی که خودش ۶۷ ساله بوده از دنیا رفته است.

زمان مرگ فردوسی تا چهار قرن بعد از عصر او در منابع قدیمی ذکر نشده است.اولین نوشته‌ ای که در مورد زمان مرگ فردوسی بحثی عنوان کرده «پیشگفتار شاهنامهٔ بایسنقری» است که سال ۴۱۶ هجری قمری را آورده ‌است.

روایت است در آن زمان واعظ شهر به ‌دلیل شیعه بودن فردوسی، از دفن کردن فردوسی در قبرستان مسلمانان جلوگیری کرد و اجبارا وی را در باغِ خودش در شهرِ تابَران طوس،به‌ خاک سپردند.بعدها آرامگاه او زیارتگاه اهل دانش و معرفت شد و حتی با آن‌ که بارها آن را ویرانه و خراب کردند، دوباره ساخته می‌شد.نهایتا در زمان سلسله صفوی با توجه به آبادانی مشهد، آرامگاه و خرابه ی فردوسی دوباره ساخته‌ شد و بین سال‌ های ۱۳۰۷ تا ۱۳۱۳ به فرمانِ رضاشاه بازسازی شد.

کتاب حاضر قسمتی از شاهنامه فردوسی میباشد.

در بخشی از  کتاب شاهنامه فردوسی میخوانیم:

به نام خداوند جان و خرد

کزین برتر اندیشه برنگذرد

خداوند نام و خداوند جای

خداوند روزی ده رهنمای

خداوند کرمان و گردان و سپهر

فروزنده ماه و ناهید و مهر

زنام و نشان و گمان برتر است

نگارنده بر شده پیکر است...