کتاب فیض حضور

"فیض حضور" / برگی از زندگی شهید مهندس مصطفی ابراهیمی مجد
اثری از عباس کفایی قاینی ، مجموعه ای است از خاطرات شهید والامقام مصطفی ابراهیمی مجد که در سال 1394 برای اولین بار توسط نشر تقدیر منتشر شد .
در این کتاب خاطرات شهید از زبان همرزمان و دوستان و اعضای خانواده و .. نقل شده است که هریک می تواند ما را با فضایل اخلاقی این شهید بزرگوار آشنا سازد .
لازم به ذکر است که اساس کار در این نوشتار بر اصل خاطره نویسی است یعنی سعی شده است ادبیات بسیجی در این نوشتار حفظ شود و بیانات مصاحبه شوندگان به همان صورت طبیعی به رشته تحریر درآید و فقط در حد ضرورت و سلیس شدن عبارت ها و رفع بعضی ابهامات ویراستاری صورت گیرد و از احساسی کردن و جذابیت متون با بکار بردن جملات اضافی خودداری شده است.
این کتاب قبل از آن که معرف شهید مهندس ابراهیمی مجد باشد، معرف ویژگی های گروه تخریب ستاد جنگ های نامنظم شهید چمران که زیر نظر شهید مجد فعالیت داشته می باشد؛ زیرا افراد نحوه فعالیت های خود را در گروه تخریب توضیح می دهند که به دستور شهید مجد انجام می شده است. لذا اطلاعات مفیدی راجع به نحوه فعالیت این گروه به خوانندگان ارایه می شود.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
"این منطقه عملیاتی که تحت فرماندهی شهید رستمی قرار داشت و اینجانب با کمک گروهی که در اختیارم بود قرار شد که با پشتیبانی نیروهای عملیاتی و تدارکاتی و با استفاده از مواد انفجاری شکافی در این سد خاکی ایجاد نماییم. همانطور که قبلاً گفته شد به اتفاق نیروهای تحت امر در رودخانه ای که نزدیک منطقه عملیاتی بود تمرینات لازم را انجام دادیم و چون همه نیروها قادر به شنا نبودند از جمله خود من، برای ما تجهیزات آبی و لباس غواصی آوردند تا با استفاده از تجهیزات و پوشیدن آن ها بهنگام عملیات از دید دشمن پنهان باشیم. تقریباً همه اقدامات و تدارکات لازم برای اجرای عملیات فراهم شده بود که خبر شهادت اخویم (شهید احمد دهقان) را برایم آوردند و در این میان مهندس مجد سعی داشت که به لحاظ شرایط بوجود آمده، من در این عملیات شرکت نداشته باشم زیرا ممکن بود که شهادت برادرم تأثیر منفی در روحیه من ایجاد کرده باشد. ولی من به ایشان اطمینان دادم که در این رابطه هیچ مشکلی نداشته و پس از پایان عملیات به مرخصی خواهم رفت. یکی از اهداف عملیات شکافتن سد خاکی بود و با توجه به اینکه حجم مواد انفجاری که باید در این سد خاکی جاسازی می شد تا قدرت تخریبی مناسب را داشته باشد، خیلی زیاد بود. از این رو حمل آن به نزدیک سد خاکی با آن حجم آب جمع شده در پشت سد کار مشکلی بود. ابتدا مواد را در داخل دبه های بیست لیتری جاسازی کردیم و قرار شد هر کدام از نیروها یک دبه را با خود حمل نماید، اما این کار با داشتن اسلحه و مهماتِ همراه کار سختی بود، لذا به شهید مجد پیشنهاد کردم که اجازه بدهند دبه های مواد منفجره را خودم به نقطه مورد نظر حمل نمایم. ابتدا ایشان مخالفت نمودند ولی وقتی نحوه ی انتقال را توضیح دادم، ایشان پذیرفتند."