کتاب قصاید ملک الشعرای بهار

محمدتقی بهار در ایران و در شهر مشهد بدنیا آمد،وی ملقب به ملک‌ الشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه ‌نگار، تاریخ‌ نگار و سیاست ‌مدار معاصر ایرانی بود.

پدرش میرزا محمد کاظم صبوری، ملک ‌الشعرای آستان قدس رضوی در زمان ناصرالدین شاه بود؛ مقامی که پس از درگذشت پدر، به فرمان مظفرالدین شاه، به بهار رسید.خاندان پدری بهار از نسل میرزا احمد کاشانی است،این خاندان قصیده سرای معروف و مشهور زمان فتحعلی شاه است.مادربهار هم مثله پدر اهل سواد و شعر و دانش بود.بهار می‌گوید که پدرش ترجمه‌ های الکساندر دوما را که تازه منتشر شده بود به خانه می‌آورد و با صدای بلند برای افراد خانواده می‌خواند و چون خسته می‌شد، مادرش خواندن را ادامه می‌داد.

او اولین شعر خود را در هفت سالگی سرود،وقتی بهار پانزده ساله شد اوضاع مملکت به صورتی بود که پدر او به این نتیجه رسید که با تغییر اوضاع دیگر کسی به شاعران اهمیت و اعتنا نخواهد کرد و تقریباً او را از شعرگفتن منع کرد و تلاش کرد تا او راه و روش کسب و کار و تجارت را ادامه دهد.

اما این تلاش پدر به دو دلیل به نتیجه نرسید، اول اینکه محمدتقی بهار علاقه‌ ی زیادی به تجارت نداشت و دوم اینکه پدرش در ۱۸ سالگی او درگذشت و موفق نشد که جلوی شاعرشدن او را بگیرد.

کتاب حاضر بخشی از قصاید وی میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

هر حلقه که در آن زلف دوتاست

دام دگری بهر دل ماست

بیماری ماست زان چشم دژم

تنهایی ما زآن زلف دوتاست

باز این چه بلاست ؟ای ترک پسر

ای ترک پسر !باز این چه بلاست...