کتاب قصاید حافظ

خواجه شمس ‌ُالدّینْ محمّدِ بن بهاءُ الدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی که در سال ۷۲۷ هجری قمری در شیراز چشم به جهان گشود به لِسان‌ُ الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسان‌ُ الْعُرَفا و ناظِم‌ُ الاُولیاء نیز معروف و مشهور است.البته در مورد سال تولد وی ابهامات و حدسیات زیادی وجود دارد ولی بیشتر تاریخ نویسان بین سال های ۷۲۰ تا ۷۲۵ اتفاق نظر دارند.

حافظ یکی از مهم ترین شعرایی است که روی شاعران بعد از خودش تاثیر به سزایی داشته است،به گونه ای که در قرن هجدهم اشعارش به زبان های دیگر اروپایی ترجمه شد و این گونه بود که اشعار حافظ به ادبیات غربی نیز راه یافت.گفتنی است که اکثر شعرهای وی غزل هستند و به غزلیات شهرت دارند.

روایت است که او در سالهای جوانی شاگرد نانوا بوده و خواندن و نوشتن را در اوقات بیکاری خودش از مکتب خانه کنار نانوایی آموخته است.

وی در سروده های خودش به آموزشش در در مدرسه و یادگیری فضل و علوم اشاره میکند و میگوید که قرآن را با قرائت های مختلف دوره دیده و شاید لقب ملک القراء که به او نسبت داده شده، به همین جهت باشد.حافظ هیچ گناهی را بزرگتر و نابخشودنی تراز فریب دادن مردم و ریا کاری نمی‌ دانست وهمیشه در اشعارش به کسانی که تظاهر میکردند می‌تاخت.

وی در زندگی بسیار از قرآن اثر میپذیرفت و این باعث بوجود آمدن مهم ترین ویژگی شعرش ینی استقلال بیت هایش شده بود.اضافه بر تسلط داشتن حافظ بر ادبیات فارسی، مدارکی نیز وجود دارد که نشان‌ میدهد او آگاهی قابل توجهی از زبان و ادبیات عربی دارد.

شهرت و آوازه شعر وی در دوران زندگی ‌اش، به سرزمین‌ های دیگری مثله هند رسید و شاعران آنجا سعی کردند تا ویژگی‌ ها و خصوصیات شعر حافظ را به‌ کار بگیرند و  مفاهیم عاشقانه و عارفانه را با هم ادغام کنند.

برعکس سال تولد حافظ، سال وفاتش خیلی مورد اختلاف واقع نشده است. سال درگذشت حافظ را ۷۹۲ تخمین زده اند.حافظ در مصلای شهر شیراز دفن شده است و چند سال بعد که مصادف با سال ۸۵۵ هجری قمری است  بنایی برای آرامگاه وی ساختند. 

کتاب حاضر قسمتی از قصاید وی میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

ز دلبری نتوان لاف زد به آسانی

هزار نکته در این کار هست تا دانی

بجز شکر دهنی مایه هاست خوبی را

به خاتمی نتوان زد دم سلیمانی

هزار سلطنت دلبری بدان نرسد

که در دلی به هنر خویش را بگنجانی...