کتاب قصاید ناصر خسرو - دیوان اشعار

نام اصلی ناصر خسرو ،ابومعین ناصر بن خسرو بن حارث قبادیانی بلخی میباشد که به ناصرخسرو معروف شده است.او در سال ۳۹۴و در روستای قبادیان از توابع بلخ خراسان بزرگ که امروزه کشور تاجیکستان میشود و در خانوادهٔ ثروتمندی که ظاهراً به امور دولتی مشغول بودند چشم به جهان گشود .

زندگی ناصر خسرو با حوادث و اتفاقات زیادی مواجه شد از جمله جنگ‌ های طولانی سلطان محمود و خشکسالی بی ‌سابقه در خراسان و نیز شیوع بیماری وبا در این خطه که جان عدهٔ زیادی از مردم را گرفت.

او از شاعران بزرگ فارسی‌ زبان، فیلسوف، حکیم و جهانگرد ایرانی است همچنین مذهب اسماعیلی را نیز تبلیغ میکرد.ناصر خسرو مانند شاعرانی چون رودکی و حافظ کل قرآن را از بر و حفظ بوده است.

در سن چهل سالگی خوابی دید که او را دچار تحول فکری و معنوی کرد و زندگی او را تغییر داد بعد از آن وی از خوردن شراب و لذائذ دنیا دست کشید و راهی سفر حج شد وی هفت سال در سرزمین های مختلف سفر کرد و نهیاتا شش سال در مصر اقامت گزید در آنجا بود که به مذهب اسماعیلی روی آورد .

او همه روستای های بدخشان را گشت و در بین اهالی آنجا دارای شان و مقام و منزلت بود به حدی که مردم او را حجت یا پیرشاه خسرو صدا میکردند.

او نهایتا در سال ۴۸۱ در یمگان از توابع بدخشان درگذشت و مزار وی درهمان یمگان زیارتگاه است.

ناصر خسرو زن و فرزندی نداشت؛ زیرا وی تا پایان زندگی مجرد بود.

کتاب حاضر بخشی از قصاید ناصر خسرو میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

نیز نگیرد جهان شکار مرا

نیست دگر با غمانش کار مرا

دیدمش و دید مر مرا و بسی

خوردم خرماش و خست خار مرا

چون خورم اندوه او چو می بخورد

گردش این چرخ مرد خوار مرا؟

چون نکنم بیش ازینش خوار که او

بر کند از پیش خویش خوار مرا؟...