کتاب مثنویات پراکنده شیخ بهایی - دیوان اشعار

بهاء الدین محمد بن حسین عاملی معروف به شیخ بهایی است،او حکیم، علامه فقیه، عارف، منجم/ستاره‌ شناس، ریاضیدان، شاعر، ادیب، مورخ و دانشمند نامدار سده دهم و یازدهم هجری است.

او در دانش ‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات دانش بسیاری داشت.حدود ۹۵ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک بر جای مانده‌ است. به پاس خدمات او به علم ستاره‌ شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ که مصادف با سال نجوم ‌بوده نام شیخ را در لیست مفاخر ایران ثبت کرد.

شیخ در هنگام مهاجرت به ایران سیزده ساله بود و در شهر قزوین که در زمان شاه طهماسب صفوی مرکز دانشمندان بزرگ ایرانی بود سکنی گزید.

شیخ بهایی در یکی از مثنوی های خود مردم را به دوری از پادشاهان دعوت میکند چون خود آن را از نزدیک تجربه  کرده است ،او در فکر خود نزدیک شدن به شاهان زمان را غارت دل و دین میداند .

کتاب حاضر قسمتی از مثنویات وی میباشد.

 

در بخشی ازین کتاب میخوانیم:

دلم از قال و قیل گشته ملول

ای خوشا خرقه و خوشا کشکول

لوحش الله ز سینه جوشیها

یاد ایام خرقه پوشیها

ای خوش ایام شام و مصر و حجاز

فارغ از فکرهای دور و دراز

باز گیرم شهنشهی از سر

و ز کلاه نمد کنم افسر...