دانلود کتاب نشیب و فراز

معرفی کتاب

"نشیب و فراز" / یادداشت های سرنگ ثابت راسخ در چرایی بازگشت به بهائیت
کتاب حاضر اثری از مهدی هادیان می باشد که توسط انتشارات گوی منتشر شده است.
هدف عمده از انتشار این اثر بیان اطلاعاتی درباره ی بهائیت است که به زعم راقم این سطور به عنوان یک واقعیت فرهنگی در جامعه وجود دارد و تلاش برای شناساندن کامل و بدون ابعاد آن میتواند به فهم بهتر آن یاری رساند. برای فهم بهتر ابعاد بهائیت از دو زاویه ی دید عمده میتوان به آن توجه کرد و آن را مورد بررسی قرار داد.
اول: از زاویه ی دید کلامی و اعتقادی. بهائیت هر چه باشد، آیینی است که ادّعا میکند الاهی است و حقایقی را برای بشریت در ادامه ی ادیانی چون یهودیت، مسیحیت و اسلام آورده است. میتوان متون این ادیان را خواند و بررسی کرد و درمورد میزان صحت دعوی بهائیت قضاوت کرد.
دوم: بهائیت به مثابه ی یک پدیده ی تاریخی که از دوران پیدایش آن هنوز دو قرن نمی گذرد و به خصوص بسیاری از وقایع مربوط به آن به دوران معاصر ما مربوط می شود.
چنان که خواهید دید، کتاب حاضر در واقع جمعی از این دو نکته است. از یک سو مباحثی کلامی و الاهیاتی در آن مطرح شده است که حاصل درگیری های ذهنی نویسنده ی آن به عنوان یک بهائی میان ادله ی بهائی و اسلامی است. این مباحث می تواند برای پژوهشگرانی که مطالعات تطبیقی را دنبال میکنند جالب توجه باشد. اما شاید ارزش اثر حاضر بیش از آن که به این قبیل مباحث مرتبط باشد، به جنبه ی تاریخی آن برمی گردد.
نویسنده ی این اثر -که قریب پنجاه سال پیش این اثر را تألیف کرده- یک بهائی و بهائی زاده است که دوران حیات شوقی افندی را درک کرده است. او به عنوان یک سرهنگ ارتشی که از قوانین وقت ایران مطلع است و در دادگاه نظامی حضور دارد، ماجراهایی از حیات بهائیت را در این دوران ملاحظه کرده و گزارشی میکند که امروز نیز میتواند خواندنی باشد. شهادت تاریخی او میتواند برای پژوهشگرانی که درصدد شناخت بی پردهی بهائیت اند مفید و قابل توصیه باشد.

در بخشی از این کتاب می خوانیم:
"نمونه ی پنجم
و مینویسد:
کسانی که او را ملاقات میکنند، در آن حال نمی شناسند مگر پس از جدا شدن؛ چنانکه گوید: «ان الّذی یقولون من النّاس فی ایام غیبةالکبری بان الذی ادعی الرؤیة، کذب کذباً اذا کذب ولکن اذا شاءالله لامرد له ولکن لایعرفه الا اذا شاءالله من بعد و لکن اذا شاءالله من قبل.»
آن کسانی از مردم که میگویند در زمان غیبت کبرا او را دیده اند، دروغ بزرگی میگویند. لکن چون خدا خواهد او را امر میکند و به برخی نشان میدهد و لکن نمی شناسند او را مگر هنگامی که خدا خواهد و آن شناسایی بعد از دیدار باشد. و اگر خدا خواهد، ممکن است که قبل از جدایی بیننده از امام، شناسایی حاصل شود.
بعد خبری از مجلسی نقل میکند که در مکه به هنگام ادای نماز عصر در جوار خانه ی کعبه، امام(ع) را از راه دور دیده است. "