دانلود کتاب بدشانسی چیز تازه ای نیست

معرفی کتاب

 " بدشانسی چیز تازه ای نیست "
کتاب حاضر با عنوان اصلی ( Negocios ) به نویسندگی خونو دیاز است که توسط سینا ستوده از انتشارات سنگ منتشر شده است.
«خونو دیاز» نویسنده ی دومینیکنی ـ آمریکایی است که دسامبر سال 1968 در پایتخت جمهوری دومینیکن، سانتو دومینگو متولد شد. او تا شش سالگی و در دورانی که پدرش برای کار به آمریکا رفته بود، با مادر و پدربزرگش زندگی می کرد و بعد از آن، خودش هم به آمریکا رفت. دیاز پس از اتمام تحصیلاتش در آمریکا، استاد ادبیات خلاقانه شد و هم اکنون رییس هیأت مدیره ی جایزه ی پولیتزر است.
مجله ی نیویورکر خونو دیاز را در فهرست بیست نویسنده ی تأثیرگذار قرن بیست و یکم قرار داده است. «غریق» نخستین اثر اوست که در سال 1995 منتشر شد و پس از موفقیت گسترده و تجدید چاپ های فراوان، موفق به دریافت جایزه ی پن مالامود شد و برایش شهرتی جهانی به ارمغان آورد. داستان های این مجموعه، تا کنون پنج بار در سال های مختلف در فهرست بهترین داستان های کوتاه آمریکا قرار گرفته اند و جوایز بی شمار دیگری را به خود اختصاص داده اند.
دیاز در بیش تر داستان هایش به موازات قصه ی قهرمان ناکام خود، بخش هایی از تاریخ و فرهنگ سرزمین پدری اش را نیز بازگو می کند. مهاجرت محور اصلی عموم آثار اوست که طبیعتاً بر اساس تجربه های شخصی اش نوشته می شوند و مسائل و دغدغه های خانواده هایی که به ایالات متحده مهاجرت کرده اند، در آن ها به وضوح دیده می شود.
او اولین رمانش را در سال 2007 به نام «زندگی کوتاه شگفت انگیز اُسکار وایو» منتشر کرد که منجر به دریافت جایزهی ادبی پولیتزر در سال 2008 و جایزه ی ملی حلقه ی منتقدان آمریکا شد و همچنین از سوی مجله ی تایم جزو ده رمان برتر دهه ی اول قرن بیست و یکم قرار گرفت. فضای این رمان به داستان های علمی ـ تخیلی و فانتزی شباهت دارد، اما دیاز، واقعیت های تلخ تاریخ کشورش را با مهارت حیرت انگیزی با عناصر رئالیسم جادویی در هم می آمیزد. شیوه ای از داستان گویی که «گابریل گارسیا مارکز» کلمبیایی با رمان مشهور «صد سال تنهایی» سرشناس ترین نماینده ی آن بود.
داستان کوتاه «بدشانسی چیز تازه ای نیست» از مجموعه ی Drown انتخاب شده است.
 
در بخشی از کتاب می خوانیم :
" پدرم، رامون دلاس کاساس، درست قبل از چهارمین تولدم از سانتو دومینگو رفت. چند ماه بود که فکر رفتن در سرش افتاده بود و از تمام دوستانش پول قرض می کرد؛ تمام دوستانش و هر کس دیگری که می توانست تحت فشار قرار دهد. دست آخر هم با خوش شانسی تمام عیاری کار های ویزایش راست وریست شد. البته این آخرین قطره های شانسش بود، چون مامان اخیراً متوجه شده بود که سروکله ی لکاته ی بدهیکلی دوروبر بابا پیدا شده. برای سروسامان دادن به یک دعوای خیابانی به خیابان لُس میونیتوس رفته بود که با او آشنا شده بود. مامان قضیه را از طریق یکی از دوستانش فهمید. پرستاری که همسایه ی لکاته بود. خانم پرستار نتوانسته بود سر دربیاورد چرا بابا خودش را توی آن خیابان بی خود و بی جهت معطل می کرد، آن هم زمانی که باید به گشت زنی در خیابان ها می پرداخت. "