دانلود کتاب جرئت بسیار

معرفی کتاب

" جرئت بسیار "
کتاب حاضر (Daring greatly) به نویسندگی دکتر برنه براون (Brene C Brown) و ترجمه ی مریم تقدیسی از انتشارات آسمان نیلگون منتشر شده است.
لوئیس بونوئل با فیلم هایش در ایران چهره ای کمابیش شناخته شده است. از سال ها پیش مقالات بیشماری درباره ی او در مطبوعات به چاپ رسیده و چند فیلم نامه ی معروفش به فارسی ترجمه و منتشر شده است. با این همه ، او برای سینما دوستان همچنان بیگانه و ناشناس باقی مانده است. یکی از دلایل این امر شاید ویژگی های فردی شخصیت هنری تک افتاده ی او باشد.
فیلم های بونوئل را به سختی می توان در یکی از انواع ژانرها یا جریان های متداول سینمایی رده بندی کرد. او بی گمان برجسته ترین نماینده ی مکتب سوررئالیسم در سینماست؛ اما آیا هنرمندی چون او را، که همواره از هر سنت و قالبی گریخته، می توان پیرو مکتبی خاص دانست؟ جان مایه ی هنر بونوئل طغیان بر قراردادها و سنت هاست
او  به گواهی همین کتاب  تا واپسین دم زندگی، یک عصیانگر سرسخت و سازش ناپذیر باقی ماند. از سوی دیگر، چنان که در این کتاب نیز میتوان دید، بونوئل شخصیتی چندگانه و نگرشی پردامنه و حتی گاه متناقض دارد که او را از ارزیابی های عام و قالبی دور می کند. آنارشیستی است که از آشوب و نا آرامی وحشت دارد! کمونیستی است که از نظام کمونیستی بیزار است. نیهیلیستی است که به ارزش های اخلاقی و انسانی سخت پای بند است و به فرهنگ و مدنیت عشق می ورزد. آدم بی ایمانی است که نمی تواند از سنت و میراث دین چشم بپوشد: «هر آنچه مسیحی نباشد، با من بیگانه است.»
لحن بونوئل در همین کتاب با چنان فروتنی و نجابتی همراه است که کمترین شائبه ای از تکبر و خودستایی به سخنانش راه نمی یابد. در مصاحبه ی مفصلی که با دوست خود ماکس اوب انجام داده توضیح می دهد که همیشه از سخن گفتن درباره ی خود رویگردان بوده و با صداقت می گوید: «از خودم که حرف می زنم، حالم بد می شود. این کار همیشه حالم را خراب می کند.
با این وجود، ضرورت داشت که او هرچه بیشتر از خودش حرف بزند. از دیرباز منتقدان سینمایی و دوستداران آثار بونوئل به خوبی می دانستند که هر آنچه او آفریده، در ژرفای سیر و سلوک شخصی و ذهنیت یگانه ی او ریشه دارد. فیلم های او یکسره از خاطرات و تخیل شگرف او اشباع شده اند. بی گمان در پاسخ به همین نیاز است که در این زندگینامه از دوره ی کودکی و نوباوگی خود با تفصیل بیشتری سخن می گوید، که شاید گاه طولانی و ملال انگیز بنماید اما بی شک برای شناخت او و هنرش لازم است
گفتنی است که لوئیس بونوئل در طول زندگی همواره از دادن این گونه توضیحات طفره می رفت. اساساً به دشواری تن به مصاحبه می داد و به ندرت در محافل هنری شرکت ی کرد. همچنان که در سرآغاز این کتاب یادآور شده، خود را نویسنده نمی داند و جز چند قطعه شعر و نوشته ی کوتاه اثری از خود به جا نگذاشته است. تنها در پایان عمر که بیماری او را از پا انداخته و از ساختن فیلم ناتوان کرده بود، به اصرار دوستانش به نگارش این کتاب رضایت داد.
 

در بخشی از کتاب می خوانیم:
" عمارت بزرگ این آموزشگاه به مرور زمان ویران شد. امروزه در همان محل، مثل همه جای دیگر، یک به اصطاح «مرکز خرید » ساخته اند. هر روز حوالی ساعت هفت صبح یک درشکه، که تا به امروز صدای لرزش شیشه های لقلقوی آن را می شنوم، مرا از در خان همان برمی داشت و با دیگر شاگردان نیمه پانسیونی به آموزشگاه می برد. طرف های غروب همان درشکه مرا به خانه برمی گرداند. گاهی هم ترجیح می دادم که پیاده برگردم چون از مدرسه تا خانه پنج دقیقه بیشتر راه نبود. "