کتاب در جست و جوی نان

"در جستجوی نان"
کتاب حاضر اثری از علی اکبر میرزا آقا تبار می باشد که توسط انتشارات آتریسا منتشر شده است.
اندر حکایت نان، روایت‌های بسیاری است که نشان از جایگاه بالای آن در جامعه‌ی ماست. اهمّیت نان در فرهنگ ما تا بدانجا است. که گذشتگان به نان و نمک سوگند می‌خوردند و تا پای جان، بدان وفادار بوده‌اند و حرمت نان آنچنان ریشه‌دار بود که می‌گفتند جانم را بستان امّا نانم را مستان؛ و مرام جوانمردان در آن بود که پیوسته نان می‌دادند و سپر جامعه بودند تا ارزش‌های جامعه قوام یابند، و ما در این مجموعه از آراء و آثار گرانسنگ بسیاری چون گلستان و بوستان سعدی، کیمیای سعادت و احیاء علوم‌الدین غزالی، تاریخ بیقهی، مثنوی معنوی و مجالس سبعه مولانا، قابوسنامه، جوامع‌الحکایات و لوامع‌الروایات و لباب‌الالباب عوفی، مجالس سخنان پیر هرات عبدالله انصاری و نیز از آموزه‌های صوفیان و اندیشه‌های بایزید، ابوالحسن خرقانی، مخزن‌الاسرار نظامی، لغت نامه‌ی دهخدا، آیین جوانمردی هانری کربن، شبلی مجنون عاقل، بایزید، حلّاج، جنید بغدادی، الهی‌نامه و تذکره‌الاولیا عطّار، حکمت نامه‌ی لقمان، تمهیدات عین‌القضات، اسرارالتّوحید، نان و حلوای شیخ بهایی، نفحات‌الانس جامی؛ و... بهره‌مند شدیم.
در بخشی از این کتاب می خوانیم:
" جوانمردان چون شمعی، خود می‌سوزند تا مجلس افروزند. با حیا‌اند و بی ادعا، چرا که حیا نشانه‌ی حلال‌زادگی است و آزادگی، راه جوانمردی، راه رحمت است و اغماز نه راه حرص و آز، جوانمرد رنج می‌برد تا از دسترنجش نانی به دیگران برساند. جوانمردان خود مصیبت می‌بینند اما خوش ندارند دیگران را در مصیبت ببینند. جوانمردان بسان زنبوران کندوند، که به دور دست‌ها پر می‌کشند بر روی همه‌ی گل‌ها و گیاهان می‌نشینند و سبب گرد افشانی و باروری آن‌ها می‌شوند و به مردمان عسل می‌رسانند آنان نیز می‌گردند دل‌ها را صفا می‌دهند و عامل روزی و برکت‌اند. آنان خستگی نمی‌شناسند چرا که نان حلال، مانع ملال آنان می‌گردد. خدا قسمت و روزی خویش را نصیب مردم کرد هر کس سهم خویش را بردند اما نصیب جوانمرد اندوه بود. جوانمرد گوید: اگر سراسر زمین خون شود جوانمردان جز حلال نمی‌خورند. او بر آن است که حق خدا ادا نمی‌شود مگر به حلال خوردن و بخشیدن، و خدا با نان حلال فهمیده می‌شود. روزی مردی به سرای جوانمرد رفت و گفت: ای جوانمرد می‌خواهم نانت را پس بدهم تا دینی بر گردنم نماند. جوانمرد لرزید و گفت: جانم را بستان اما نانم را بر مگردان، اگر نان دادن بی منّت نباشد مرا رخصت ماندن نیست. بزرگ‌ترین لذّت من در همین بخشیدن است."