کتاب زیر پوست من

"زیر پوست من" 

کتاب حاضر اثری از دوریس لسینگ و ترجمه ای ازمهرشید متولی می باشد که توسط انتشارات نوگام منتشر شده است.

زیر پوست من» سرگذشت خود نوشت دوریس لسینگ از بدو تولد در کرمانشاه تا سی سالگی است که آفریقا را به مقصد انگستان- لندن ترک می‏‌کند و در مسیر نویسندگی و شهرت قدم می‏‌گذارد. این کتاب برای این که نشان بدهد چه‌طور دوریس لسینگ به چنین نویسنده قابلی تبدیل شده که توانسته جایزه نوبل را ببرد بسیار گویاست. لسینگ از دورانی شروع می‌کند به حرف زدن از زندگی‌اش که خیلی کوچک بوده و از تاثیر تمام اتفاقاتی می‌گوید که کودکی‌اش را شکل داده. این که مثلا زندگی در کردستان ایران٬ در حال و هوای نسبتا بدوی کردستان آن سال‌ها٬ چه تاثیری در شیوه زندگی خودش و خانواده‌اش داشته٬ تاثیرش روی پدرش که همه زندگی از تجمل متنفر بوده و مادری که همه زندگی دوست داشته به چشم دیگران بیاید و در رفاه و تجمل زندگی کند. لسینگ در خاطرات‌اش ریز ریز شخصیت مادر و پدرش را برای خواننده شرح می‌دهد٬ این که رفتار و منش هر کدام از این‌ها چه‌طور نگاه او را به دنیا عوض کرده است. لسینگ در این خاطرات مدام خودش را با برادرش قیاس می‌کند که محبوب خانواده و اطرافیان بوده و درباره این حرف می‌زند که همین نگاه ویژه دیگران به برادرش تا چه اندازه روی او تاثیر گذاشته است.

 

در بخشی از این کتاب می خوانیم :

"خانه روی تپه تفاوتی با اولین خانه بیشتر مستعمره نشین ها نداشت. تقریباً همه شان به مستعمره که می رسیدند، فقیر بودند. خانه ها معمولاً آلونک هایی از آجر و ایرانیت آهنی بود، یک یا دو اتاقه. آن اوایل، جذاب ترین خانه ها شبیه خانه آفریقایی ها بود. یک خانواده آفریقایی یک سری کلبه داشت که هر کدام برای منظور خاصی بود و خانه مستمعره نشین های اولیه هم سه چهار تا کلبه توفالی یا آجری یا تیرک دار و گلی بود، گاهی با آلاچیقِ آبشاری از گل های طلایی یا گل کاغذی به  هم وصل می شدند. کف خانه ها آجر یا سیمان قرمز و بیشتر اوقات، پِهِن و گل لگد شده بود. کلبه های آفریقایی پنجره نداشت، ولی کلبه سفیدها همیشه پنجره داشت، گاهی هم پنجره های قدی با توری از داخل، که به نظر شبیه مرغدانی می آمد. کف زمین حصیر نئین یا پوست حیوانات پهن بود. اولین تختخواب ها گاهی از باریکه های پوست گاو و میله های چوبی بود. فروشگاه مبلمان در سالیزبری، چندین کیلومتر فاصله داشت و باید با واگن گاوی وسایل را می آوردند، حتی وقتی میز و صندلی ها با قطار می رسید، باید از جاده های بد در سفری طولانی با واگن گاوی، به مزارع می آمد. اگر کشاورزان ورشکسته می شدند، که خیلی هم پیش می آمد، حراج وسایل مزارع، مبلمان را بین کشاورزان دست به دست می کرد."