کتاب قصاید و قطعات - گزیده ناقص سیف فرغانی

سیف فرغانی که نام اصلی وی مولانا سِیفُ الدّین ابوالمَحامِد محمّد فَرغانی میباشد از شاعران ایرانی تبار سده هفتم و اوایل سده هشتم هجری بود، وی اصالتا از سلسله ماوراءالنهر بود که در زمان حکومت ایلخانان و همچنین مغولان در آسیای صغیر زندگی میکرد. 

او ارادت خاصی به سعدی داشت و سعدی را استاد سخن مینامید،مضمون قصیده های سیف بیشتر در مورد حمد پروردگار و تحقیق و انتقاد از نابسامانی ها و تشویش اوضاع معاصرش بود.وی در طول زندگی اش فقط  یک بار پادشاهان را ستایش کرد و آن هم قصیده ‌ای در مدح غازان‌ خان، ایلخان مغول بود که مسلمان شده بود و دین اسلام را در قلمرو ایلخانی گسترش داده بود. 

غالب شعرهای سیف فرغانی قصیده، قطعه، رباعی و غزل، بوده است که تعداد آنها از ۱۲ هزار بیت بیشتر میباشد.از او دیوان اشعاری به یادگار مانده است که بخش‌ های زیر را شامل میشود:رباعیات،غزلها،قصاید و قطعات،تنها اثری که از سیف باقی‌ مانده دیوان وی است که خودش آن را جمع آوری کرده‌است.

سیف در سن هشتاد سالگی و در سال ۷۴۹ هجری در یکی از خانقاه‌ های آقسرا چشم از جهان هستی فرو بست.

کتاب حاضر قسمتی از قصاید و قطعات سیف میباشد.

 

در بخشی از این کتاب میخوانیم:

عشق سلطان کرد بر ملک سخن رانی مرا

زآن کنند ارباب معنی بنده فرمانی مرا

خطبه شعر مرا شد پایه منبر بلند

زآنک برزر سخن شد سکه سلطانی مرا

بر در شاهان کزیشان بیدق شطرنج به

حرص قایم خواست کرد ازپیل دندانی مرا...