مجله فصلنامه مطالعات کاربردی در علوم اجتماعی و جامعه شناسی شماره یک

"فصلنامه مطالعات کاربردی در علوم اجتماعی و جامعه شناسی" / سال دوم-شماره یک-بهار 1398
کتاب حاضر اثری از گروه نویسندگان می باشد که توسط انتشارات هنر و علوم دانشگاهی منتشر شده است.
پژوهش های علوم اجتماعی به طور عام و تحقیقات انسان شناختی به طور خاص، به ویژه در نیم قرن اخیر و از منظر روش شناسی، مورد بحث هایی اساسی واقع گردیده اند. بسیاری از این مباحث را باید حول آنچه تحت عنوان چرخش تفسیری در علوم اجتماعی مطرح شد، مدنظر قرار داد؛ چرخش تفسیری، پیش از هر چیز، پرسش از فلسفه علوم اجتماعی و مشخصا روش شناسی آن بود. در نگاه جدید، بر رسالت روش شناختی علوم اجتماعی، نه برای تبیین علی واقعیت های اجتماعی شیء انگاشته شده، بلکه به منظور دستیابی به فهمی از زندگی مردم آن گونه که براساس ادراک ایشان بنا شده است، تأکید شد. انسان شناسی به عنوان یکی از رشته های ممتاز به لحاظ درگیری انسانی با اجتماعات فرهنگ محور، همواره از پیش برندگان پیشتاز چنین نگاهی در پژوهش های خود بوده است. رهیافت تفهمی- تفسیری در روش شناسی انسان شناختی، مبتنی بر مبانی اندیشه ای ویژه و نیز شیوه های عملی انعطاف پذیری است که پژوهشگر را در جستجوی معنی، هدایت می کند. مقاله حاضر، تأملی بر این مبانی و شیوه ها با تکیه بر آرای اندیشمندانی چون کلیفورد گیرتز و ویلهم دیلتای می باشد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"تکدی گری به عنوان یکی از چالش ها و آسیب های اجتماعی شهرها و کلان شهرها مطرح می باشد. باید گفت که تکدی گری تحت تأثیر عوامل مختلفی میتواند حادث شود از جمله عوامل روانی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، اما بیش از هر چیزی محصول ساختار اجتماعی و نارسایی های ناشی از آن می باشد. تکدی گری بیش از آنچه که به عنوان یک معضل فردی و مشکل شخصی مطرح باشد به عنوان یک مسئله اجتماعی قلمداد می شود. مطالعه پیش رو درصدد بود تا به بررسی پدیده تکدی گری در شهر یاسوج پرداخته و ضمن نشان دادن عوامل موثر بر گرایش به پدیده تکدی گری درک درستی از مجموع عوامل تاثیرگذار بر آن را نشان دهد. از میان متغیرهای زمینه ایی که بررسی شد مهاجرت ارتباط زیادی بر گرایش به تکدگری داشت. تحصیلات دارای رابطه معنی دار و معکوسی با تکدیگری بود. سن کمترین رابطه همبستگی را با تکدیگری داشت. در جدول شماره ۴، به بررسی عوامل فرهنگی پرداخته شد و با توجه به نقش انکارناپذیر فرهنگ در کلیه مسائل و محورهای زندگی انسان با برنامه ریزی می توان روی معضل تکدی گری از لحاظ فرهنگی به طور همه جانبه با مشارکت تمامی دستگاه های مربوط کار کرد. عدم نگرش منفی به تکدی گری بیشترین ارتباط را با تکدی گری داشت. نبود نگرش منفی به تکدیگری نزد مردم و جامعه باعث گسترش این پدیده اجتماعی شده است."