نام اصلی : سید ابراهیم تقوی شیرازی
زادگاه : شیراز
ملیت : ایرانی
تاریخ تولد : 26 مهر 1301
محل زندگی : سرای وایکهرست، انگلستان
پیشه : داستان نویس و فیلم ساز
بیشتر...
تعداد فرزندان : 2
معروفترین اثر : فیلم یک آتش
سید ابراهیم گلستان (Ebrahim Golestan) با نام اصلی سید ابراهیم تقوی شیرازی 26 مهر ماه سال 1301 در شیراز متولد شد.
این داستان نویس، کارگردان، مترجم، روزنامه نگار و عکاس ایرانی هم اکنون 98 سال دارد، پس از انقلاب اسلامی مهاجرت کرد و در حال حاضر در شهری در انگلستان زندگی می کند.
وی یکی از چهره های برجسته روشنفکر ایران است و سبک داستان نویسی اش مسائل روز زمانه خودش بود و این سبک ابراهیم در سیر پیشرفت داستان نویسی معاصرایران تاثیر زیادی داشته است. وی معتقد است سبک داستان نویسی اش متاثز از هیچ نویسنده دیگری نیست. از ماجراهای ماندگار ابراهیم گلستان در تاریخ ایران، جریان عشق و عاشقی اش با فروغ فرخزاد بود که پس از گذشت سال ها، هنوز یاد و خاطره اش باقی مانده است.
ماهی و جفتش، آذر، ماه آخر پاییز، اسرار گنج دره جنی، جوی و دیوار تشنه و برخوردها در زمانه برخورد برخی از آثار ابراهیم گلستان هستند.
آیت الله العظمی سید محمد شریف تقوی، پدربزرگ ابراهیم گلستان بود. از روستایی از توابع استان کهگلویه و بویر احمد به شیراز مهاجرت کرده بود. در نجف و شیراز درس اجتهاد خوانده بود و از مراجع تقلید به نام شیراز بود. عموی ابراهیم نیز از مجتهدان شیراز بود. پدر ابراهیم گلستان روزنامه نگار و صاحب روزنامه گلستان بود و نمایندگی فارس را در مجلس موسسان 1304 که سلطنت را از قاجار به پهلوی منتقل کرد بر عهده داشت. ابراهیم دو برادر و یک خواهر داشت. یکی از برادران و خواهرش نیز در حوزه فرهنگ و ادب فعالیت می کردند. فرهنگی و هنری بودن، به نیاکان ابراهیم ختم نشد و فرزندان و نوادگان او نیز ره اجداد را در پیش گرفتند. كاوه و لیلی فرزندان او هستند. كاوه عكاس خبری ایرانی بود كه در سال ٢٠٠٣ وقتی همراه گروه خبری بی بی سی به عراق رفته بود، بر اثر مین كشته شد. لیلی نیز مترجم و نویسنده است و مسؤولیت گالری گلستان در ایران را بر عهده دارد. مانی حقیقی، بازیگر و کارگردان سینمای ایران و مهرک گلستان، خواننده سرشناس رپ ایرانی تبار انگلیسی نوه های ابراهیم گلستان هستند.
ابراهیم گلستان در سال ١٣٢٠، برای تحصیل در رشته حقوق به دانشكده حقوق دانشگاه تهران رفت. در سن ٢١ سالگی با دختر عمویش فخری گلستان ازدواج كرد. او اما دانشگاه را نیمه كاره رها كرد و به عنوان عكاس روزنامه های رهبر و مردم، در حزب توده مشغول به فعالیت شد. یك سالی را نیز به عنوان مسوول این حزب در شاهی مازندران زندگی كرد. در سال ١٣٢٦ به علت باند بازی هایی كه در حزب توده وجود داشت، از این حزب جدا شد.
ابراهیم گلستان پس از جدایی از حزب توده در سال ١٣٢٦، اولین كتابش را كه مجموعه داستانی به نام به دزدی رفته ها بود، منتشر كرد. پس از آن برای كار در اداره انتشارات شركت نفت ایران و انگلستان به آبادان رفت و در آن جا كار مترجمی نیز انجام می داد. مدتی دبیر این نشریه بود و در مجله انگلیسی دیلی نیوز هم كار می كرد. پس از آن با ایجاد دفتر كنسرسیوم بین المللی نفت ایران، بخشی از امور تبلیغاتی این دفتر را عهده دار شد و مسؤول تولید فیلم و عكس و كتابچه های تبلیغاتی این دفتر بود.
پس از پایان سال ١٣٣٦ استودیوی سینمای خود با نام استودیو گلستان را تاسیس كرد و چند فیلم مستند برای یكی از سازمان های وابسته به شزكت نفت ساخت. از قطره تا دریا، چشم اندازها، موج و مرجان و خارا، تپه های مارلیک، گنجینه های گوهر، خراب آباد وخرمن و بذر فیلم های مستند ساخته شده توسط وی هستند. اوایل دهه ١٣٤٠ با بهرام بیضایی آشنا شد و این آشنایی بهانه شروع ساختن فیلم های بلند داستانی اش شد. دریا، فیلم كوتاه خواستگاری، خشت و آینه و اسرار گنج دره جنی فیلم های داستانی ساخته شده توسط ابراهیم گلستان هستند.
اسفند سال ١٣٤٨، ابراهیم گلستان چند سخنرانی در دانشگاه شیراز برگزار كرد. بخش هایی از این سخنرانی در روزنامه آیندگان منتشر شد و بعد ها در كتاب گفته ها به چاپ رسید. در فیلم نیمه پنهان نیز از پاره هایی از متن سخنرانی های وی استفاده شده است.
ابراهیم گلستان و فروغ فرخزاد از اواخر دهه ٣٠ گرفتار عشقی دو طرفه شدند. در آن زمان ابراهیم شاعر مشهوری ٣٧ ساله و فروغ شاعره ای ٢٤ ساله بود و یك ازدواج ناموفق را پشت سر گذاشته بود. آشنایی این دو نفر، دوران پر بار برای خودشان و پر رنجی برای خانواده و همسر ابراهیم به وجود آورد.
خلاقیت این دو شاعر و همچنین نتایج عشقی كه میانشان به وجود آمده بود آثارشان را پر بار تر و حیرت برانگیز كرد.
اما مرگ فروغ در سال ١٣٤٥، باعث تنها ماندن ابراهیم در یك سوی این عشق مجنونانه شد. ابراهیم پس از مرگ فروغ دوران طولانی افسردگی را طی كرد و فاصله عمیقی نیز میان او و خانواده اش افتاده بود.
گلستانی پس از توقیف دومین فیلم داستانی اش یعنی اسرار گنج دره جنی، از دنیای فیلم و سینما فاصله گرفت و سرانجام پس از انقلاب ١٣٥٧، برای به انگلستان مهاجرت كرد و هم اكنون در استان ساكسس انگلستان در خانه ای مجلل روزگار می گذراند. گفته ها و خروس، كتاب هایی از این نویسنده هستند كه برای نخستین بار در لندن به چاپ رسیدند.
چنین تصور می شد كه ابراهیم پس از مهاجرت به انگلستان، نوشتن را كنار گذاشته و شروع به خلق اثر جدیدی نكرده است، اما طی دیداری كه دوستانش در خانه وی با او داشتند، متوجه شدند كتاب نامه به سیمین، حاصل سال ها زیستن او در غربت بوده. این كتاب تابستان سال ٩٦ برای اولین بار چاپ شد و خیلی سریع به چاپ دوم رسید. عباس میلانی مقدمه ای بر این كتاب نوشته است.
ابراهیم در این كتاب، دست به افشاگری زده و به آشنایی زدایی با شخصیت های فرهنگی، علمی و سیاسی كه قضاوت شده اند پرداخته است. سعی دارد به مخاطبش بیاموزد كه همیشه با دیدی منتقدانه به همه چیز بنگرد و به راحتی واقعیت را نپذیرد. در این كتاب اوضاع و احوال دوره پرآشوبی از تاریخ را نیز به تصویر كشیده است. باید گفت كه سیمین دانشور هیچگاه پاسخی به این نامه نداد.
-فتح ها بیشتر نتیجه ضعف هاست نه توانایی ها، ضعف شکست خورنده ها نه توانایی شکست دهنده ها.
-هر کس از هر کجا می تواند به کمک تصادف یا مادر به خطایی یا خریت خود نوکر استعمار بشود، یا اگر عرضه بیشتری داشت در یک گوشه جای فعالی بگیرد. هیچ کس مرکز یا شخص استعمار نیست. سیستم است که استعمار است.
-هنوز تصویر ایزدی و شاه و ظل الله در ذهن ما پدر در می آورد. چون خودمان را نمی سازیم یک نفر را به عنوان مظهر جمال و کمال با پشتک اندازی و وراثت بازی می گیریم و می گوییم تویی و جز تو کسی نیست سروری ما را.
_شیزوفرنی و دو شخصیتی ایرانی که ما داریم، از یک طرف حاجت به حفظ اندیشۀ فضل پدر است بی آنکه ما را از آن حاصلی باشد و از طرف دیگر چسبیدن به این که عقیده ما درباره هر چیز، هر چه می خواهد باشد در یک کلام درست است.
_آدم وقتی یک سیب را گاز می زند و از بو و مزه اش کیف می برد چه لازم دارد که پشت جعبه آینه باشد برای نمایش به دیگران که آی سیب خورده ام. کتاب چاپ می کنی و قصه می نویسی برای کیف خودت. همین فیلم می سازی برای کیف خودت و بعد برای نشان دادنش و این که بدانند چگونه کارهای دیگر هم می شود کرد و چیزهای دیگری هم می شود گفت. حتی تالار نمایش اجاره می کنی و آن را نمایش می دهی و کیف می کنی که «آب در خوابگه مورچگان» ریخته ای. اصلاً انتظار تصویب و تائیید نداری. نفس کار اصل کار است. اگر با دیگران فرقی داری چرا از دیگران تائید بخواهی، یا تائید دیگران را ارزش بدهی.
_ کارم یک کار ساده بود؛ به تنهایی. این کار شخصی من نوشتن بود. حرفم در این زمینه با خودم این بود که آزادی را اگر دست کم در خودم نگاه دارم دیگر کجاست آزادی؟ جز آنچه در درون دارم برای گفتن یا نشان دادن؟ حتی اگر برای دیگران باشد. جز آنچه حس می کنم یا معتقد هستم چرا یا چه چیز باید گفت؟ هرگاه هم به غیر حس و اعتقاد بگویم در این صورت یا مطلقاً نفهم و اسیرم یا دروغ می گویم.
_ در تاریخ یا تاریکی های سنت جست و جو کردن تنها برای حذر از کثافت و گمراهی باید باشد. تنها به خاطر پرهیز از تکرار نادرستی ها و نه ستودن و دل بستن به یک قدیس یا قلدر، یا قالتاق؛ نه جستن یک چالۀ به ظاهر دنج تا خود را به آسودگی در آن بیندازی برگردی به امن کاهل بطن و رحم تا بگویی به خانۀ خاص خودم رسیده ام دیگر.
_ هر چه به مردم غذای فکری از سنخ خرکردن و احمق نگه داشتن و دور نگاه داشتن از روشنی و روشنی فکر بدهی و به جای فهم تعویذ و طلسم و خزعبلات تار عنکبوت گرفته بدهی کمک کرده ای که مردم گله بمانند.
_ آدم ها را به صورت ابزار و محصول تاریخ نگاه کن نه به صورت دسته ای زیر پرچمی به رنگ خاص در پوست و در چشم و در مو. این تقسیم بندی ها را برای آدم های بی سوادی مثل مسعود کیمیایی در فیلم شلوغی که از روی قصۀ دولت آبادی ساخته بود بگذار.
_ انسان بودن هامان اگر که انسانیم از اندیشه هامان است، در اندیشه هامان است، در برداشت هامان به مأخذ انسانی از زمانه مان و خصلت و اعمال هم زمانه های دور یا نزدیک.
من اصلاً حالت این که خودم را نویسنده بدانم و حرفه ام را نویسندگی بدانم و بنابراین بایستی که مرتب بنویسم ندارم. من اصلاً برای خودم حرفه ای قائل نیستم. اصلاً خودم را توی قالب این که من چه کاره ام مقید نمی کنم. من یک آدمی هستم که دارم زندگی می کنم، مقداری به انتخاب خودم به راهم می روم، مقداری هم در برابر حوادثی که می خواهند مرا این ور و آن ور ببرند سعی می کنم خودم را اداره کنم. این وضع تقریباً در زندگی همه هست. کمتر یا بیشتر. بعضی بیشتر برده می شوند و بعضی بیشتر خودشان را می برند. علاقه من به نویسندگی هم برای این است که دلم می خواهد خودم را بیان کنم. حس ساختن حس بودن است. کردن بودن است. مقداری خودم را به وسیله نویسندگی بیان می کنم، مقداری خودم را به وسیله از کوه بالا رفتن بیان می کنم. مقداری را فرض کنید به وسیله عکس گرفتن یا با کسی حرف زدن. غرضم بودن است. بودن و حس بودن و شناختن؛ و شناختن خودم برای این که بهتر باشم و بهتر بشوم تا بودنم و بودن، بهتر بشود. این از این.
اصلا انتظار یعنی چه؟ انتظار افیون است. هر لحظه انتظار، در حداکثر، مانند مستی خوش آغاز باده پیمایی ست. بعد بالا می آوری. در انتظار بودن یعنی نبودن در وقت...
می دید که مسوول است. اگر کاری نکند خود را محکوم خواهد کرد و در دنیا سهمگین تر از این چیزی نیست که آدم اعتراف کند مقصر است و خود را محکوم سازد. نه هرچه که پیش می آید بیاید اما مبادا که خود را محکوم بیابی. آدم که پیش خود سرافکنده باشد باشد دیگر تمام شده است.
ویکی پدیای ابراهیم گلستان
لینک کوتاه
http://ketabch.in/a/3393
