دانلود کتابهای احمدعلی راغب

احمدعلى راغب آهنگساز

احمدعلى راغب آهنگساز جاودانه های موسیقی انقلاب اسلامی به سال ۱۳۲۳ شمسى در خانواده‏اى هنردوست و هنرشناس در بندرانزلى متولد شد. موسیقی را از کودکی نزد مادرش آموخت و فعالیت حرفه ای خود را از سال ۱۳۴۲ آغاز کرد و در ارکستر فرهنگ و هنر و رادیوی گیلان به فعالیت پرداخت.

سرودهای «شهید مطهر»، «آمریکا ننگ به نیرنگ تو»، «خجسته باد این پیروزی»، «بانگ آزادی»، «راه رجا»، «بابا خون داد»، «همشاگردی سلام»، «مدرسه ها واشده» و… تنها گوشه ای از آثار ماندگار وی هستند.

استاد راغب را بی شک می توان بزرگترین آهنگساز انقلاب اسلامی نامید. وی در طول سه دهه و مخصوصا دهه اول انقلاب اسلامی با آهنگ های خود، انقلاب اسلامی و ملت ایران را همراهی کرده است و بسیاری از آهنگ های او در ذهن و دل امت اسلامی ایران جاودانه شده اند. استاد راغب برای اکثر خوانندگان و گروه های سرود انقلاب اسلامی آهنگسازی کرده است و با آهنگ های خود به متن ها و شعرهای آنان، زیبایی دوچندانی بخشیده است.

 

 

دوران کودکی و نوجوانی

مادرش در نوجوانی، به همراه خانواده اش از باکو و قفقاز به بندرانزلی نقل مکان کرده بود. در شهر باکو تا کلاس ششم ابتدایی درس خوانده بود و علاوه بر زبان فارسی به زبان روسی هم آشنایی داشت و با مبانی موسیقی و ساز پیانو نیز در مدرسه آشنا شده بود. ضمناً «تار قفقازی» را نیز به خوبی می نواخت. احمدعلی راغب تحت تأثیر مادر، از دوران کودکی به موسیقی علاقه مند شد و با حمایت و تشویق و آموزش های والدین و به ویژه مادرش، فراگیری موسیقی و همچنین نواختن «تار قفقازی» را آغاز کرد و به پیشرفت قابل توجهی در این عرصه رسید.

در سال ۱۳۳۹ پس از قبولی در رشته طبیعی، برای آنکه هرچه زودتر شغلی برای خود دست و پا کند وارد دانشسرای شبانه روزی کشاورزی شد. به این ترتیب، می توانست پس از دو سال تحصیل در دانشسرا، به عنوان معلم مدارس روستایی، برای تعلیم روستازادگان اعزام شود. پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۴۲ با حکم اداره فرهنگ استان گیلان، به عنوان معلم در مدارس روستایی گیلان مشغول به کار شد. در همین ایام و همزمان با تدریس، با ساز «تار» انسی دائمی داشت و پیشرفتش برای خودش بسیار قابل قبول بود. ضمناً به نواختن ساز «عود» نیز بسیار علاقه مند شد. احساس می کرد که قطعاتی را می نوازد که پیش از این هرگز نشنیده است. ناگفته نماند احمدعلى راغب از همان طفولیت تحت تأثیر فضاى آکنده از کوهستان‏هاى سرسبز و جنگلهاى باطراوت و دریاى الهام برانگیز زادگاه خود قرار گرفت و مفتون و شیداى موسیقى و شعر گشت به طورى که در نوجوانى ابتدا براى خود ساز دهنى خریدارى کرد و نزد خود نواخت سپس به نواختن سنتور روى آورد. پدر راغب صاحب قهوه‏خانه‏اى بود که به خصوص هنرمندان محلى در آن رفت و آمد داشتند و وى سعى داشت که خود را به گروه و جمع هنرمندان موسیقى نزدیک کند تا از ایشان چیزهایى بیاموزد.

وی سرانجام تصمیم گرفت یک قطعه موسیقی محلی گیلکی به همراه شعر، آماده کند و به شورای موسیقی رادیو گیلان ارائه دهد. این اولین کار حرفه ای احمدعلی راغب بود. با این حال، شورا از آن استقبال قابل توجهی کرد و بنا شد که با صدای فریدون پوررضا خواننده سرشناس آن روزگار موسیقی گیلان، اجرا شود. نام این قطعه «نوقاندار» بود. همزمان از او دعوت به عمل آمد تا به عنوان نوازنده و آهنگساز محلی، با ارکستر فرهنگ و هنر گیلان به سرپرستی «یحیی نیک نواز» همکاری کند و ضمناً گروه نوازی را نیز نزد ایشان فراگیرد. به این ترتیب، به منظور تداوم فعالیت حرفه ای، در سال ۱۳۴۳ به شهر رشت نقل مکان کرد. هرچند تعهد خدمت در اداره فرهنگ گیلان، باعث می شد که همچنان همه روزه ساعات زیادی را از شهر به روستا دررفت و آمد باشد. به موازات این فعالیت ها، دوبار در ماه به تهران می آمد و نزد «علی اکبر سرخوش» به فراگیری دوره تکمیلی تار می پرداخت تا در زمینه بداهه نوازی نیز تجربه کسب کند. فراگیری «عود» را نیز نزد خویش پی می گرفت. در این دوران آهنگ های محلی زیادی ساخت که با صدای خواننده های مشهور گیلان اجرا و پخش شد. در سال ۱۳۴۵ به دلیل شهرتی که با ساخت ترانه ها و تصنیف های گیلکی نصیبش شده بود، از او دعوت شد که در ارکستر رادیو و تلویزیون گیلان نیز همکاری کند. به دلیل اینکه اساسنامه ارکستر فرهنگ و هنر این اجازه را نمی داد که نوازنده ای که در فرهنگ و هنر کار می کند، همزمان در ارکسترهای دیگر نیز مشغول باشد، این بود که در نهایت، از فرهنگ و هنر جدا و جذب ارکستر رادیو تلویزیون گیلان شد تا بتواند آهنگ های بیشتری بسازد و اجرا کند و ضمناً در زمینه گروه نوازی نیز به دلیل حجم بالای تولیدات رادیو تلویزیون در آن زمان، تجربه ارکسترنوازی بیشتر و بهتری کسب نماید. چندی بعد نیز سرپرستی این ارکستر به او سپرده شد.

 

 

دوران جوانی

پس از کشتار هفده شهریور سال هزاروسیصد و پنجاه و هفت از سوی رژیم پهلوی، احمدعلی راغب نسبت به این اتفاق، بی تفاوت نماند و همراه با برخی دیگر از هنرمندان سرشناس رادیو و تلویزیون، از همکاری با مراکز هنری وابسته به رژیم پهلوی و عضویت در ارکستر سازهای ملی، استعفاء داد. ارتباط با برخی گروه های هنری غیررسمی و آشنایی با افرادی همچون حسین شمسایی، مجید حداد عادل و حمید شاهنگیان، به زمینه ای برای فعالیت های انقلابی او تبدیل شد. همکاری در تهیه و تولید سرودهایی که بنا بود در محصولات فرهنگی نیروهای انقلابی (سخنرانی ها و…) استفاده شده و به شیوه زیرزمینی به دست مردم برسد؛ وظیفه این گروه ها بود که در مساجد و محافل مخفی، تشکیل شده بود. سرودهایی همچون «معلم شهید» (در رثای علی شریعتی)، «بابا خون داد»، «خیر مقدم»، «نغمه اتحاد» و … برخی از تولیدات موسیقایی احمدعلی راغب در آن مقطع بود که بعدها و پس از پیروزی انقلاب و از سرگیری فعالیت ارکسترهای موسیقی و فعالیت های هنری در رادیو و تلویزیون، بازسازی شده و با تنظیم برای ارکستر، اجرا شد.

بلافاصله پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، احمدعلی راغب با تلاش فراوان و با همکاری جمعی برخی از هنرمندان، گروه هایی را جمع آوری کرده و مشغول ساخت سرودهای انقلابی شد. مشکل پیش روی او و معدود آهنگسازان دیگری که عزم همراهی با تغییرات را داشتند، عدم دسترسی به نمونه و الگویی بود که مطلوب موسیقی انقلابی بر اساس شرایط جدید باشد؛ بنابراین تصمیم گرفت تا از شعارهای مردمی که از بطن کوچه و خیابان می جوشد، برای ساخت موسیقی الهام بگیرد. ذخیره موسیقی فولکلور و آیینی نواحی مختلف ایران، که احمدعلی راغب از جوانی دلمشغول فراگیری و ثبت آنها بود؛ در این مقطع به کمک او آمد و جنس موسیقی او را از دیگر آهنگسازان متمایز ساخت. این می توانست بهترین الگو برای سرود انقلابی در پیوند با باورهای عمیق بومی و مذهبی مردم باشد باشد. با شکل گیری مجدد فعالیت ها در رادیو، علی رغم محدودیت های موجود، حضور شخصیت هایی نظیر مجید حدادعادل در رادیو و حمایت های او، دلگرم کننده بود. تلاش های احمدعلی راغب ادامه یافت که این تلاش ها در کنار دوستی صمیمانه و همکاری با شعرای برجسته ای نظیر مهرداد اوستا، محمود شاهرخی، مشفق کاشانی، حمید سبزواری، محمدعلی معلم و …، به ساخت سرودهایی نظیر «خوش آمدی امام ما»، «بانگ آزادی» (الله اکبر، خمینی رهبر)، «شهید مفتح»، «شهید مطهر»، «آمریکا آمریکا ننگ به نیرنگ تو»، «راه رجا»، «نغمه توحید»، «نغمه ااتحاد»، «بابا خون داد»، «همشاگردی سلام» و … انجامید.

فعالیت نویسندگی

احمدعلی راغب در کنار فعالیت های موسیقایی خویش و عهده دار بودن مسئولیت های مدیریتی در عرصه موسیقی، پیوسته بطور جدی به عرصه نویسندگی نیز می پرداخته است واین عرصه از جوانی تا کنون، همواره جزو علایق و دلبستگی های او به شمار می رفته است. او تا کنون بیش از ده رمان و داستان کوتاه و بلند و همچنین تعداد بسیاری قطعات کوتاه ادبی و هایکو نوشته است. از آثار نوشتاری او تا کنون سه اثر انتشار یافته که عبارتند از:صندلی لهستانی، ژیگانتیسم و زنگ ها و درنگ ها.

 

آثار احمدعلی راغب که در کتابچین موجود است

1. کتاب زنگ ها و درنگ ها