دانلود کتاب مردی که می خندد

"مردی که می خندد" از ویکتور هوگو:

روایت کودکی است که از کشتی خود جا مانده.ویلان و آواره به کالسکه ای که از آن دوره گردی به نام اورسوس است می رسد.اورسوس او را پناه می دهد و در می یابد که کودک،عمل جراحی عجیبی بر صورتش انجام شده که لبخندی دائمی را بر چهره اش نقش زده:"شکاف دهان را تا کنار گوش امتداد می دهند،لسه ها را سیخ می زنند و بینی را به طرف پایین می کشند"سال ها گذشته و کودک که جوئین پلین نام دارد به همراه اورس،دئا و... گرگ اورسوس،هومو،گروه نمایشی دوره گردی را شکل داده.

جوئین پلین سرشار از پارادوکس است.روحش با غم همنشین است در حالی که لبخندی کذایی همواره مونس چهره اوست. خود تهی دست است و در حال غم خوردن سایر رعایا.جوئین پلین نمادی است ساخته دست"ویکتور هوگو". دئا کور است و عاشق وجود جوئین پلین. دئا او را در جایگاه خدایی می پرستد،حال آنکه مردم از دیدنش وحشت می کنند.عشقشان پاک است و ناب.یکدیگر را نه ظاهری که باطنی دوست دارند.دئا به سخنان جوئین پلین این گونه پاسخ می دهد:  آیا زشتی چیزی غیراز بدی است؟ تو خوب و مهربانی و بنابراین زیبا.زیبایی چیست؟من نمی توانم چیزی را مشاهده کنم.قبول. اما ظاهرا بینایی،پرده ای روی واقعیت می کشد.

جوئین پلین درد و رنجی را در پس چهره خندانش بر دوش می کشد.او مردم را می خنداند تا از غم هایشان بکاهد."چه کاری ارزشمندتر از این در نزد خدا؟" اما کیست که برغم های خود او مرهمی گذارد؟ چه،زمانی که گریان است،لبخند از ابانش محو نمی شود و دیگران هم چنان در عالم خنده های خود،توانایی درک او و حس همزاد پنداری را ندارند.حمزاد؟ واژه ای غریب برای او. جوئین پلین قهرمانی است بدون هیچ تکیه گاهی.

نویسنده ایده ای خارق العاده خلق می کند.جوئین پلین را به طبقه اشراف می کشاند.با اندوه مستمندان،به مقابله با ثروتمندان کشور می رود.هم آزمونی است برای قهرمان و هم نقطه عطفی است برای بیان حرف هایی که نوبسنده، خود در دل دارد و هیچ گاه فرصت نیافته که داد سخن دهد.

"می پرسید من اینجا چه می کنم، می گویید من جانور وحشت زایی می باشم،اشتباه می کنید،من یکی از مستمندان هستم.من یک انسان هستم،مردی که میخندد، سمبل مردم انگلستان هستم.آیا می دانید به چه چیزی می خندم؟ به شما،به خودم، به همه چیز.چه چیزی باعث خنده من شده؟ جنایات شما و شکنجه هایی که مردم تحمل می کنند.هم اکنون قربانی جنایات شما در برابراتان ایستاده است و تف بر صورت شما می اندازد.من در ظاهر خندانم و در حالی که این به معنای گریه است. مردمی که به ظاهر خندانند در باطن رنج می برند.

آنچه خواننده را در برمیگیرد، پایان عجیب کتاب است،حال آنکه نویسنده به وسیله چنین پایانی،سعی در تثبیت گفته ها و شاید خواسته هایش در ذهن مخاطب دارد.جو سنگین حاکم بر کتاب، پایانی ناگهانی می پذیرد تا خلا را به گونه ای ایجاد کند که خواننده به راحتی نتواند از آن خارج شود.روشی هوشمندانه برای ترغیب مخاطب به فکر کردن چرایی داستان در بر دارد.

این رمان بازتاب دغدغه های اجتماعی است که ویکتورهوگو را مرد سیاست می کرد وبازتاب شور واشتیاقی است که هم ساده دلانه است وهم پر حرارت.

به قلم :نفیسه علیزاده