کتاب دلبند

"دلبند"
کتاب حاضر با عنوان اصلی (Beloved) اثری از تونی موریسون (Toni Murrison) می باشد که با ترجمه ای از مرجان مثنوی توسط انتشارات ماهابه منتشر شده است.
تونیپ موریسون استاد علوم انسانی در دانشگاه رابرت اِف. گوهین و استاد بازنشسته دانشگاه پرینستون است. او برنده جایزه هیات ملی منتقدان کتاب  و جایزه پولیتزر می‌باشد. در سال 1993 برنده جایزه نوبل در رشته ادبیات شد. او در راکلند کانتی در ایالت نیویورک و پرینستون در ایالت نیوجرسی زندگی می کند.
داستان در مورد زنی سیاهپوست است که به بردگی گرفته شده است. او همراه همسر و فرزندش در مزرعه ای که در آن به بردگی گرفته شده است زندگی می کند اما سرانجام از آنجا فرار می کند و به اوهایو می رود. ولی برده داران آنان را پیدا میکنند و زن برای اینکه فرزند کوچکش به دست برده داران نیوفتد او را به قتل می رساند. این کتاب به طور واضح و با صحنه سازی خیلی زیبا به بیان احساس مادر و فرزندی پرداخته است . در ادامه داستان این مادر دچار این توهم می شود که روح دخترش که او را به قتل رسانده است به سراغ او می آید و می خواهد از مادر انتقام بگیرد.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
" سِت به پشت خوابیده بود، و رویش را از او برگردانده بود. مهم نیست که طبقه پایین آنها را طوری در دستانش گرفته بود که انگار قیمتی‌ترین بخش زنگیش هستند. و مارپیچ آهنکاری که چون یک معدنچی طلا با کاویدن خاک معدن آنرا کشف کرده بود، در واقع یک توده جای زخم منزجر کننده بود.نه آنطور که او می‌گفت یک درخت. شاید به شکل یک درخت درآمده ولی شبیه هیچ درختی که او می‌شناخت نبود، چون درخت‌ها جذاب هستند؛چون چیزهایی که می توان به آنها اعتماد کرد و به آنها نزدیک شد یا حتی اگر بخواهی می‌توانی با آنها حرف بزنی همانگونه که او بارها اینکار را کرده بود، آن زمانی که نهارش را در مزرعه های خانه امن می‌خورد. سعی می کرد همیشه در یک مکان نهارش را بخورد و انتخاب مکان مشکل بود چون درختان زیبا در خانه امن از همه مزارع اطراف بیشتر بود. درختی را که انتخاب کرده بود برادر می‌نامید، زیر آن می‌نشست،گاهی تنها، گاهی با هیل یا پاول های دیگر، ولی بیشتر اوغات با سیکسو که آن زمانها مهربان بود و هنوز انگلیسی صحبت می‌کرد. سیکسو بسیار تیره بود با زبانی تیز و در پخت سیب زمینی از شب قبل تجربه داشت آنها را محکم روی سنگهای داغ که در حفره‌ای چیده بود جاسازی می کرد و روی آنها را با ترکه های کوچک می پوشاند تا موقع نهار که حیوانها را می بستند و مزرعه را ترک می‌کردند و به سمت برادر می آمدند، در اوج کمال باشند."