کتاب روانشناسی خود

"روانشناسی خود"
کتاب حاضر با عنوان اصلی (Self psychology counselling:A Textbook of self psychology) اثری از هاینز کوهات (Heinz Kohut) می باشد که با ترجمه دکتر مرضیه سرگلی، سمانه اکبری مقدم وملیحه صفار شرق توسط انتشارات فرا انگیزش منتشر شده است.
کوهات در جامعه روان تحلیل گری شیکاگو در طول دهه 1950، به عنوان خلاق ترین چهره آن سرزمین شناخته می شد. طی این سال ها ، او مجموعه ای از مقالات مهم در خصوص روان کاوی کاربردی به ویژه روانشناسی موسیقی منتشر کرد، اما بزرگ ترین سهم او مقاله ای در خصوص همدلی بود که اولین بار در سال 1956 ارائه کرد. کوهات در آن مقاله بر این باور بود که روش اساسی شناختن در روان کاوی، از طریق همدلی است؛ که او آن را به عنوان "درون نگری مشاهده ای" تعریف نمود. او هرگز از این موضع متزلزل نشد و همدلی بخش اصلی مطالعه عمومی تر او درباره "روان شناسی خود" شد. مهم ترین کتاب کوهات یعنی اثر حاضر با نام "تحلیلی درباره خود: یک تحلیل سیستمی درباره درمان اختلالات شخصیت خودشایفته" در سال 1971 منتشر شد. این کتاب تاثیر چشمگیری در خصوص این حوزه با گسترش نظریه فروید درباره خودشیفتگی داشت. هم زمان با اثر نوشتاری اش، گوهات یک گروه از پیروان تخصصی پیرامون خود، به وجود آورد تا بتواند یک نهضت ملی و حتی بین المللی در این حوزه تشکیل دهد. کوهات اندیشه ما درباره خودشیفتگی، درباره تمایلات جنسی و جنسیت و به طور کلی، درباره بسیاری از روش های اخلاقی را تغییر شکل داد. کوهات با این کار خود باعث نجات روان کاوی شده است. تجارب شخصی کوهات به سختی او را در دنیای روان کاوی که فروید آن را ساخته بود قرار می داد. یکی از وظایف کوهات ایجاد تغییرات در نظریه ای بود که جایی برای خودش در آن پیدا کند.
کوهات با بیمارانی کار می کرد که دچار اختلالات شخصیت خودشیفته بودند. برای کوهات، خودشیفتگی دال بر وجود نقایص اکتسابی در دوره کودکی در ساختار روان شناختی خود، همراه با شکل گیری ساختارهای جبرانی یا دفاعی ثانویه بود؛ بنابراین درمان موفقیت آمیز به معنای شفای کمبودها با فراگیری ساختارهای جدید خواهد بود.
با ردیابی منشا "روان شناسی خود" متوجه می شویم که این نظریه بر پایه روان کاوی رابطه ای است. "روان کاوی رابطه ای" برساخت متقابل معنا در رابطه تحلیلی یعنی عدم تشکیل معانی زندگی فشارزا و مخرب یک بیمار و بازسازی یک داستانی که رضایت شخصی بیشتر را فراهم می کند تأکید می نماید. اما "روان شناسی خود رابطه ای" بر تغییر شکل معنای زنده در تحلیل تأکید می ورزد و بیشتر بر تأویل تجربه خود به ویژه تجربه خود در رابطه با دیگران تأکید می کند. از این رو در می یابیم که "روان شناسی خود" بر گسترش مجدد اصول سازمان دهی تجربه خود با دیگران بودن تأکید می کند، ولی "روان کاوی رابطه ای" بر بازسازی معانی رابطه ای مفیدتر که به واسطه هرکدام از آن ها زندگی می کنیم تأکید می ورزد. در تحلیل نهایی هردو یکسان اند ، اما برای لحظه ای آن ها به صورت جریان های فکری متفاوتی عمل می کنند.