دانلود کتاب چه کسی پنیر مرا جابه جا کرد؟

معرفی کتاب

"چه کسی پنیر مرا جابه جا کرد؟" / شیوه ای شگفت انگیز برای تغییر در کار و زندگی
کتاب حاضر با عنوان اصلی (Who moved my cheese) اثری از اسپنسر جانسون (Spencer Johnson) می باشد که با ترجمه ای از فریبا سبزچمنی، توسط انتشارات شادن پژواک منتشر شده است.
در این داستان، چهار موجود خیالی به تصویر کشیده شده اند. دو آدم کوچولو با نامهای هِم و هاو و دو موش با نامهای اسنیف و اسکاری  که هر یک ابعاد پیچیده و ساده ما را فازغ از سن، جنسیت، نژاد و ملیت نشان میدهند. گاهی ما ممکن است مانند اسنیف عمل کنیم، او خیلی سریع تغییر می کند، یا مانند اسکاری باشیم که خیلی زود وارد عمل می شود. شاید مثل هم باشیم که  تغییرات را انکار می کند و زمانی که احساس کند تغییرات منجر به اتفاق بدی می شوند، در برابر آن مقاومت دارد یا مانند هاو که وقتی فکر میکند تغییرات منجربه نتیجه خوبی می شوند سریع خود را با آن سازگار میکند.
ما از هر بعد وجودی خود که استفاده کنیم، اشتراکاتی با دیگران داریم و نیاز داریم تا راه خود را در این پیچ و خم پیدا کنیم، موفق بشویم زمانهای تغییر را بشناسیم.
این کتاب وقت زیادی نمی‏خواهد، ولی تآثیرش بسیار عمیق است.  همانطور که  داستان را میخوانید، متوجه وجود سه بخش در داستان می شوید.
بخش اول یک گردهمایی است. چند تا همکلاسی قدیمی دور هم جمع شده‎اند و در مورد اتفاقاتی که در زندگی‎شان می‏افتد صحبت می‎کنند.
بخش دوم خود داستان «چه کسی پنیر مرا جابجا کرد؟» است. که در واقع بخش اصلی کتاب می‏باشد.
بخش سوم، قسمت بحث و گفتگو در مورد داستان است در این قسمت عده‏ای در مورد داستان بحث می‏کنند و از آموخته‎های خود از این داستان سخن می‏گویند. و اینکه چگونه می‏خواهند به طور کاربردی  از آن در زندگی و حرفة خود بهره گیرند. بعضی از شنوندگان این برنامه، فقط قسمت داستان را می‏خوانند و نتیجه را خودشان بررسی می‎کنند و دیگر به بخش بحث و گفتگو (بخش سوم) توجهی نمی‎کنند. عده‏ای دیگر از کلّ کتاب استفاده می‎کنند تا بتوانند از داستان به طور کاربردی تری در مسائل زندگیش استفاده کنند.

در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"مدتی موفق به یافتن پنیری نشدند. تا سرانجام به قسمتی از هزار توی رسیدند که تا آن لحظه آنجا را ندیده بودند. آنجا ایستگاه پنیر N بود.
آنچه را می‎دیدند نمی‎توانستند باور کنند، زیرا که آنجا بزرگترین انبار پنیری بود که تا آن روز دیده بودند.
در تمام طول این مدت، هِم و هاو سرگرم بررسی وضعیت در ایستگاه C بودند. کم کم از آثار بی غذایی رنج می‎بردند و ناامید و عصبانی بودند و همدیگر را به خاطر موقعیتی که درش قرار گرفته بودند  سرزنش می‎کردند.
گاهی اوقات هاو به دوستانش یعنی اسنیف و اسکاری فکر می‎کرد و خیلی دوست داشت بداند که آیا آنها توانسته‎اند پنیر جدیدی پیدا کنند یا خیر!
هاو خوب می‎دانست که دویدن و جستجو کردن در هزارتوی، مستلزم متحمل شدن زحمات بسیار زیادی است، اما این را هم می‎دانست که بالاخره آنها به نتیجه می‎رسند و این وضعیت برای آنها زیاد طول نمی‎کشد.
بعضی وقتها، هاو تصور می‎کرد که اسنیف و اسکاری پنیر تازه‏ای پیدا کرده‎اند و از خوردن آن لذت می‏بردند.
هاو حتی با خود می‎گفت: چقدر خوب می‎شد اگر من هم در این هزارتوی به راه بیفتم و پنیر تازه‏ای را جستجو کنم. او حتی می‏توانست مزه پنیر جدید را زیر زبانش حس کند.
هر چه تصویر خود را در حال یافتن پنیر جدید و لذت بردن از آن در ذهنش واضح‏تر می‎دید، انگیزه‎اش برای تغییر کردن و ترک ایستگاه پنیر C یعنی همان ایستگاه خالی، بیشتر می‏شد. "