نام اصلی : رابیندرانات تاگور (Rabindranath Tagore)
زادگاه : کلکته، راج انگلیس
ملیت : هندوستان
تاریخ تولد : ۷ مه ۱۸۶۱
محل زندگی : کلکته
پیشه : شاعر، رمان‌نویس، نمایش‌نامه‌نویس، مقاله‌نویس، موسیقیدان، نقاش
بیشتر...
شهرت: گوردیو
تاریخ وفات: ۷ اوت ۱۹۴۱
تعداد فرزندان : 5
رابیندرانات تاگور در 7 می 1861 به دنیا آمد و در 7 آگوست 1941 چشم از جهان فرو بست. او شاعر، فیلسوف، موسیقی دان، نقاش و نویسنده اهل بنگال هندوستان بود. او ادبیات و موسیقی هندوستان را همانند هنر به شکل هنر مفهومی در قرن 19 و 20 تغییر شکل داد. او شاعر شعر زیبا، پر از احساس، با طراوت و عمیق گیتانجالی است. او اولین آسیایی و همچنین غزل سرایی است که در سال 1913 برنده ی جایزه ی نوبل ادبیات شده است. او را به عنوان شاعر بنگال نیز می شناسند.
او به دو زبان هندی و بنگالی شعر می سرود و اشعار خود را به زبان انگلیسی ترجمه کرده است. سرود ملی هند و بنگلادش از سروده های او است. داستان ها، رمان ها، ترانه ها، اشعار و مقالات او از زبان سیاست مداران و سخنوران مدام تکرار می شود.
تاگور به فرهنگ ایران بسیار علاقه مند بود و دو بار به ایران سفر کرد.
.jpg)
رابیندرانات تاگور (Rabindranath Tagore) ، کوچکترین فرزند از سیزده بچه ی دبندرانات تاگور و سارادا دیوی بود. او را رابی صدا می زدند. پدر او جزء مهاراجاهای ثروتمند هندوستان و به ایران بسیار علاقه مند بود و تمام اشعار حافظ را حفظ بود. خانواده ی تاگور در كلكته اعتبار زیادی داشت. چون پدربزرگش كلكته را از یك روستا به شهر تبدیل كرده بود.
مادر تاگور در سال 1885 درگذشت. تاگور در این باره می گوید:"اولین باری بود كه با مفهوم نیستی و رفتن بی بازگشت آشنا شدم. آن هنگام كه پیكر مادرم را به معبد بردند و سوزاندند."
از آنجا كه پدرش تاجر و دائم در سفر بود، مراقبت از رابی بر عهده ی خواهرها و برادرهایش بود. بزرگ ترین برادر تاگور، دویجیندرانات نام داشت. او مردی دانشمند بود و دستی در فلسفه، موسیقی، شعر، ریاضی و ادبیات داشت؛ ولی در سال 1926 درگذشت. پنجمین پسر، جوی تیرین درانات، شاعر، نویسنده، موسیقی دان و مردی میهن پرست بود. او بیشترین تاثیر را بر تاگور گذاشت. پنجمین دختر، سورناكوماری نویسنده و موسیقی دانی آزادخواه بود كه در بیداری زنان بنگال كمك بسیاری كرد.
هنگامی كه دوازده ساله بود پدرش او را با خود به هیمالیا برد. دیدار از طبیعت و نیایشگاه های هند تاثیر زیادی بر وی گذاشت. او بعدها دانشگاه تاگور را در همین مكان بنا كرد. پدرش به او زبان سانسكریت و انگلیسی و ادبیات بنگالی را یاد داد.
زمانی كه چهارده ساله بود مدرسه را رها كرد. برادر بزرگ تاگور به پدر پیشنهاد كرد كه رابی را برای تحصیلی به بریتانیا بفرستند. در سپتامبر 1878 او به همراه برادرش ساتین درانات برای تحصیل حقوق به بریتانیا رفت؛ اما او عاشق موسیقی، شعر و ادبیات شد و بعد از یك سال به هندوستان برگشت.
برگشت به هندوستان آغاز زندگی عجیب و غریب و پر از فراز و نشیب تاگور بود. او در پس این جریان به متفكر بزرگ و ملی هند بدل شد. او برای هند شعر می گفت. مقاله می نوشت و دست به تحركات سیاسی می زد. بسیاری از آثارش به مکتوبات ملی هند، تبدیل شدند؛ مانند رساله ی نهضت ملی که در سال 1903 منتشر شد.
وقتی بیست و دو سال سن داشت، پدرش از او خواست با دختری برهمانی ازدواج کند. بعد از ازدواج تاگور او را مری نالینی صدا می کرد. حاصل این ازدواج پنج فرزند بود.
در 22 دسامبر 1901 در شانتی نیکتان، آموزشگاه خود را تاسیس کرد. در همان سال همسرش بیمار شد و درگذشت. چند سال آینده اتفاقات تلخی برای تاگور افتاد. او دختر، پدر و پسرش را از دست داد. این اتفاقات در روحیه و شعرهای تاگور بسیار تاثیر گذاشت.
او به عنوان یک متفکر به سراسر جهان از جمله؛ ایران، آمریکا، بریتانیا، فرانسه و ژاپن سفر کرد و به سخنرانی پرداخت. علاقه ی او به ایران بسیار زیاد بود. او معتقد بود که ایران و هند ریشه ای مشترک دارند. جشن هفتادمین سال تولدش در ایران برگزار شد. طی دو سفرش به ایران از مزار شاعرانی چون حافظ، سعدی و فردوسی بازدید کرد.
تاگور در سال 1912 تصمیم گرفت که شعر گیتانجالی را به انگلیسی ترجمه کند؛ بنابراین همراه پسر و عروسش به لندن سفر کرد و در آنجا این کتاب را به انگلیسی برگرداند. تاگور به سال 1914 جایزه نوبل و نشان فرهنگستان سوئد را از دستان لرد کارل مایکل، مرزبان بنگال دریافت کرد.
در 3 ژوئن 1915 دولت بریتانیا لقب شوالیه را به او داد؛ اما پس از کشتار مردم بنگال 13 آوریل 1919 تاگور از دریافت لقب و نشان بریتانیایی امتناع کرد و آن را برای فرماندار آن زمان هندوستان پس فرستاد. او در 15 می 1926 به ایتالیا سفر کرد و با جواهر لعل نهرو دیدار کرد و میهن پرستی و آزادگی او را ستود.
او در سپتامبر 1940 به کوه های هیمالیا رفت. ناخوش شد و به کلکته بازگشت و سرانجام در 83 سالگی درگذشت. جسد او را در کنار رود نیل سوزاندند. تاگور نماند تا استقلال هند را ببیند؛ اما بدون شک استقلال هند مدیون اندیشه های او است.
آثار اولیه ی تاگور تقلیدی از شعرای بزرگ هندی بود که با مایه هایی از فلکلور ترکیب شده بود؛ اما در سال 1878 منظومه های ترانه های آفتاب و سرودهای شبانه انتشار یافت. انتشار آن ها او را در سراسر هند به یک شاعر بزرگ تبدیل کرد.
او برای اندیشه های خود قالبی از رمانتیک داشت که از فرهنگ، دانش و سروده های جاویدان و با عظمت هند باستانی آکنده بود. بعدها او با چهره ی واقعی مردم هند آشنا شد و شیوه اش تغییر پیدا کرد. شعر او مرثیه کودکان گرسنه و ترانه های او نمایشگر اندوه زنان رنجیده دهقان بود. او داستان ها و نمایشنامه های هیجان انگیزی نوشت مانند؛ باغبان و سنگ های گرسنه، امید دهقان و مهتاب درخشنده.
متد فلسفی این نابغه ی بزرگ مبتنی بر درون بینی و اعتماد به تجلی حضور خداوند در وجود بشر است. فلسفه ی او موجب پیدایش مکاتب فلسفی جدیدی شد. چند سال قبل از مرگش این متن را نوشت:
"شناخت واقعی خود آسان نیست... نه فیلسوف هستم و نه رهبر... کسانی هستند که پیامبران سپیدی و مظهر پاکی بوده اند... قلب خود را میان گل، خاک و علف و در میان درختان... خالی کردم... آنانی که در قلب خاک آشیان گرفته اند، کسانی اند که خاک را شکل داده اند، راه رفتن را بار اول بر خاک فرا گرفتند و در فرجام، سرهای خود را بر خاک می نهند و می آرامند... من دوست آنانم... من شاعرم"
.jpg)
لینک کوتاه
http://ketabch.in/a/867
