دانلود کتاب جایگاه طنز در اشعار مولانا
نویسندگان: علی جعفری, مریم احتشام پور, عزت نعیمی
ناشر : مینوفر
نویسندگان: علی جعفری, مریم احتشام پور, عزت نعیمی
ناشر : مینوفر
نام کتاب : جایگاه طنز در اشعار مولانا
نویسندگان : علی جعفری, مریم احتشام پور, عزت نعیمی
ناشر : مینوفر
تعداد صفحات : 98 صفحه
شابک : 978-600-474-047-0
تاریخ انتشار : 1396
رده بندی دیویی : 81فا/13
دسته بندی : ادبیات ایران, کتابهای طنز و لطیفه, نقد ادبی
نوع کتاب : Epub
قیمت نسخه الکترونیک : 15900 تومان
"جایگاه طنز در اشعار مولانا"
کتاب حاضر اثری از عزت نعیمی، علی جعفری و مریم احتشام پور می باشد که توسط انتشارات مینوفر منتشر شده است.
«طنز» در ادبیّات فارسی معاصر اصطلاحی امروزی است و«قدما اگر چه آن را در شعر و نثر به معنی نیش و کنایه آورده اند، از آن به عنوان یک اصطلاح ادبی ... یاد نکرده اند». این واژه در اصل از زبان عربی به زبان فارسی راه یافته و به معنای تمسخر و استهزاء است و در اصطلاح ادب معاصر به آن دسته از آثار ادبی اطلاق می شود که با دستمایة طعنه و استهزاء به نشان دادن عیب ها، زشتی ها، نادرستی ها و کژی های فرد و جامعه می پردازند. این کلمه، برابر نهادة واژة SATIRE انگلیسی است که از زبان لاتین اقتباس شده و به معنای "ظرفی پر از میوه های گوناگون" بوده است که مردمان روزگار باستان به یکی از ایزدان زراعت، پیشکش می کرده اند.
طنز مولانا فخیم و استوار است و ریشه در فرهنگ شکوهمند ادب فارسی دارد. اسماعیل امینی، شاعر و پژوهشگر در این باره یادداشتی دارندکه دراین نوشته اشاره میفرمایند: طنز را چنان که در تداول عام رایج است، به تمامی گونههای شوخ طبعی، اطلاق میکنم و با کمی تسامح، هزل و هجو و فکاهه و مطایبه و دیگر اعضای این خاندان خندان را، اصطلاحاً طنز مینامم.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"اگرچه این سه نوع بیان در ظاهر از جهت خندانیدن مخاطبان با یکدیگر اشتراک دارند اما در باطن و هدف با یکدیگر متفاوتند. در هجو هدف هجاگر تخریب شخصیت کسی و خراب کردن وی یا گروه و صنفی از اصناف و طبقات اجتماعی برای رسیدن به منفعتی شخصی نظیر: انتقام جویی و یا برخورداری از سودی مادی است به طور قطع آنکه برای نیل به مقاصدی اینچنینی از ابزار ارزشمند شعر و هنر بهره می برد. به هیچیک از اصول اخلاقی و اجتماعی پایبند نخواهد بود به همین دلیل هجوهای شاعران و نویسندگانی از این دست آکنده از سخنان غیراخلاقی است، هجاگر دست به هر کاری می زند تا به هدف بی ارزش خود دست یابد از این رو است که هجو بی پرده ، رک و صریح و مملوّ از کلمات و ترکیبات زشت و عاری از عفّت روزگار خود است. در شعر کلاسیک فارسی شاعرانی چون: انوری، یغمای جندقی و سوزنی سمرقندی در بیان اینگونه هجوها معروفند. «طنز و هجو اگر گاهی از جهت خنده ظاهری «هزل آمیزی» و برشمردن عیوب کسی یا جامعه ای و نیز انتقادجویی با یکدیگر شباهت پیدا می کنند اما بلافاصله تفاوت این دو آشکار می شود. زیرا درد طنز، همگانی و بیشتر مربوط به دردهای عمومی و اجتماعی است. در حالیکه درد هجو، مبتذل، خصوصی و شخصی است.» "
عنوان صفحه
فصل اوّل: کلیّات
مقدمه
تعریف لغوی طنز
تعریف اصطلاحی طن
بیان مسأله
پيشينه ي مطالعات طنز در میان شعرا واندیشمندان
فصل دوم : طنز وسیرتاریخی آن در ادبیّات فارسی
مقدمه
تفاوت طنز با هجو و هزل
جایگاه طنز دراشعار مثنوی ومعنوی مولانا
نگاهي مختصر به طنز از ديدگاه غربيها
نظريه فرويد درباره طنز
هدف و خاستگاه طنز
طنز و آزادي
سير طنز در ادبيات فارسي
فصل سوم: طنزدراشعارمولانا
جایگاه طنز دراشعارمثنوی ومعنوی
طنز از نظر نحوه ارائه و عرضه
طنزهای مثنوی ومعنوی از نظر رعايت شرم و حيا و عفّت كلام
طنزهای مثنوی از نظر شيوه ي حرف زدن و نوع برخورد
طنزهای مثنوی از نظر نتايج و اهداف
حكايت امير و غلام نمازباره
طنزهای مثنوی از نظر خنده دار بودن محتوا
فصل چهارم: بحث ونتیجه گیری
نتیجه گیری
برداشت شما از محتوای کتاب چیست؟ مانند یک کارشناس نظر دهید. به نظرات کوتاه مثل خوب عالی و...چین تعلق نمی گیرد
بسیار عالی و آموزنده بود مرسی از نویسندش
1402-02-30