دانلود کتاب همه ی اسب های زیبا

معرفی کتاب

" همه ی اسب های زیبا "
رمانی با عنوان اصلی (The Border Trilogy: All The Pretty Horses) به نویسندگی کورمک کارتی (Cormac McCarthy) به ترجمه ی کاوه میرعباسی از انتشارات نیکا منتشر شده است.
کورمک مک کارتی (با نام واقعی چارلز مک کارتی) در 20 ژوئیه 1933 در ’رود آیلند‘ ایالات متحده متولد شد. او سومین فرزند یک وکیل دعاوی موفق بود که شش بچه داشت.
مک کارتی یک سال تحصیل در دانشگاه تنسی در رشته ی ادبیات تحصیل کرد و بدون کسب مدرک، دانشگاه را ترک کرد سپس به نیروی هوایی ایالات متحده پیوست و چهار سال آنجا خدمت کرد.
نخستین رمانش ’پالیزبان‘ را نوشت که در 1965 انتشارات ’رندوم هاوس‘ آن را منتشر کرد. پس از جدایی از همسر اولش، با استفاده از چند بورس تحصیلی و پژوهشی از مؤسسات و بنیادهای فرهنگی مختلف توانست به ایرلند و کشورهای جنوبی اروپا سفر کند و مدتی هم در جزیره ی ایبیزای اسپانیا مقیم شود. آنجا بازنویسی دومین رمانش، ’تاریکی بیرونی‘ را به پایان رساند که در 1968 به چاپ رسید.
آشنایی اش با همسر دومش، آن دولیسل، در 1966، هنگامی که با کشتی ’سیلویانا‘ راهی ایرلند بود، رخ داد. در 1973، سومین رمانش، ’بچه ی خدا‘ منتشر شد که مانند رمان قبلی اش وقایعش در ’آپالاچیا‘ واقع در جنوب امریکا می گذرد.
در 1979، رمان ’ساتری‘ را که از بیست سال قبل با آن کلنجار می رفت سرانجام به چاپ رساند. در 1981، از همسر دومش نیز جدا شد. با انتشار پنجمین رمانش، ’نصف النهار خون‘ در 1985، اعتبار ادبی مک کارتی به نحوی چشمگیر بالا رفت. تا آن زمان، هرچند آثار مک کارتی همواره با نظر مساعد منتقدان مواجه شده بودند لیکن او هنوز در جلب مخاطبان عام موفقیت چندانی نداشت.
رمان ’همه ی اسب های زیبا‘، جلد اول ’تریلوژی مرزی‘ که انتشارات ’نوپف‘ در 1992 آن را به چاپ رساند، علاوه بر ’جایزه ی ملی ادبیات‘ و ’جایزه ی انجمن ملی منتقدان کتاب‘، مقبولیت گسترده ی عمومی را نیز برای نویسنده اش به ارمغان آورد. ’گذرگاه‘ و ’شهرهای دشت‘، جلد دوم و سوم این تریلوژی نیز، که به ترتیب در 1994 و 1998 منتشر شدند، ماه ها در فهرست ’پرفروش ها‘ جای داشتند و محبوبیت مردمی را بر منزلت والای ادبی مک کارتی افزودند. او، در فاصله ی نگارش این سه گانه، نمایشنامه ای هم به نام ’سنگ تراش‘ نوشت. رمان بعدی مک کارتی، ’جایی برای پیرمردها نیست‘ در 2005 منتشر شد.
این اثر نیز مانند ’تریلوژی مرزی‘ حال و هوا و مضمونی وسترن دارد، گرچه معاصرتر و مدرن تر است. آخرین رمان مک کارتی، ’جاده‘، که در 2006 به چاپ رسید و برنده ی جایزه پولیتزر شد، ستایش و استقبال بین المللی را نصیبش ساخت.
سبک روایی دشوار و نثر دیریاب مک کارتی را بسیار ستوده اند و بسیاری از منتقدان او را میراث خوار (و نه مقلد) فاکنر دانسته اند؛ شاید تصادفی نباشد که آن دو ویراستاری مشترک داشتند. مک کارتی در استفاده از علائم سجاوندی امساک فراوان به خرج می دهد، از نقطه استفاده می کند و به میزان محدود از ویرگول و دو نقطه را فقط برای شمردن فهرست وار به کار می گیرد. از کاربرد نقطه و ویرگول کاملاً می پرهیزد؛ هرگز دیالوگ ها را با خط تیره یا گیومه مشخص نمی سازد. به عقیده ی او: ”دلیلی ندارد صفحه را از نشانه های ریزِ غریب انباشته سازیم“. نثرش کوبنده است و صلابتی خاص دارد که در پاره ای موارد جنبه ای تغزلی می یابد. تشبیه های نامأنوس، غیرمتعارف و گاه دور از ذهن از دیگر ویژگی های شیوه ی نگارش مک کارتی است. جمله های اخباری ساده را می پسندد. برخی منتقدان میان نثر او و نثر کتاب مقدس شباهت هایی دیده اند. برای ایجاد نوعی شیوایی خاص در کلام اغلب از تکرارهای غیرضروری و قابل اجتناب بهره می گیرد. سبک مک کارتی از تلفیق تضادها شکل گرفته: آمیزه ای است از فقر و غنای واژگان؛ سادگی توأم با پیچیدگی.
رمان حاضر از متن انگلیسی اثر، چاپ 1999 انتشارات ALFRED A.KNOPF در مجموعه ی EVERYMAN S LIBERARY به فارسی برگردانده شده است
 

در بخشی از کتاب می خوانیم :
" هنگام تنفس اعضای ارکستر به طرف غرفه ی تنقلات رفتند و پسر دو تا لیموناد در قیف های مقوایی خرید و بیرون آمدند و در هوای شبانه قدم زدند. به سمت جاده رفتند و زوج های دیگری هم در جاده بودند و از کنارشان گذشتند و برایشان شب خوبی آرزو کردند. هوا خنک بود و بوی خاک و عطر و اسب می داد. دختر بازویش را گرفته بود و می خندید و او را mojado- reverso صدا می زد، موجودی خیلی عجیب و خیلی باارزش. پسر از زندگی اش برای او گفت. اینکه چطور پدربزرگش مرد و دامداری فروخته شد. کنار حوضچه ی سیمانی کم عمقی نشستند و دختر در حالی که کفش هایش را در دامن داشت و پاهای اش را در غبار روی هم انداخته بود با انگشتش در آب شکل هایی می کشید. از سه سال پیش در مدرسه ی شبانه روزی بود. مادرش در مکزیکوسیتی اقامت داشت و یکشنبه ها برای ناهار به خانه می آمد و گاهی او و مادرش دو تایی با هم در رستوران ناهار می خوردند و به تئاتر یا باله می رفتند. مادرش فکر می کرد زندگی در اَثیندا همه اش تنهایی بود اما در مکزیکوسیتی هم دوست های زیادی نداشت."