دانلود کتاب همه چیز از هم می پاشد

معرفی کتاب

" همه چیز ازهم می پاشد"
رمان حاضر با عنوان ( Things fall apart ) اثر چینو آچه به ( Chinua Achebe ) به ترجمه ی علی هداوند از انتشارات نشر نیکا منتشر شده است.
همه چیز از هم می پاشد رمانی است از نویسنده ی نیجریه ای، چینو آچه به، که در 1958 منتشر شد. عمده ترین کتاب در مدارس افریقاست و به شکلی فراگیر کشورهای انگلیسی زبان آن را می خوانند و دارای خصوصیات اصلی یک رمان به زبان انگلیسی است، و یکی از اولین رمان های افریقایی است که به زبان انگلیسی نوشته شده و از تحسین منتقدانه ی جهانی برخوردار است. عنوان رمان برگرفته از شعر « ویلیام باتلریتس » است به نام « آینده ی بعدی ». در 2009 مجله ی نیوزویک رمان همه چیز از هم می پاشد را در بین صد رمان برگزیده ی خود در رتبه ی چهاردهم قرار داد.
این رمان، زندگی اُکنکووُ، قهرمان کشتی در یوموفیا، یکی از نُه روستای تخیلی نیجریه را به تصویر می کشد که قوم ایگبو در آن سکونت دارد. همچنین سه همسر، فرزندان، و تأثیرات استعمار انگلستان و میسیون های مذهبی مسیحی بر سنت های قبیله ای ایگبو را در اواخر قرن نوزدهم در کانون توجه خود قرار می دهد.
بعد از رمان همه چیز از هم می پاشد، رمان های دیگر آسایشی نیست (1960) و پیکان خدا (1964) منتشر شدند. آچه به می گوید دو رمان بعدی او، مرد مردمی (1966) و تپه مورچه های ساوانا (1987)، گرچه ویژگی های اسلاف او را به تصویر نمی کشند و در زمره ی داستان های تخیلی افریقا قرار دارند، جانشینان معنوی رمان های پیشین او در وقایع نگاری تاریخ افریقا هم هستند.
 

در بخشی از کتاب می خوانیم :
" قدبلند اما بسیار لاغر بود و کمی قوز داشت. غیر از وقت هایی که می نوشید و فلوت می زد چهره ای ماتمزده و تکیده داشت. خوب فلوت می زد و شادترین لحظه های زندگی او دو یا سه ماه پس از برداشت محصول بود که نوازنده های روستا سازهایشان را که بالای اجاق اتاق هایشان آویزان می کردند پایین می آوردند. یونوکا همراه آن ها می نواخت و آرامش و سعادت چهره اش را روشن می کرد. گاهی روستای دیگری، از گروه یونوکا و رقصندگان اِگ ووگوو دعوت می کرد بروند و مدتی پیش آن ها بمانند و آهنگ یادشان بدهند. آن ها هم مدتی که سه یا چهار هفته طول می کشید به بازار می رفتند و آنجا می ماندند و به نوازندگی و برگزاری جشن و شادی مشغول می شدند. یونوکا غذای خوب و رفقای خوب را دوست می داشت؛ از این فصل سال که بارندگی قطع می شد و هر روز صبح خورشید با زیبایی خیره کننده اش طلوع می کرد خوشش می آمد. هوا هم خیلی گرم نبود، چون باد خشک و سرد هرمتن از شمال به جنوب می وزید. بعضی سال ها هرمتن خیلی شدید بود و غبار غلیظی فضا را می پوشاند. آن وقت سالخوردگان و کودکان دور آتش هایی که با هیزم و کنده های درخت می افروختند می نشستند و خودشان را گرم می کردند. یونوکا از همه ی این ها خوشش می آمد و اولین دسته ی کورکورهایی را که با فصل بی باران بازمی گشتند و بچه هایی را که با ترانه و آواز به استقبال آن ها می رفتند دوست می داشت. یاد بچگی خودش می افتاد که چطور بی هدف پرسه می زد و به پرواز کورکوری که با آسودگی در آسمان آبی چرخ می زد چشم می دوخت. به محض این که یکی از آن ها را می دید با تمام وجود آواز می خواند، بازگشت او را از سفر بسیار بسیار طولانی اش خوشامد می گفت و از او می پرسید آیا با خودش پارچه و لباس آورده است. "