کتاب عشق شازده

"عشق شازده"
کتاب حاضر اثری از زهرا ناصح می باشد که توسط انتشارات هنر پارینه منتشر شده است.
در بخشی از این کتاب می خوانیم :
"ـ بین خودمان باشد. این زن گرفتن صولت شده دردسر پروین، دیگر آبرویی برایم نمانده. آخه می‌دانی که من واسطه شده بودم. خواستگار من بودم. من دختر را معرفی کرده بودم. خان‌باجی آمد دختره را دید و پسندید. خوشش آمد، از دختره چقدر تعریف کرد. چقدر قربان و صدقه‌اش رفت. به من گفت به خانواده دختر بگویم که دختر شما را پسندیده‌ایم. حاضر باشند انگشت بیاوریم. من ساده هم رفتم به ایران خانم گفتم آنها هم که از خدایشان بود. گفتند قدمشان روی چشم. منت می‌گذارند و کلی تعارفات. یک ماه گذشت ولی خبری نشد. هر چی به خان‌باجی گفتم خواهر، خانواده دختره منتظر شما هستند هر چه زودتر کار را تمام کنید. گفتم به خدا زشت است. چرا حرفی یا پیشنهادی نمی‌دهید. اینطوری رسمش نیست‌ها... خودت خوب می‌دانی که اگر اسم دختری را برای پسری ببرند بعد خبری نباشد مردم هزار جور حرف از زیر سنگ برای دختر درمی‌آورند اما خان‌باجی از این شاخه به آن شاخه می‌کرد هی قضیه را خلاصه جوری می‌پیچاند. این وسط من شده بودم قاصد دو طرف. آخر سر خان‌باجی گفت به خدا من که حرفی ندارم. دختر از نظر من قبول است. مردم پسند است. پاکیزه خانه داریست. بی‌قر و عشوه. می‌دانی این صولت است که رضا نمی‌دهد. سر وامی‌زند. می‌گوید من حالا زن نمی‌خواهم. فرصت زیاد است. وارفتم. به ناچار با هزار شرمندگی و زحمت رفتم خانه ایران خانم. گفتم که خان‌باجی زیرش زده است. آقای داماد رضایت نمی‌دهد. تصمیم ندارد ازدواج کند. وقتی این حرفها را به او می‌گفتم گوشت بدنم آب شد. نمی‌دانی ایران‌خانم چه عکس‌العملی داشت. چقدر ناراحت شد ولی بنده خدا بزرگواری کرد به روی خودش نیاورد. وانمود کرد چیز مهمی نیست اما به یکی از زنهای همسایه گفته بود. مگر دخترمان را از سر راه آورده بودیم یا کوزه خالی بود که از بام بیفتد که اینها با ما اینطور رفتار کردند. اگر دختره را نمی‌خواستند از همان اول می‌گفتند. دیگر جلوی آدم و عالم ما را خوار و کوچک نمی‌کردند. خودشان آمدند دیدند، پسندیدند بعد از یک ماه می‌گویند ما دختر نمی‌خواهیم. والا حق با آنهاست. من نمی فهمم این پسره را جادو کرده‌اند که هر بار یک جور دبه درمی‌آورد یا اینکه چیزی به خوردش داده‌اند که...
از سر طعنه و شیطنت گفتم:
ـ شاید خان جوان دیگری را زیر سر دارد یا اینکه کنج دلش شیفته کسی باشد.
عمه‌فرنگیس پوزخندی زد و با تمسخر زیاد گفت:
ـ نه بابا تو هم دلت خوشه. از این زرنگی‌ها ندارد سرش تو لاک خودش. حتی به خودش اجازه نمی‌دهد مفتون فریبندگی یک گل بشود که آدم دلش خوش باشه چه برسد به اینکه عاشق بشود.
روی دست چپ تکیه دادم و به سوی او چرخیدم."