دانلود کتاب صوتی مرد رویاهای من

معرفی کتاب

" مرد رویاهای من "

کتابی با عنوان اصلی ( Der Mann meiner Träume: Erzählung ) به نویسندگی دوریس دوری ( Doris Dorrie )  ترجمه ی علی عبداللهی و با صدای فرزانه فائزی و هوتن شاطری پور از انتشارات کتابسرای نیک منتشر شده است.

داستان بلند « مرد رویاهای من » درونمایه ای عشقی و لطیف دارد و بیانگر جستجوی زنی آنتونیانام است به دنبال خود آن هم به بهانه ی پیدا کردن مرد رویاهایش. زنی احساساتی و بریده از زندگی طبیعی که در دنیای سرمایه داری و بهره کشی از تن آدم ها به صرف زیبایی ظاهری شان، از درون تهی می شود و برای گریختن از این خلاء به هر دری میزند. در خلال همین تلاش ها ناگهان به ولگردی کثیف بر می خورد و به او که تعبیری، بخشی از تمایلات خود اوست، دل می بازد.

نویسنده در سیر داستان ما را به آمریکای لاتین، به پرو، به ویرانه های ماچوپیچو و ایتالیای پاننصد سال قبل در آثار نقاشان شهر فلورانس، در دربار مدیچی های معروف می برد تا همراه دو قهرمانش، شگفتی ها و پیچیدگی های دو تمدن عظیم را ببینیم و تکامل دو فرد را از دو زاویه ی مختلف نظاره کنیم؛ مردی که ظاهرا خودش را پیدا کرده و به بهانه ی دهن کجی به مناسبات موجود، راه گدایی و هیپی گری را در پیش گرفته و زندگی رقت باری دارد، اما خشنود و آرام به نظر می رسد و زن جوان زیبایی، خسته از توجه بی اندازه به ظاهرش از سوی دیگران و غوغای شهرت زودهنگام از رهگذر قرار گرفتن عکس اش بر جلد مجله های رنگین و جلف، که در جهشی صد و هشتاد درجه ای ، عاشق یک طرفه ی مردی آس و پاس می شود تا به خیال خود از ملال و ابتذال آن زندگی بگریزد. اما این گریز نیز او را ر اضی نمی کند و این عشق یک طرفه، سرانجام درست و درمانی نمی یابد.

« دوریس دوری» با پیوند گذشته و اکنون، به دغدغه های پایان ناپذیر بشری می پیدازد و در این اثر کوتاه و خواندنی با زبانی عینی و تصویر گرا قصه می گوید، تا خواننده ، مغز داستان را از دل رویدادها بیرون بکشد، قصه ای امروزی، شفاف و خوش خوان، بدون حواشی ملال آور  به قلم زنی امروزی و مدرن.

در بخشی از کتاب می شنویم:

" پاهای آنتونیا از فشار کفش های پاشنه بلند درد گرفته بود. سرش هم درد می کرد، چون زن آرایشگر موهایش را محکم کشیده و عقب سرش جمع کرده بود، بعد آن ها را با سنجاق های سرِ ریز و تیزی مثل میخ کاغذدیواری به پوست سرش محکم کرده بود. احساس می کرد پوستش از آن همه میک آپی  که زن بدعنقِ آرایشگر برای درست کردن صورتش روی آن مالیده بود؛ زبر، لایه لایه و فلس دار شده بود. زن آرایشگر هر روز صبح ساعت شش از روی خستگی، بی حال و بیدل و دماغ با تکه اسفنج کوچک، قلم مو، کیو تیپ و گلوله های پنبه طوری با صورتش ور می رفت که انگار داشت آشپزخانه اش را تعمیر می کرد. مرد عکاس لاغر و ریزنقش با موهای چرب، مدام ایراد می گرفت که حلقه ی چشم های آنتونیا دیده می شود، بینی گُنده اش را باید بیشتر از این سایه بیندازند و می گفت با زرق و برق و نور، هیچ تنابنده ای نمی تواند از مُدل خسته و کوفته ای مثل او، زیباییِ تر و تازه ای در بیاورد."